Kahin ve Arrafın Tasdiki

Kahin ve Arraf’ın Tasdiki

Müslim ve İmam Ahmed, Safiye bint Ebi Ubeyd’den, o Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem-in hanımlarından birisinden, o Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem-den, dedi ki: "Her kim bir arrâf’a gider de ona birşeye dair soru soracak olursa, kırk gün süreyle onun namazı kabul olunmaz."[257]

İmam Ahmed de Müsned’inde, Ebu Hureyre’den kaydettiği rivayete göre Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem- şöyle buyurmuştur: "Kim bir arraf ya da kahin’e gider de söylediklerini doğrularsa, o Muhammed’e indirilene kâfir olur."[258]

Müneccim de bazı ilim adamlarına göre arrâf ismi kapsamındadır. Bazıları o manaya gelir demektedir. Soranın durumu bu olduğuna göre ya kendisine sorulanın hali ne olacaktır!

Buharî ile Müslim’de ve İmam Ahmed’in Müsned’inde, Âişe -Radıyallahu anh-dan şöyle dediği rivayet edilmektedir: Bazı kimseler Rasûlullah -Sallallahu aleyhi vesellem-e kahinler hakkında soru sordu, şöyle buyurdu: "Onlar birşey değildir." Bu sefer: Ey Allah’ın Rasûlü! Onlar bazen bir şeyi söylüyorlar ve gerçek oluyor. Rasûlullah -Sallallahu aleyhi vesellem- şöyle buyurdu: "İşte o cin’in bellediği hak sözdendir. O cin bunu (insanlardan olan) dostunun kulağına fısıldar. Onlar da buna yüz yalandan fazlasını katar, karıştırırlar."[259]

Sahih(-i Müslim)de Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem-in şöyle buyurduğu kaydedilmektedir: "Köpeğin bedeli pistir. Fahişe’nin ücreti pistir. Kahin’in ücreti pistir."[260]

Müneccime, putların önündeki oklarla kısmet arayan kimseye, çakıl taşları atana, kumda çizgi çizene (falcıya) verilen ücret de onun kapsamı içerisindedir. Bütün bunlara verilen ücret haramdır. Bunların haram olduklarına dair icma’ı birden çok ilim adamı nakletmiş bulunmaktadır. Beğavi, Kadı İyad ve başkaları gibi.

Buharî ile Müslim’de, Zeyd b. Halid’den şöyle dediği kaydedilmektedir: Rasûlullah -Sallallahu aleyhi vesellem- Hudeybiye’de bize bir hutbe irad etti. Geceleyin yağmur yağmıştı, şöyle buyurdu: Bu gece Rabbinizin ne buyurduğunu biliyor musunuz?" Bizler: Allah ve Rasûlü daha iyi bilir dedik. Şöyle buyurdu: "Kullarımdan kimisi bana iman etmiş, kimisi de beni inkar etmiş olarak sabahı etti. Her kim Allah’ın lütfu ve rahmeti ile bize yağmur yağdırıldı, dediyse işte o bana iman etmiş demektir. Yıldızları da inkar etmiştir. Her kim de şu, şu yıldızın doğuşu dolayısıyla bize yağmur yağdırıldı demişse o da beni inkar etmiş, yıldızlara iman etmiş kişidir."[261]

Müslim’in Sahih’i ile İmam Ahmed’in Müsned’inde Ebu Malik el-Eşarî’den gelen rivayete göre Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem- şöyle buyurmuştur: "Ümmetimin arasında cahiliye işinden dört şey kalacaktır ve onları terketmeyeceklerdir: Soylarla, soplarlar övünmek, neseplere dil uzatmak, yıldızların hareketleri ile yağmur yağdırılmasını istemek ve ölüler arkasından ağıt yakmak."[262]

Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem-den, ashab’ından ve diğer imamlardan bu hususlara dair yasaklayıcı ifadeler ihtiva eden nass’lar buraya sığmayacak kadar pek çoktur.

Muhtevası bir şeyi muhkem kılmak ve (başkalarını) etkilemek demek olan müneccimlik sanatına gelince, bu sanat yeryüzündeki olaylara felekî hallerin (yıldız ve gezegenlerin yörüngelerindeki degişikliklerin) yahut ta felekî güç ile yeryüzündeki gaileleri birbirine katıp mütalaa ederek bir takım sonuçlar çıkartmayı öngören bir sanattır ve bu sanat Kitab ve sünnet ile haram kılınmıştır. Hatta bütün peygamberler vasıtasıyla haram kılınmıştır. Yüce Allah şöyle buyurmaktadır: "Büyücü ise nereye giderse iflah olmaz." (Tâ’hâ, 20/69); "Şu kitaptan kendilerine biraz pay verilenlere bakmaz mısın? Cibt’e ve tağut’a inanıyorlar..." (en-Nisa, 4/51)

Ömer b. el-Hattab -Radıyallahu anh- ve başkaları cibt, büyücülük demektir demişlerdir. Sahih-i Buharî’de, Âişe -Radıyallahu anh-dan şöyle dediği kaydedilmektedir: Ebu Bekir’in getirdiği gelirlerden yediği bir kölesi vardı. Birgün birşeyler getirdi, Ebu Bekir’de ondan yedi. Köle ona: Bunun neyin kazancından alındığını biliyor musun? O: Bu, neyin nesidir? diye sordu. O da şöyle dedi: Cahiliye döneminde birisine kahin’lik yapmıştım. Halbuki ben kahin’liği de bilen birisi değildim, ancak onu aldatmıştım. Benimle karşılaştı, bana bunları verdi. İşte senin o yediklerin bundandır. Ebu Bekir elini ağzına soktu ve karnında ne varsa hepsini dışarı çıkardı.[263]

Yönetici ve yetki sahiplerinin ve gücü yeten herkes, bu müneccimleri, kahinleri, arrâfları, kuma, taşa vurarak remil yoluyla fal açanları, falcıları engellemekle görevlidir. Onları dükkanlarda yahut yollarda oturmaktan ya da bu maksatla insanların evlerine girmekten engellemelidir. Bunların haram olduğunu bilip buna güç yetirmekle birlikte ortadan kaldırmaya çalışmayan kimselere de Yüce Allah’ın: "Onlar işledikleri herhangi bir kötülükten birbirlerini vazgeçirmeye çalışmazlardı. Onların yapmakta oldukları gerçekten ne kötü bir şeydi!" (el-Maide, 5/79) buyruğu tehdit olarak yeterlidir.

Bu lanet olasıca kimselerin günah sözler söyleyip haram’ı yedikleri hususunda müslümanlar icma etmişlerdir. Sünen’de, Peygamber -Sallallahu aleyhi vesellem-in Ebu Bekir es-Sıddîk’in rivayetiyle şöyle buyurduğu sabittir: "İnsanlar münker’i gördükleri halde, eğer onu değiştirmeyecek olurlarsa fazla zaman geçmeden Allah kendi katından onların hepsini bir azaba düçar kılar."[264]

Kitab ve sünnet’in dışında bu tür fiiller işleyen bu gibi kimseler bir kaç çeşittir.

Onların kimisi gerçeği gözden kaçırıp başka türlü gösterme, yalan ve aldatma yolunu seçerler. Bu onlardan herhangi bir kimse cinlerin kendisine itaat ettiğini söyler yahut ta uyduruk, yalancı şeyhlerden yahut yalancı miskinlerden ya da hilebaz tarikatçılardan olup batıl ehli kimselerden hal sahibi birisi olduğunu iddia eder.

Böyleleri hem kendilerini hem de benzerlerini bu tür yalan iddialardan ve insanlara karşı batıl üzere oldukları halde hak ehli imiş gibi kendilerini göstermekten alıkoyacak bir şekilde etkin bir cezalandırmayı hakederler. Hatta bu gibileri arasında öldürülmeyi hakedenler dahi olabilir. Bir takım abuk sabuk laflarla, peygamberlik iddiasında bulunanlar yahut ta şeriatten bir şeylerin değiştirilmesi talebinde bulunanlar vb. gibi.

Bir başka tür de bu hususlar hakkında çeşitli sihirlerle ciddi ve gerçekmiş gibi söz söyler, konuşur. İlim adamlarının büyük çoğunluğu ise büyücünün öldürülmesini öngörürler. Nitekim Ebu Hanife, Malik ve Ahmed’in görüşü budur. Ömer, oğlu (Abdullah), Osman ve bunların dışında (Allah hepsinden razı olsun) kalan bir çok sahabe-i kiram’dan nakledilen görüş de bu doğrultudadır.

Ancak bu görüşün sahipleri büyücünün tevbe etmesi istenir mi, istenmez mi? Büyü yapmakla küfre girer mi, girmez mi? ve yeryüzünde fesad çıkarttığı için mi öldürülür? hususunda farklı görüşlere sahiptirler.

Bir başka kesim de şöyle demektedir: Sihirbaz yaptığı büyü ile başkasının ölümüne sebeb olmuşsa öldürülür, aksi takdirde eğer söz ve amelinde küfür yoksa ölümden daha aşağı bir ceza ile cezalandırılır. Şafiî’den nakledilen görüş budur, Ahmed’in mezhebindeki bir görüş de bu şekildedir. -Allah’ın rahmeti hepsine olsun.

[257] Müslim 2230; Müsned, IV, 68, V, 380.

[258] Ebû Dûvûd 3904; Tirmizî 135; İbn Mâce 639; Müsned, II, 408, 429, 476.

[259] Buhârî 3210.

[260] Müslim 1564.

[261] Buhârî 846, 1038, 4147, 7503; Müslim 71.

[262] Müslim 934; Müsned, V, 342-343.

[263] Buhârî 3843.

[264] Ebû Dâvûd 4338; Müsned, I, 2 5, 7, 9; Tirmizî 2168, 3057.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın