Necaşi

NECAŞÎ

«Necaşi öldüğünde, biz devamlı onun kabrinde bir ışık görüldüğünü konuşurduk...»[1]

Bu büyüğümüz, tabiîler anıldığında bir tabiîdir. Sahabîler sayıldığında da bir sahabîdir [2]

Çünkü o Resûiüilah'la (s.a.v.) mektuplaşmiş, Resûlüllah (s.a.v.) da onunla mektuplaşmıştır.

O vefat ettiğinde, peygamber (s.a.v.) onun gıyabında namaz kılmıştır. Halbuki ondan başka hiç kimsenin gıyabında namaz kılmamıştı.

İşte bu zat Necaşî [3] diye meşhur Ashama İbn Ebcer'dir.

Geliniz, bu mübarek anları müsiüman büyükleri arasında benzeri görülmemiş bir zatla geçireiim.

Ashama'nın babası habeşlilerin hükümdarıydı ve onun Ashama'-dan başka oğlu da yoktu.

Habeş ileri gelenleri birbirlerine şöyle dediler: «Hükümdarımızın bundan başka çocuğu yok.

Bu daha sağken onu zayıflatacak, öldüğü zaman saltanatını yok edecek ve bizi kötü sonuçlara götürecek.

Eğer onu öldürür kardeşini hükümdar yaparsak çok iyi olur. Çünkü onun, sağken kendisine yardım edecek Ölümünden sonra da ona mirasçı olacak oniki oğlu var.

Şeytan bir defa daha habeşlilerin ileri polenlerini vesveselendir-di. Birbirlerine şöyle dediler:

Şeytan onlara devamlı vesvese verdi ve onlarda korku uyandırdı. Nihayet onlar hükümdarlarını öldürdüler ve kardeşine biat ettiler,

Ashama amcasının gözetiminde büyüdü. Onun tomurcukları parlak bir zekâ, şahane bir anlayış, güze! bir konuşma ve eşsiz bir şahsiyet şeklinde açılmaya başladı.

Öyieki amcasının gönlünü, ona hayranlık, meziyetlerini takdir ve onun kendi çocuklarına tercih etme duygularıyla doldurdu.

«Biz saltanatın bu gence geçmesinden endişe ediyoruz. Eğer bu iş onun eline geçerse, bizden intikamını çok kötü bir şekilde alır, babasına yaptığımızın cezası olarak hepimizi öldürür».

Daha sonra hükümdara gidip şöyle dediler:

«Hükümdarımız! Bizim içimiz ancak, Ashama'yi öldürür veya buradan sürersen rahat edecek.

İşte o büyüdü onun, babasını öldürmemizin cezası olarak bizden intikam almasından korkuyoruz».

Hükümdar onlara şu cevabı verdi: «Siz ne kötü kimselersiniz. Dün onun babasını öldürdünüz, bugün de benden önü öldürmemi istiyorsunuz!.

Vallahi, bunu yapamam...»

Onlar da. «Onu aiır, ülkemizin dışına atarız».dediler:

Hükümdar istemiye istemiye ve gücü yetmediği için onlara boyun eğdi.

Ashama'nın uzaklaştırılmasının üzerinden bir gün veya bir günden az bir zaman geçmedi ki hesapta olmayan birşey oldu.

Ufuk kara bulutlarla kaplandı... Gökyüzü şimşek ve yıldırımlarla aydınlandı. Yıldırımlardan biri, yeğeninden ayrıldığına üzülen amcasının üzerine düştü ve onu öldürdü

Habeşliler, birisini saltanata geçirmek için hükümdarın çocuklarına koştular, fakat onlarda hiçbir hayır göremediler.

Üzüntüleri arttı, ne yapacaklarım şaşırdılar.

Bazr milletlerin, fırsatı ganimet bilip onların yurtlarına saldırmaya niyet etmeleri üzüntü ve sıkıntılarını daha da artırdı...

Birbirlerine şöyle dediler

«Dün sürgün ettiğiniz o delikanlıdan başka hiç kimse sizin işinizin başına geçip saltanatınızı koruyamaz.

Eğer Habeşistan hakkında sizin bir ihtiyacınız varsa, ona yetişin ve tekrar getirin...»

Daha sonra onu aramaya çıktılar ve onu yurduna tekrar getirdiler.

Başına taç giydirip hükümdar olarak ona biat ettiler ve onu Ne-caşî diye çağırmaya başladılar.

O da ülkeyi ustalıkla ve hikmetle idare etti... _ Milleti karışıklık ve anarşiden kurtardı...

Zulüm ve kötülükle dolduktan sonra Habeşistan'ı adalet ve hay la doldurdu.

Necaşî saltanat tahtına oturduğu sırada Allah, peygamberi Mu-hammed'i (s.a.v.) hidayet ve hak diniyle gönderdi. İlk müslümanlar tek tek ona icabet ediyorlardı.

Kure-yş onlara işkence ve zulüm yağdırmaya başladı.

Genişliğine rağmen Mekke onlara dar geiip müşrikler kendilerine dağlan sarsan işkencelerde bulununca Resûlüliah (s.a.v.) şöyle dedi:

Habeş ülkesinde, yanında hiç kimseye zulmedilmeyen bir hükümdar var, ona gidin ve onun himayesine sığının ki Allah size bu mese-iede ferahlık versin ve sıkıntınız için bir kurtuluş yolu hazırlasın».

İlk muhacirler kafilesi Habeşistan'a gitti. Onlar kadınlı erkekli 80 kişiydi.

Onlar ilk defa emniyet ve huzurun tadını tattılar...

İbadet ve imanlarının saflığını bir bulandırıcı olmadan orada takva ve ibadetin tadını çıkardılar.

Ancak Kureyş, bu seksen kişilik müslüman topluluğunun Habeşistan'a gidip orada yerleştiklerini öğrenir öğrenmez, birbirlerine onların öldürülmelerini ve Mekke'ye geri getirilmelerini emretmeye başladılar.

Kureyş, zekâ ve bilgisi çok üstün durumda olan adamlarından ikisini Necaşî'ye gönderdi.

Bunlar Amr İbnu'l-As'ia, Abdullah İbn Ebî Rabîa idi.

Kureyş, o ikisiyle birlikte, Necaşî ve patriklerine Hicaz topraklarından yeni elde ettikleri şeylerden bol miktarda hediyeler gönderdiler.

Amr'ia Abdullah Habeşistan'a gelince Necaşî'yie görüşmeden önce hemen patriklerle görüşmeye gittiler.

Her patriğe hediyesini verip şöyle dediler: «Bizim bazı beyinsiz çocuklarımız atalarının dinini terkederek ve milletlerine verdikleri sözü bozarak sizin ülkenize yerleştiler.

Biz onlar hakkında hükümdarla konuştuğumuzda, hükümdar onla-rın dinini sormadan bize onları teslim etmesini tavsiye ediniz. Çünkü kendi milletlerinin eşrafı onları ve inandıklarını daha iyi bilir».

Amr İbnu'l-As ve Abdullah İbn Ebî Rabîa Necaşî'nİn huzuruna girip kendi milletinin secde ettiği gibi ona secde ettiler.

Necaşî onları çok iyi karşıladı çünkü Amr İbnu'l-As'la aralarında daha önceden bir dostluk ve sevgi vardı.

Daha sonra Amr ve Abdullah, başlarında Kureyş'in lideri Ebu Suf-yan olmak üzere Mekke büyüklerinin selâmlarıyia birlikte hediyeler! ona takdim ettiler.

Necaşî onların hediyelerini kabul edip çok beğendiğini söyledi.

Daha sonra hükümdarla şöyle konuştular:

«Ey hükümdar! Bizim kötü çocuklarımızdan bazıları senin memleketine sığınmışlar. Onlar bizim dinimizden ayrıldılar ama sizin dininize de girmediler.

Onlar ne bizim ne de sizin tanıdığınız yeni bir din îcat ettiler.

Kavmimizin eşrafı, onları senden geri göndermeni istemek için bizi gönderdiler.

Onlar, bu çocukların icat ettikleri dini ve ortaya çıkardıkları fitneyi daha iyi bilirler».

Necaşî patriklerine baktı. Onlar:

«Bunlar doğru söylüyorlar, hükümdarımız. Biz onların uydurdukları dinî bilmiyoruz.

Kendi kavimleri onları ve uydurdukları şeyi bizden daha iyi bilirler...» dediler. .

Necaşî: «Hayır, onların söylediklerini kendilerinden duymadıkça ve inandıkları şeyin aslını öğrenmedikçe onları hiç kimseye teslim etmem.

Eğer onlar kötü yoldalarsa, kendi kavimlerine teslim ederim...

Şayet iyi yoldalarsa, benim memleketimde kaldıkları sürece onları güzelce himaye ederim...»

Sonra şunları ilâve etti:

«Ben Allah'ın bana olan lütfunu unutamam.

O beni yurduma geri gönderdi, beni hilekârların bana oynadıkları oyundan korudu.

Beni zalimlerin zulmünden de O korudu».

Necaşî, sahabîleri onlarla birlikte görüşmeye davet etti.

Sahabîler bundan endişelendiler. Birbirlerine:

«Bize dinimiz hakkında soru sorarsa ne diyelim?» dediler.

Sahabîlerin ileri gelenleri: «Azîz ve Celîl olan Allah'ın kitabında buyurduklarını söyleyelim...

Peygamber'in (s.a.v.) bize Rabbi'nden getirdiklerini açıklıyahm...» dediler.

Daha sonra onun yanına gittiler ve Amr İbnu'l-As'la, Abdullah İfan Ebî Rabîa'nın onun yanında,

Patriklerin de Necaşî'nin sağında ve solunda oturmakta olduğunu gördüler.

Patrikler baslıklarını giymişler ve kitaplarını da önlerine açmış-[ardı...

Sahabîler Necaşt'yi İslâm? usûlde selâmlayıp kendilerine ayrılan yerlere oturdular.

Amr İbnu'l-As sahabîlere dönüp;

«Niye hükümdara secde etmiyorsunuz?» dedi.

Onlar: «Biz Allah'tan başkasına secde etmeyiz» dediler.

Necaşî onların söylediklerini beğenerek başını salladı ve şak bir şekilde onlara bakıp:

«Bu yeni ortaya çıkardığınız din nedir? Bu din yüzünden kavminizin dinini terkettiniz ama benim dinime de girmediniz?» dedi.

Cafer İbn Ebî Talib izin isteyip şöyle dedi: «Ey hükümdar! Biz kendiliğimizden yeni bir din uydurmadık. cak bize Muhammed İbn Abdullah Rab'binin katından hidayet ve hak dinini getirdi. Bizi karanlıklardan çıkarıp aydınlığa kavuşturdu.

Biz cahiliyet içinde yaşayan bir millettik. Putlara tapar, akrabalardan ilgiyi keser, ölü eti yerdik. Kötülükleri yapar, komşuluğu kötü görürdük. Güçlü olanımız zayıf olanımızı ezerdi.

Allah bize içimizden; soyunu, doğruluğunu dürüstlüğünü ve namusluluğunu tanıdığımız bir peygamber gönderînceye kadar bu ha! üzere kaldık.

O, bizi namaz kılmaya, zekât vermeye, Ramazan'da oruç tutmaya ve taptığımız taş ve putlardan vazgeçmeye davet etti.

Yine bize sözün doğrusunu söylemeyi, emaneti yerine getirmeyi, akrabalara ilgi göstermeyi, güzel komşuluğu, haram şeylerden uzak durmayı ve kan dökmekten sakınmayı emretti.

Bizi bütün kötülüklerden menet , bize yalan söylemeyi ve yetim malı yemeyi yasakladı.

Biz bu peygamberi tasdik ettik ve onun peygamberliğine İnandık. Onun getirdiklerine uyup gösterdiği yolda yürüdük.

Biz, tek ve ortağı olmayan Allah'a tapar hale geldik. Onun bize haram olarak bildirdiğini biz de haram...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın