Ümmetin en hayırlı dönemi

Ümmetin En Hayırlı Dönemi

Şuvbe der ki: Bana Ebû Hamza, Zehdem, İmran b Husayn dan (r.a.) işittiğime göre, Nebî (s.a.v) şöyle buyurmuş:

«En hayırlı döneminiz benim çağımdır. Sonra ise benim çağımı takiben gelen (Tabiinin çağı) hayırlıdır. Sonra onları takiben gelenlerin çağ hayırlıdır. Sonra da onlardan sonrakiler hayırlıdır. Onlardan sonraki çağda ise, ihanet edip asla güvenilmeyen, şahitlik yapması istenilmeyen (fakat) kendiliğinden gelip şahitlik yapan, adak yapıp, bu adağını yerine getirmeyen ve kendilerinde şişmanlık yaygınlaşan bir kavim ortaya çıkacaktır.»

Hadisi Müslim rivayet etmiştir.[174]

Efendimiz (s.a.v) in kendisinden sonra meydana çıkacak şeylere dair olan sahih ve zayıf hadisler sayılamayacak kadar çoktur. Biz bunlardan bu kadarı ile yetinmiş bulunuyoruz.

«Ve Allah kime nur yaratı-vermemişse artık onun nurdan nasibi yoktur.»

Allah (c.c.) den kalblerimize imanı yerleştirmesini ve kendi katından bir ruh ile bizi teyid etmesini niyaz ederiz.[175]

«DELÂILÜ'N NÜBÜVVE» -PEYGAMBERLİK DELİLLERİ-

Sabit el Bünânî aracılığıyla Süleyman b. el Muğîre, Enes (r.a.) dan naklediyor:

-Benî Neccâr kabilesinden aramızda bir adam vardı. Kendisi Bakara ve Âl-i İmran surelerini ezberlemiş bulunuyordu. Bu adam Peygamberdin katipliğini de yapıyordu. Bir gün İslam toplumundan kaçarak ehli Kitab'a sığınmıştı. Bu durumu ehli Kitab'ın çok hoşuna gitmiş, onu yüksek bir yere çıkarıp (yahut onu yüceltip) "İşte bu adam Muhammed'in katibi idi" dediler. Çok geçmeden, Allah onun canını onların arasındayken aldı. Onlar da buna bir çukur kazıp cesedini oraya gömdüler. Ama toprak adamı kabul etmeyip dışarı attı. Sonra gelip tekrar gömdüler. Ama toprak yine onu yüzüne attı. Tekrar gelip bir daha gömdülerse de, toprak yine bu adamı dış arı attı. Onlar da adamın cesedini öylece gömmeden bırakıverdiler.

Bu haberi Müslim rivayet etmiştir.[176]

Abdü'l Aziz aracılığıyla Abdül Varis, Enes'in (r.a.) şöyle dediğini anlatır:

-Hıristiyan bir adam vardı. Bir gün bu adam Müslüman oldu. Bakara ve Ali İmran surelerini okudu. Peygamber (s.a.v) in katipliğini de yapmıştı. Bir süre sonra Hırıstiyanlık'ma geri döndü. Bu herif: "Benim kendisine yazıverdiğim şeyler dış mda, Muhammed'in iyi bir şey ortaya koyduğunu görmedim." diyordu. Allah bir gün onun canını aldı. Kavmi ona mezar kazdılar. Sabah olunca baktılar ki, toprak onu dışarı atmış. Bunun üzerine arkadaşları: "Bu olsa olsa Muhammed ve arkadaşlarının işidir." deyip yine ona bir kabir kazıp onu iyice derin yaptılar. Ertesi sahab olunca toprak onu yine atmıştı.

Böylece bunun Allah tarafından olduğunu kavradılar.

Hadisi Buharı rivayet etmiştir.[177]

[174] Buharı 3/224, 8/113, 176; Müslim Fazailu's Sahabe 2535; Ebû Dâvûd 4657; Müsned 1/438, 2/84, 199, 209, 410; Beyhakî Delâil 6/552; Nesâî Mücteba 7/17, 18; Beyhakî Kübrâ 10/74, 123; Taberânî 118/225; Tahavî Müşkil 3/177; Tahavî Meânî 4/151; Buharı Tarih 1/188.

[175] Müellif kısaltma için almadığı bir kıssayı konu ile yakın alakası ve ehemmiyetine binaen naklediyoruz:

İbni Mâce Sünenİnde hasen bir isnad ile İmran b. Husayn (r.a.) dan şöyle nakleder:

-Nafî b. El Ezrak ve adamları gelip bana "Ya İmrân! mahvoldun" dediler. Ben, "hayır, mahvolmadım" deyince, "tabi mahvoldun" diye itiraz ettiler. Bende, "peki beni mahveden neymiş?" deyince onlar: "Allah (c.c) Kur'an'da:

«Onlarla, fitne kalmayıp dinin tamamı Allah İçin olana kadar çarpış» buyuruyor ya (sen bu tarafgir kavgasına girmedin)" dediler. Bunun üzerine İmran (r.a.) onlara şöyle dedi:

-Biz o kafirlerle savaştık. Hatta onları diyarımızdan sürüp çıkardık ve din (ibadet etme) sadece Allah'a ait oldu. Dilerseniz size Allah Rasûlün'den duyduğum bir hadisi anlatayım. Onlar: "Sen bunu Rasûlü Ekrem'den mi duydun?" diye sorunca "evet" diyerek şöyle devam etti:

-Ben, Efendimizin (aa.v) bir gurup müslümam, müşrik bir kavme gönderdiğini görmüştüm. Müslümanlar onlarla karşılaşınca çok müthiş bir savaşa tutuşurlar ve bu işe tam omuz verirler. Benim akrabalarımdan biri Müşriklerden birine mızrakla saldırır. Kafiri tam sıkıştırınca, o: "Eşhedü ella ilahe illallah! Ben müslüman oldum" dediyse de onun bu sözünü dinlemez ve mızrağı saplayıp öldürür. Daha sonra Efendimiz'e (s.a.v) gelip "Yâ Rasûlallah! mahvoldum" dedi. Efendimiz "ne yaptın?" diye iki üç kere üsteleyince yaptığını anlattı. Bunun üzerine Rasûlüllah (s.a.v):

"Karnını yarıpta kalbinde iman varmı yokmu bakaydın, olmaz mıydı?" diye azarladı. O da, "Ya Rasûlallah! Karnını yarıp, kalbine baksaydım kalbinde ne olduğnu bilirdim" deyince Allah Rasûlü; «Sen onun kalbinde ne olduğunu bilmeden onun söylediğini kabul etmedin ha» buyurdu ve bu adamdan yüzünü çevirdi. (Adam yaralıydı) çok geçmeden vefat etti. Biz adamı gömdük, ama toprak onu dışarı attı. "Belki de düşman gece gelip mezardan çıkarmış olsa gerek" deyip yeniden gömdük ve kölelere onun kabrinde nöbet tutmalarını söyledik. Ertesi gün yine cesedi toprak atmıştı. Biz "belki de köleler uyukladılar" diyerek bir daha gömdük. Bu kere kendimiz beklemeye başladık ama toprak onu yine attı. Biz de götürüp bir dağın vadisine bıraktık.

Rasûlü Ekrem bunu duyunca: «Şüphesiz toprak bu adamdan çok daha kötülerini kabul etmiştir, (bunu daha iyi kabul eder) Lakin, Allah (ac.) bununla size «La ilahe illallah» demenin ne muazzam bir hürmet İfade ettiğini size göstermek istedi» buyurdu. İbni Mâce 3930; Beyhakî Delâil 7/127; Tahavî Müşkil 4/250.

Bu hadis Müslim'deki 96 nolu Üsame hadisidir. Aynı olayı 97 noda da Cündüb (r.a.) nakleder. Üsame derki: «Rasûlüllah (s.a.v) bu sözünü o kadar tek-rarladıki, "keşke bugün müslüman olsam da, Efendimiz'den şu azan işitmesem" diye temenni ettim. Ebû Dâvûd 2643; İbni Ebî Şeybe 10/122.

İmam Zehebi, Tarihü’l-İslam, Cantaş Yayınları: 2/119-122

[176] Müslim Sıfatü'l Münâfıkıyn 2781; Müsned 3/222.

[177] Buharî Menâkıb 37/25; Beyhakî Delâil

İmam Zehebi, Tarihü’l-İslam, Cantaş Yayınları: 2/123-124
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın