Ezan Yarım Kalmaz!

Serhat Albamya | Nisan 2011 | TENCERE

Geçtiğimiz günlerde, iş çıkışı yorgun bir halde eve dönerken başlayan ezan sesini duyunca kulaklığımı çıkarıp yoluma öyle devam ettim. Yatsı ezanı güzel güzel okunmaya devam ederken birden bire duruverdi. “Ne oldu, neden durduk yere ezan sesi gidiverdi?” diye düşüne düşüne yürürken başka bir yerden, yolun daha ilerisinden yükselen bir ses dikkatimi çekti.

Sesin sahibi var gücüyle yarıda kalmış ezanı tamamlıyor, hocanın kaldığı yerden devam ediyordu. Onca korna sesi, kalabalığın uğultusu arasında yükselen bu güzel sese doğru yürüdüm. Sesin geldiği yere vardığımda gördüğüm manzara beni hayrete düşürdü.

Yolumun üzerindeki otelin önünde, yalın ayak dikilmiş bir tinerci, bir elinde bali, bir elinde poşet, gür sesiyle yarım kalmış ezana devam ediyordu, öyle de güzel okuyordu ki kimse onun bu halini yadırgayamıyordu.

Bir yandan adamın bu haline üzülüp bir yandan da yaptığı güzelliğe sevinirken devam ettim yoluma…

İşte öyle anlar oluyor ki insan şaşkınlık ve hüzünle karışık tebessüm etmekten başka bir şey yapamıyor.

Kayda Değer Diyaloglar

Seneler önce, çalıştığımız bir mobilya atölyesinde yoğun işin arasında bir şeyler atıştırmak için oturmuş dinleniyorduk. Demlediğimiz çayı yudumlayıp bakkaldan aldığımız nevaleyi atıştırırken karşımda oturan amcanın ekmeğine gözüm takıldı. Ekmek ortadan ikiye bölünmüş, üzerine güzelce çikolata sürülmüştü.

Benim şaşırmama sebep olan şey ise çikolatanın üzerine koyulmuş dilim dilim domateslerdi. Ekmeği yiyen amcaya;

– Amca sen ne yaptın? Çikolatayla domates bir arada yenir mi, dediğimde aldığım cevap daha da şaşırtıcıydı:

– Amaan yiğenim, nassolsa hepsi aynı yere gitmiyor mu?

Çikolata ile domatesi yiyen amcamızın garip halini fark edince onun hareketlerine, konuşmalarına daha çok dikkat eder olmuştum. Kendisi farkında olmadan öyle garip laflar ediyordu ki hepimiz dumur oluyorduk. Tabii işin güzel tarafı bu amcamızın söylediği lafları safça, bilmeden söylemesiydi. Yaptığı işler kendisine ne kadar normal gelse de ben her seferinde gülmeden edemiyordum. Şimdi ismini söyleyemeyeceğim bu amcaya Kâmil Amca diyelim, başından geçen olayları öyle anlatayım.

Bir mobilya mağazası işleten kayınbiraderi Ankara’ya gideceği için dükkanı Kâmil Amcamıza emanet ediyor, o da bir hafta boyunca geleni ağırlıyor, gideni uğurluyor, bir takım küçük işleri hallediyor. Derken, kayınbirader Ankara’dan dönüyor ve şöyle bir diyalog yaşanıyor:

– Kâmil nasıl gitti işler?
– Eyii n’olsun, dükkanı süpürdüm, gelenle gidenle hoş beş ettim…
– İyi bakalım, iki çay söyle de içelim.
– Çaycı çay vermiyo marka kalmadı.
– Nasıl marka kalmadı! Yüz markayı bir haftada mı bitirdin?
– Ya, gelen oluyor, açıyorum telefon, çay getir diyorum. Ne edeyim çay içirmeden geri mi göndereyim misafiri?
– Ne, kapının önünde bedava diyafon varken sen çayı telefonla mı söylüyon!
– Eee…
– Şimdi bir de telefon faturası ödeyelim! Sen adama dükkanı bırak, adam gelsin hem herkese çay ısmarlasın hem de bedava diyafondan söylemek varken açsın telefondan söylesin, olacak iş mi ya!
– Mehmet..
– Ne var! Asabımı bozdun günün orta yerinde, ne var!
– Mehmet, yazıhanenin perdelerini ne zaman değiştireceez?
– …??

İşte böyle bir amcaydı bizim Kâmil Amca. Sohbetin en ateşli yerinde ya gözü bir yere takılır, ya aklına olmadık bir şey gelir, onu pat diye söyleyiverirdi.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın