Kayda Değer Diyaloglar

Tencere

Temmuz 2011 151.SAYI

Serhat ALBAMYA kaleme aldı, TENCERE bölümünde yayınlandı.

Kayda Değer Diyaloglar

Evlerine hırsız giren bir arkadaş anlatıyor:

“Geçen yaz bizim eve hırsız girmiş, babam da bir şekilde adamı yakalamış. Gecenin bir vakti beni uyandırıp yardım isteyince hemen polis çağırdık. Kısa zaman içinde adamı almaya geldiler ama onlar gelene kadar ben adamı tartaklayabildiğim kadar tartakladım.

Bir yandan babam;

– Oğlum bırak adamı, bir şey çalmadan yakaladık işte, diyor, bir yandan anam;

– Oğlum yapma etme, polise vereceğiz zaten, onlar cezasını verir, diyerek beni durdurmaya çalışıyor.

Öte yandan hırsız da:

– Abi bir şey çalamadan yakalandım zaten, vurma gözünü seveyim, diye yalvarıyordu.

Çok sinirlenmiştim, kendime hakim olamayıp;

– Sen bizim eve nasıl girersin, diye bağırıyordum adama. Fırsatını buldukça da hırpalıyordum.

Adam polislere teslim olana kadar geçmedi sinirim. Sonra polisler neler olduğunu sordular, bize teşekkür ettiler ve hırsızın üstünü aradılar. Evden hiçbir şey çalmadığını söyleyen hırsızın cebinden yarım paket sigara çıktı. O sigara paketi babamındı. Beni hırsıza bir şey yapmamam için uyaran, o hırsızı soğukkanlılıkla yakalayıp kılına bile zarar vermeden polisi bekleyen adam bir anda delirdi. Bu sefer biz hırsızı babamın elinden kurtarmaya uğraştık. İki polis, ben, bir de annem, adamı babamın elinden zor kurtardık.”

Hırsızlar için sigaranın fazladan bir zararı daha var demek ki. Öyle herkesin sigarasına dokunulmaz.

* * *

Bundan uzun zaman evvel bir pazar günü arkadaşımla çarşıda dolaşıyor, ilgimizi çeken dükkanlara girip “O kaç para, bu ne kadar?” diye sorup çıkıyorduk. Yine bu niyetle girdiğimiz bir dükkanda rengârenk jöleler dikkatimizi çekti. O zamanlar sevdiğimiz dizinin başrolü kafasına bolca jöle sürüp maceradan maceraya atladığı için jöleye fazlasıyla sempatimiz vardı.

Girdiğimiz tuhafiyenin sahibi bizdeki jöle sevdasını anlamış olacak ki ballandıra ballandıra anlatmaya başladı:

– Bakın bu kırmızı olan sert jöle çok güzel kokar.

– Peki alttaki turuncu nasıldır abi?

– O mu? O hafif ıslaktır, saçlarınız parlak gözükür.

– Hımm, güzelmiş. Peki şu en alttaki mavi nasıldır abi?

Bu soruyu sorunca adam senelerdir unutmadığım cevabı verdi:

– Mavi jöle? Mavi jöle tam pazar günleri sürmek içindir.

Evet o gün günlerden pazardı. Ama böyle bir satış taktiğine ne gerek vardı ki? Salı günü gitsek, “tam salı günleri içindir!” diyecek yani.

Gönüllü doktorlar: Şifacı teyzeler

Onlar kolun kırıldığı, bacağın burkulduğu anda ilk akla gelen, dereotunun hangi dertlere derman olduğunu, çörekotunun günün hangi vakti hangi otla birlikte yenmesi gerektiğini bilen, kırılan bir kemiğin kaç günde kaynayacağını ve mahalleye gelen yeni gelinin büyü yüzünden mi yoksa kaynana yüzünden mi üzgün olduğunu bir bakışta anlayan kimselerdir. Onlar semtimizin gönüllü doktorları, tecrübeli aktarları ve çoğu zamanda alaylı psikologları, şifacı teyzelerdir.

Şaziye’nin küçük oğlan gece yataktan mı düşmüş? Şifacı teyze iki dakikada olay yerinde... Şefik’in oğlan eşiyle geçinemiyor, her akşam evdeki eşyalar pencerelerden mi uçuşuyormuş? Şifacı teyzemiz huzursuz evi ziyaret eder, iki tarafı da dinler, olayı tatlıya bağlar. Nasıl bağlar demeyin, bağlar... Gülten’in büyük kızı uyandığında yüzünde madeni para büyüklüğünde sivilce mi çıkmış? Elbette ki şifacı teyzede buna göre bir merhem vardır.

Eminim birçoğunuz onları tanıyorsunuz, kimimizin komşusu, kimimizin akrabası, kimimizin korktuğu ama mutlaka hepimizin bir şekilde işimizin düştüğü şifacı teyzelerdir. Bu ünvanı nereden, nasıl alırlar hiç kimse bilmez ama bir mahalle, bir köy asla onlarsız olmaz. Sanki mahalle kurulmadan önce devlet tarafından hiç kimseye belli etmeden oraya yerleştirilmiş, insanlığa hizmet etmesi için görevlendirilmiş kimselerdir.

Bugün büyük şehirlerde pek rastlamasak da, Anadolu’da birçok mahallede hâlâ birer ikişer tane bulunur. Kiminin derdini dinler, kiminin yarasını sarar, kimine yiyecek gönderir, kimine borç verir, hatta mahalledeki birçok kişinin komşu annesidir. Ne ettiği yardımlar için bir karşılık ister ne de kimseyi geri çevirir. Eskiden beri böyle alışmış, bildiği ne varsa öğretir, kimin derdi varsa yardımcı olur.

Fakat dediğim gibi, şifacı teyzelerin sayısı günden güne azalmakta. Özellikle büyük şehirlerde, insanların komşularından habersiz yaşadığı semtlerde, mahalle ruhunu yaşatacak, herkesin buluşabileceği bir ortak nokta olacak, toplum huzuru için çalışacak böyle insanlara ihtiyaç var, öyle değil mi?

Eğer siz de benim gibi düşünüyorsanız, şöyle bir fikrim var: Büyük şehirlerde belediyelerimiz takı tasarım, ahşap oymacılığı, bağlama çalma kursu falan veriyor ya... Bu kursların yanına bir de “şifacı teyze” kursları açılsa, birkaç aylık eğitimden geçen insanlar çeşitli mahallelere atansa, oradaki hastalık, huzursuzluk, suç oranı azalmaz mı? İnsanlar dertlerini anlatacakları, yaralarını saracak birine kavuşmuş olmazlar mı? Bana kalırsa olur, çok da güzel olur.

Yetkililer! Demedi demeyin, bu fikri değerlendirin.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın