Kayda Değer Diyaloglar 1

Kayda Değer Diyaloglar

Serhat Albamya | Ocak 2012 | TENCERE

İki arkadaş yemekhanede tabldot sırasında beklerken biri tavuğu göstererek ahçıya soruyor:

– Tavuğu hangi firmadan alıyorsunuz öğrenebilir miyim?

Ahçı bilmediği için kem küm ediyor. Arkadaki arkadaş da boşa oyalanmaktan sıkılmış olsa gerek söylenmeye başlıyor:

– Yahu kardeşim nereden alıyorsa alıyor, yemek işte, al da ilerleyelim!

– Öyle deme abi, insan güzel şeylerle beslenecek. Ne yersen o’sun!

Arkadaki elemanın burada verdiği cevap beni benden alıyor:

– Ne yani ben tavuk muyum?!

* * *

Geçenlerde işyerinde büyük çay kazanının yıkanıp temizlendiğini görüm. Üzerine de kimse içinden su almasın diye bir not yapıştırmışlar, şöyle yazıyor: “Çamaşır suyulu!”

* * *

Geçtiğimiz günlerde bir arkadaş aradı, işim vardı açamadım. Bir iki dakika içinde döndüğümde de bu sefer o açmadı.

Tam, madem açmayacaksın niye arıyorsun, derken telefonu açıldı. İlk cümle şu:

– Abi telefon melodim çok güzel, o bitsin diye bekledim.

Ya ben sana ne diyeyim?!

Boş Yerleri Dolduralım

Cuma için gittiğim camide girişin hemen yanına koyulan yeni çorapları gördüm. Üzerinde şöyle yazıyordu:

“Muhterem cemaat, çorabınızı değiştiremeden geldiyseniz buradan bir çift alın. Çoraplar ücretsizdir.”

Böyle küçük detaylar lazım bize, böyle ince fikirler… İş hayatında, sosyal hayatta her yerde… Küçük bir detay, ufacık bir espri bizi yakalıyor. Kimse fark etmez’ demek yerine, bir kişi bile fark etse yeter dediğimiz zaman ortaya küçük güzellikler çıkıyor. İşte vatandaşın biri de bu güzelliği camide yapmış. Allah ondan razı olsun.

Bu ve bunun gibi güzellikler camilere çok yakışıyor. İnsan içeriden yüzünde tebessümle ayrılıyor. Eskiden bazı camilerde cuma namazı sonrasında, bazılarında ise yatsının ardından lokum, süt, çikolata, akide şekeri dağıtılırdı. Baktığımızda gayet minik bir şey ama bu bir ikramdır. Cemaat ruhuna yakışan bir güzelliktir. Neden bilmiyorum, artık pek denk gelmiyorum.

Gerçi cumalar hariç, camiden hep birlikte gümbür gümbür çıktığımız bir cemaat de hatırlamıyorum. Mevcudumuz öyle az ki vakit namazlarında biri gelmese yokluğu hissediliyor. Gelen de zaten namazını apar topar kılıp çıkıveriyor. Pek öyle bir selamlaşma faslı yaşamaya fırsat olmuyor.

İbadet konusunda bir tekilleşme söz konusu. Cami cemaatine katılmak bir olgunluk, bir yaşlılık belirtisi olarak görülüyor. Eskişehir’de bir camide görmüştüm, koca bir pano yapılmış ve ‘Camimizin Cemaati’ başlığı altında herkesin vesikalık fotoğrafı yapıştırılmış. Hani bir şey az olunca kıymete biner ya, işte bu onun göstergesi gibi. Öylesine bir eksiklik söz konusu.

Camiler genellikle sadece namaz kılınan, vakit namazları haricinde boş kalan yerler olarak biliniyor. Oysa tam tersine cami bir yaşam alanıdır ve bu yaşam alanında birtakım hoşluklara ihtiyaç vardır. Eski yerleşimlerde cami hayatın merkezinde tutulmuş, hayat onun etrafına serpiştirilmiş. Bu şekilde sosyal hayat sağlıklı bir şekilde yürütülmüş. Fakat geldiğimiz noktada camiler ıssız, arada bir uğramamız gereken yerler olarak akıllarda kalmış.

Diyeceğim şu ki, camilerin bu ıssız hali beni üzüyor. Çocukken oralet içmeye gittiğim cami kahvesini özlüyorum. Ama maalesef buradaki camileri gezdiğimde boş banklar, bakımsız avlular, kimsenin musluğunu kapatmadığı boş şadırvanlar görüyorum.

Bir şekilde camilerimizi bu hüzünlü hallerinden kurtarmamız lazım. Gülünecek bir şey varsa gelin hep beraber cami bahçesinde gülelim. Maksat cemaat olsun!
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın