Efendimiz in s.a.v. hususiyeleri

EFENDİMİZ (S.A.V)'İN HUSUSİYETLERİ VE ÜMMETİNE AÇIKLAYIŞI

«Rabbiyin nîmetine gelince şükret.» Ayetinin gereği olarak ümmetine bunlardan bahsedişi.

İskenderiye'deki Ebul Hasen Ali b. Ahmed el Haşimîy'e okudum ki, «Size Bağdat'taki Muhammet! b. Ahmed b. Ömer, Ahmed b. Muhammed el Hasimî'den beş yüz elli bir senesinde şöyle haber verdi:

-Bize Hasen b. Abdirrahman eş Şafiî, Ahmed b. İbrahim el Abkasî aracılığıyla Muhammed b. İbrahim ed Deybüîî'den üç yüz yirmi bir yılında şunu nakletti:

Bize Muhammed b. Ebil Ezher, İsmail b. Cafer, Abdullah b. Dînar, Ebû Salih es Semman aracılığıyla Ebû Hüreyre'den (r.a.) Peygamber'in (s.a.v) şöyle buyurduğunu anlattı:

«Ben ve benden önceki peygamberlerin durumu şu örneğe benzer:

Adamın birisi bir bina yapıp, onu süsleyip çok güzel dekore ediyor. Ancak köşelerden birinde bir tuğla (kerpiç) koyacak yeri boş bırakıyor. Oradan gelip geçen insanlar bu binaya bakınca güzelliğinden hayretler içerisinde kalarak, "Peki şu kerpiç de yerine konulsa olmaz mıydı?" demeye başlıyorlar. İşte (Peyğamber'den peygambere kurulup ikmal edilerek gelen din binasındaki) bu boşluğa konulacak kerpiç benim. Ben Peygamberlerin sonuncusuyum.»

Hadisi Buharı nakleder.[583]

Kuteybe de, İsmail, Zührî, Saîd b. Müseyyeb, Ebû Seleme isnadıyla Ebû Hüreyre (r.a.)'tan Peygamber (s.a.v)'in şöyle buyurduğunu nakleder:

«Allah tarafından düşmanlarımın kalbine salınan korku ile desteklendim. Az kelimeli öz manalı söz söyleme sırrına kavuşturuldum. Uykuda bulunduğum sırada yeryüzü hazinelerinin anahtarları getirilip önüme konuldu.»

Hadisi Buharı ve Müslim rivayet etmişlerdir.[584]

El Alâ b. Abdirrahman, babası, Ebû Hüreyre (r.a.) isnadıyla Efendimizin (s.a.v) şöyle buyurduğunu rivayet eder:

«Ben altı hususta peygamberlere üstün yapıldım:

1- Bana az, ama öz söz söyleme sırrı verildi,

2- Düşmana korku salma (heybetiyle) desteklendim,

3- Harp ganimeti bana helal kılındı,

4- Yeryüzü bana temiz ve namazgah kılındı,

5- Ben bütün yaratıklara peygamber olarak gönderildim,

6- Benimle peygamberlerin gelmesi sona erdirildi.»

Müslim rivayet etti.[585]

Malik b. Miğved, ez Zübeyr b. Adiy, Mürra el Hemedânî isnadıyla Abdullah (b. Mes'ût) (r.a.)'m şöyle dediğini naklediyor:

-Rasûlüllah (s.a.v) İsra gecesi götürülüp de, Sidratül Münteha denen yere vardırıldığmda üç şey kendine verilmiş ti:

1- Beş vakit namaz verildi,

2- Bakara suresinin son tarafı verildi,

3- Ümmetin'den Cehennem'e atılacak büyük günah sahipleri de Allah'a şirk koşmadıkça affedileceği hususu kendine verildi.

Hadisteki "El Mukhımât" kelimesi "Kahame" kökünden olup "Tukhimü" Cehennem'e atılır, demektir.

Hadis sahihtir. [586]

Ebû Avâne der ki: Bize Ebû Malik, Rabî aracılığıyla Huzeyfe (r.a.)'tan Efendimiz (s.a.v)'in şöyle buyurduğunu nakletti:

«Şu üç şeyle insanlara üstün yapıldım:

1- Yeryüzünün her tarafı bizim için mescit yapıldı ve toprağı da bize temiz ve temizleyici kılındı,

2- Saflarımiz meleklerin saflarına benzetildi,

3- Ve bana Bakara suresinin sonundaki şu ayetler arşın altında bulunan bir hazineden verildi.»

Bu hadis sahihtir."

Bişr b. Bekr. Evzaî'den naklediyor: Bana Ebû Ammâr. Ab-lullah b. Ferûh aracılığıyla Ebû Hüreyre (r.a.)'tan Peygamber s.a.v)'in:

«Ben kıyamet günü Adem evlatlarının seyyidiyim. Sur flenince toprağın ilk açılıp ortaya çıkardığı kimse ben ulacam. İlk şefaatçi ben olacağım. Şefaati ilk kabul olunan ben acağım.» buyurduğunu anlatır.

Ravî Ebû Ammar'ın adı Şeddat olup bu hadisi Müslimriyet etmiştir.[587]

Ebû Hayyan et Teymî. Ebû Zür'a yolu ile Ebû Hüreyre O'tan şöyle nakleder:

-Rasûlüllah (s.a.v)'e et ikram edildi. Etin ön budunu Önüne 'dular. Etin burası, en hoşuna giden yeri idi. Ondan bir ça ısırıp şöyle buyurdu:

«Kıyamet günü insanların seyyidi ben olacağım. Bunun hangi sebepten olduğunu biliyor musunuz? Allah (cc.) kıyamette önceki milletleri ve gelecek nesilleri tellalın sesini duyurabileceği, gözün ulaşabileceği yüksek bir düzlükte toplayacak. Güneş onlara yaklaşacak. İnsanları hiç ihtimal vermedikleri asla dayanmaya güç getiremedikleri bir üzüntü ve tasa kaplayacak. İnsanlardan kimisi kimisine "Hiç düşünmüyor musunuz siz önce neredeydiniz? Şu başınıza gelene bakmıyor musunuz?" diyecek ve beraberce Âdem (a.s.)'a gelecekler ve:

"Ya Âdem! Sen insanların babasısm. Allah seni kendi eliyle yarattı ve kendi ruhundan sana üfledi ve meleklere sana secde etmelerini emretti, Rabb'ine git de bize şefaatçi ol. Görmüyor musun ki nerede idik, başımıza ne geldi." derler. Âdem de:

"Rabbim (c.c.) bugün öyle öfkeli ki, daha önce böylesine kızmadığı gibi sonra da bu derece kızmayacak. O, beni o ağaçtan men etti, ben ise ona âsi oldum. Bugün ben ancak kendi nefsimin, nefsimin, nefsimin, nefsimin, nefsimin derdin-deyim. Benden başkasına gidin, Nuh'a gidin!" der.

Onlar da Nuh'a gelir ve, "Ya Nuh! Yer yüzü halkına gelen ilk Rasûl Peygamber sensin. Allah seni «çok şükreden kul» diye övdü. Ne idik, şimdi ne olduk, bunu görüyorsun. Rab-b'iyin katında bize şefaatçi olsan" derler. Nuh da:

"Rabbim bugün daha Önce örneği hiç görülmeyen, bundan sonra da görülmeyecek derecede kızgın. Benim kendi kavmime davetim vardı. Ama bugün sadece kendi nefsim nefsim, nefsim, nefsim... Benden başkasına, İbrahim'e gidin!" der.

ibrahim'e gelip: "Ya İbrahim! Sen dünyadakilerin arasında Allah'ın Nebî'si ve Halil'isin. Nerede idi, başımıza neler geldi, görüyorsun. Rabb'ine gidip bize şefaatçi olsan" derler. İbrahim (a.s.) da3 "Rabb'im şimdiye kadar görülmemiş ve görülmeyecek şekilde öfkeli." deyip kendinin dünyada söylediği yalanı anlatarak, "nefsim, nefsim, nefsim, nefsimsiz başkasına gidin, Musa'ya gidin" der.

Onlar da Mûsâ (a.s.)'a gelirler. Mûsâ (a.s.) da aynı sözleri tekrarlar ve: "Ben öldürmekle emredilmediğim birisini öldürdüm. Şimdi nefsimle meşgulüm." diye onları îsâ (a.s.)'a gönderir.

Onlar da gelip: "Ya îsâ! Sen Allah'ın Rasülü, Meryem'e ilka buyurduğu kelimesi ve kendinden bir ruhusun. İnsanlara beşikte konuştun. Rabb'ine karşı bize şefaat etsen ne haldeydik nelere düşer olduk, görüyorsun." derler. O da:

"Rabb'im bugün emsali ne önce görülmüş ne görülecek biçimde öfkeli. Siz Muhammed (s.a.v)'e gidin!" der.

Onlar da Muhammed (s.a.v)'e gelirler ve: "Ya Muhammed! Sen Allah'ın Rasûlü, peygamberlerin son mührüsün. Allah senin geçen ve gelecek olan günahlarını affetti. Rabb'ine gidip bize şefaat istesen. Ne idik, şimdi başımıza neler geldiğine bir bak." derler.»

Rasûlüllah (s.a.v) devamla şöyle buyurdu:

«Bunun Üzerine ben kalkıp Arş'in altına geleceğim ve Rabb'ime secde edeceğim. Allah (c.c.) sonra benim için perdeleri aralayıp, kendine yapacağım hamd ve senalarından bana öyle güzel şeyler ilham edecek ki, benden önce kimseye böyle bir fethi müyesser kılmamıştı. Bana "Ya Muhammed! Başını kaldır ve iste, verileceksin, şefaat et. Şefaat etmeye yetkili kılınacaksın." denecek. Ben de "Ya Rabbi! Ümmetim, Ümmetim, ya Rabbi, ümmetim, ümmetim, ya Rabbi ümmetim, Ümmetim ya Rab" diyeceğim. Rabbim de: "Ya Muhammed! Ümmetinden hesabı olmayanları Cennet'in sağ kapısından içeri kat, onlardan başkası insanlarla diğer kapıyı kullanmada müşterektir." buyuracak.

-Muhammed'in nefsi elinde olan Zat'a yemin ederim ki, Cennet kapılarının kanatları arasındaki mesafe Mekke ile Yemen'deki Hecer, yahut Mekke ile Şam tarafındaki Busra mesafesi kadardır.[588]

Leys b. Sad; İbnül Hâd, Amr b. Ebî Amr isnadıyla Enes (r.a.)'tan naklediyor:

-Rasûlüllah (s.a.v)'i «Ben kıyamet günü toprağın kendisinden ayrılacağı ilk insan olacağım, ama bunda bir övünme yok. Hamd sancağı bana verildi, övünecek bir şey yok. Kıyamet günü insanların Seyyid'i benim, övünecek bir şey yok.» buyururken duydum, diyerek şefaat hadisini baştan sona naklediyor.[589]

Bu konuda Ibni Abbas'tan da hadis vardır.[590]

Hem bu anlamda pek çok hadis olduğu gibi, Muhamed Mustafa (s.a.v) Efendimiz'in şerefine dair Kur'an'da da bir çok ayetler vardır.[591]

Ebil Cevza. İbni Abbas (r.a.)'ın şöyle dediğini rivayet eder:

-Allah (c.c.) kendisine (s.a.v)'den daha sevimli bir şey yaratmadı. Efendimiz'in hayatı ile yemin edişi dışında kimsenin hayatı ile Allah yemin etmemiştir. Efendimiz için:

«Ömrüne yemin olsun ki, onlar sarhoşlukları içinde yollarını şaşırmışlardır.» (Hicr ayet 72) buyurmuştur.[592]

Buhari'nin Sahih'indeki Katâde hadisinde Enes (r.a.) Rasûlüllah (s.a.v)'in:

«Ben uyurken, Cennette dolaştırıldığını bana gösterildi. Birden kendimi içi boş incilerden yapılma kubbelerin iki tarafını kuşattığı bir nehirde buldum. "Bu nehir nedir ya Cebrail?" deyince, "İşte bu. Allah'ın sana verdiği Kevser’dir." dedi ve eliyle işaret etti. Baktım kokusu keskin misk gibiydi.» buyurduğunu anlatır.[593]

Zührî de Enes (r.a.)'tan Nebi (s.a.v)'in:

«Havuzumun büyüklüğü San'a ile Eyle şehri arası kadar olup orada gökteki yıldız sayısınca ibrik var.» buyurduğunu bildirir.[594]

Yezîd b. Ebî Habib, Ebul Hayr'dan Ukbe b. Âmir (r.a.)'ı şöyle derken duyduğunu nakleder:

-Rasûlüllah (s.a.v) Uhut şehitlerine sekiz yıl sonra namaz kıldırıp sanki ölülere ve dirilere veda ediyordu. Sonra mimbere çıkıp:

«Ben Öncünüz olacağım, ben size şahit bulunacağım. Sizin buluşma yeriniz havuzum olacaktır. Ben şimdi şu yerimden ...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın