Sayfayı Yazdır - Salih Kimseleri Sevmek

Salih Kimseleri Sevmek, Fasıklara Buğzetmek

Bu ilke imanın kemali ve ubudiyetin eksiksizliğinin bir neticesidir. Çünkü ibadet muhabbetin kemalini ve en son derecesini, zilletin kemalini ve en son derecesini ihtiva eder. Allah rasûllerini, peygamberlerini ve mü’min kullarını sevmek Allah’ı sevmenin bir parçasıdır. Her ne kadar Allah’a ait olan sevgiye, O’ndan başka hiçbir kimse layık değilse de Allah’tan başkaları Allah için -Allah’la birlikte değil- sevilir.

Çünkü seven kimse, sevdiği kimsenin sevdiklerini de sever. Onun buğzettiklerine buğzeder, dost edindiklerini dost edinir, düşmanlık ettiklerine düşmanlık eder. O razı olduğu için o da razı olur, o gazablanırsa ondan dolayı o da gazablanır. Onun emirleri ile emreder, yasaklarından o da yasaklar. Kısacası her durumda o sevdiğine uygun tutum sergiler.

Allah ihsan edicileri sever, takva sahiplerini sever, tevbe edenleri sever, tertemiz olanları sever. Biz de Allah’ın sevdiklerini severiz.

Allah, hainleri sevmez, fesatçıları sevmez, müstekbirleri sevmez. Bizler de onları sevmeyiz. Yüce Allah’a uyarak biz de onları sevmeyiz ve onlara buğzederiz.

Buharî ile Müslim’de, Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem-in şu hadisi kaydedilmektedir: "Üç özellik vardır ki, kimde bulunurlarsa o kimse imanın lezzetini alır: Allah ve Rasûlünü onlardan başka herkesden daha çok seven, sevdiği kimseyi yalnız Allah için seven ve Yüce Allah kendisini küfürden kurtardıktan sonra tekrar küfre dönmekten tıpkı cehennem ateşine atılmaktan hoşlanmadığı gibi hoşlanmayan."[115]

Tam ve eksiksiz bir sevgi, sevilen zatın sevdiği ve hoşlanmadığı bütün hususlarda, dostluklarında ve düşmanlıklarında eksiksiz bir muvafakati, ona uygunluğu gerektirir. Bilindiği gibi Allah’ı gereği gibi seven bir kimsenin, O’nun düşmanlarına buğzetmesi kaçınılmazdır; onun buğzettiği kimselere karşı cihad etmeyi sevdiği gibi, onun da aynı şeyi sevmesi kaçınılmaz bir şeydir. Nitekim Yüce Allah şöyle buyurmaktadır: "Gerçek şu ki Allah kendi yolunda birbirine kenetlenmiş bina gibi saf bağlayarak çarpışanları sever." (es-Saf, 61/4)

Sevgi ve buğz (nefret) ise o şeydeki hayır ve şer hasletlerine göredir. Kulda hem velayet (dost edinme), hem adavet (düşman edinme) sebebleri ile birlikte sevilmenin ve buğzedilmenin sebebleri de bulunabilir. Bundan dolayı aynı kişi bir açıdan bakıldığında sevilen, bir başka açıdan bakıldığında buğzedilen bir kişi olur. Hüküm ise galib olana göre verilir. Kulun Allah nezdindeki hükmü de bu şekildedir.

Şüphesiz Yüce Allah bir şeyi, bir açıdan sever, bir başka bakımdan ondan hoşlanmaz. Nitekim Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem- Aziz ve Celil olan Rabbinden şöyle buyurduğunu rivayet etmektedir: "Ben yapacağım bir işte ölümden hoşlanmayan, benim de kendisine kötülük yapmak istemediğim mü’min kulumun canını kabzetmekte tereddüt ettiği kadar hiçbir işte tereddüt etmiş değilim."[116] Halbuki ölüm onun için de kaçınılmaz bir şeydir.

Böylelikle Yüce Allah tereddüt ettiğini beyan etmektedir. Çünkü tereddüt iki iradenin birbiriyle çatışmasıdır. Yüce Allah mü’min kulunun sevdiğini sever, hoşlanmadığı şeyden hoşlanmaz. Kul ölümden hoşlanmıyorsa Yüce Allah da bundan dolayı onun ölümünden hoşlanmaz. Nitekim: " Ve ben ona kötülük yapmaktan hoşlanmadığım halde..." diye buyurmaktadır. Halbuki Yüce Allah ölümü de takdir etmiştir. Ölümün tahakkuk etmesini istemektedir. İşte bu hale tereddüt adı verilmiştir. Daha sonra da bu işin gerçekleşmesinin kaçınılmaz olduğunu beyan etmektedir. Zira bu mü’min kulu daha da sevdiği bir sonuca götürmektedir.

"İlmi bizim için müteşâbih olan hususlarda Allah daha iyi bilir, deriz."

Daha önce Tahâvî -Allah ona rahmet etsin- şunları söylemişti: "Allah ve Rasûlüne teslimiyet gösterip, hakkında şüpheye düştüğü hususların bilgisini gerçek alimine havale eden kimseler dışındakiler dinlerinde selamete eremezler."

[115] Buhârî 16, 21, 6941; Müslim 43.

[116] Buhârî 6502.

๑۩۞۩๑ Kitap Dünyası - İlim Dünyası Kütüphanesi ๑۩۞۩๑ => Tahavi Şerhi => Konuyu başlatan: Vatan Var Olsun ! üzerinde 07 Ocak 2012, 20:20:00