Bir Tebessüm İçin

Tencere

Ocak 2010 133.SAYI

Serhat ALBAMYA kaleme aldı, TENCERE bölümünde yayınlandı.

Bir Tebessüm İçin

Yürürken tanımadığım bir adamın bana selam verip yanımdan geçmesiyle aklıma geldi 17 Ağustos depremi ve onu takip eden rüya gibi günler…

Depremde Bursa’daydım. Şükür yıkılma, göçme olmadan atlattık. Sallanarak uyandığımız o sabahın ardından insanların birbirlerine duydukları muhabbetin sarsıntı şiddetiyle doğru orantılı olarak arttığını fark ettim. Sallandıkça insanlar birbirine daha da kenetleniyor, tanımadığımız insanlar sanki kardeşimiz, dostumuzmuş gibi davranıyordu.

Uzun süre dışarıda yattık, olası bir tehlike anında içeride kalma riskini kimse göze almıyordu. İnsanlar sokaklarda, kimileri derme çatma kulübelerinde, kimileri de kamyonetlerinin kasalarında uyuyorlardı. Herkesin bir macerası vardı, kimi deprem anında merdivenlerden inerken elektriğin kesilmesini büyük bir macera süsü vererek anlatıyor, kimi o anda bile uyanamadığından bahsediyordu.

Deprem ortak noktamız olmuştu. Şimdi hepimiz eşit şartlardaydık ve aslında ne kadar aciz olduğumuzu sindire sindire anlıyorduk. İnsanlar kendilerine uzanan yardım elini, sahiplerinin kim ve nereli olduğuna, hangi rütbeden ya da sınıftan geldiğine bakmadan tutuyordu.

Daha ilk gecenin sabahında bir şeylerin değiştiğini fark etmiştim. Cami cemaati mesela. Sabah, öğle, akşam… Her vakit camide bir Cuma havası esiyor, genç yaşlı herkes camide yer bulmak için yarışıyordu. Birkaç gün önce gelene geçene laf atan delikanlılar ezan okununca camiye erkenden yetişmek için depar atıyorlardı. Doluluk oranı tavan yapmıştı. Güzel günlerdi.

Deprem artçı şokları da yanında getirmişti. Artçı şokları sokağın ortasında topluca yaşadığımız boş arsadan takip ediyorduk. Nicedir halini hatırını sormadığımız kişilerle görüşmemizi, aramızda var olduğunu unuttuğumuz bir bağı yeniden hatırlamamızı sağlıyordu. Bir toplum bilinci, bir yardımseverlik almış başını gidiyordu. Bir süreliğine de olsa birbirine kenetlenmiş insanlardan oluşan bir toplumun ferdi olmanın nasıl bir duygu olduğunu tatmıştık.

Zaman geçtikçe her şey normale dönmeye başladı. Cesaretimizi toplayıp kapalı alanlarda yatmaya başladık. Bozulan dökülen yapılar onarıldıkça insanlar yine kendi dünyalarına kapandı. Eskisinden daha da büyük olması planlanan binaların temelleri atılmaya başlandı. Camilerin doluluk oranı artık kurak yaz mevsimindeki barajları andırıyordu. Yollarda selam verenlerin sayıları iyice düşmüştü. Olan biten her şeyi olabilecek en kısa şekilde unutmuştuk.

Selam verip yanımdan geçen adama gülümseyip, tebessüm için felaket gerekmiyormuş diye düşüne düşüne yoluma devam ettim.

Bir Gezginin Günlüğü-6

Sedat’ın beni elimde çay dağıtırken görmesi onu çok güldürdü. Çay içtiğimiz salonun dip kısmındaki kantine benzeyen yerden bir şeyler alıp oturduğumuzda hâlâ gülmeye devam ediyordu.

– Ben sadece bir anlığına tepsiyi tutup adama yardımcı olmak istemiştim, dediğimde bana:

– Ben de uzun yıllar önce bir anlığına böyle bir çapa yapmıştım. Maksadım tarla çapalama nasıl oluyormuş onu görmekti. Bak kaç senedir hâlâ çapaya gidip geliyoruz. Bir defa “bir kere” dedin mi zaten her şey başlamış oluyor, dedi ve devam etti: Senin anlayacağın, sen motoru alıp gitsen de buralara sırf çay dağıtmak için bile geri gelmek istersin...

Sedat ne demek istedi anlayamıyorum ama yüz ifadesine bakılırsa kötü bir niyeti yok. Kafamı kurcalayan şey ise bu köye tekrar gelmek isteyeceğimi söylemesi. Eğer motorumu tamir edecek birini bulamazsam gerçekten de tekrar tekrar gelmek zorunda kalabilirim. Ama köyün içinde tamirden anlayan birini bulursam da harika olur.

Sedat’ın anlattığına göre bu köyde değil motor tamircisi, uçak tamircisi bile bulabilirmişim. Buralardan kimin gelip kimin geçtiği belli olmazmış. Gayet şaşırtıcı, çünkü buradaki insanların çoğu dış görünüş olarak birbirine benziyor ve hiç kimsede tamirciye benzeyen bir tip yok.

Ben Sedat’a bu düşüncelerimi anlatırken elinde çay ile gezinen bir kişi selam verip yanımıza oturdu. İri yapılı, yüzü güneşten yanmış biriydi. Sedat ile gülüşerek sohbet ettiler. Sonra adam çayını bitirip yanımızdan kalktı. O gittikten sonra Sedat daha da gülmeye başladı. Neden güldüğünü sorunca dedi ki:

– Az önce bu köyde karşılaştığım insanlarda hiç de motor tamir edebilecek tip yok diyordun değil mi?

– Evet, öyle demiştim.

– Yanıma oturan arkadaş uçak motorlarıyla ilgilenen bir teknisyenmiş de, yıllık iznini köyde geçirmek için gelmiş. Harmandaymış, onu anlatıyordu. Sen iki tekerli motorunun tamircisini nasıl bulurum diye dert ediyordun, bak köyümüzde kimler varmış. İstersen daha fazla zorlama kendini, yoksa yan masadan NASA’nın teknik elemanı bile çıkabilir!

Sedat yine gülüyordu, gülmekte de haklıydı. Burada her şey gerçekten tuhaf. Gördüğüm insanların dış görünüşlerine aldanmıştım. Bu köyde sürekli bir şeyler oluyor, ben sadece şaşırmakla kalıyorum. Neredeyim, neler oluyor, bir türlü anlamadım gitti.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın