Ebu Müslim El Havlani

EBÜ MÜSLİM EL-HAVLANÎ

«Ebu Müslim kendisini öylesine İbadete vermişti ki bu yüzden şöyle der hale gelmişti; Açık seçik cenneti veya cehennemi görseydim başka bîr-şey istemezdim».[1]

Veda haccından döndükten sonra Resûlüİlah'm (s.a.v.) hastalığının ağırlaştığma dair Arap yarımadasında haberler dolaşmaya başlamıştı...

Şeytan, iman ettikten sonra el-Esvedu'l-Ansî'yi küfre dönmeye... Allah'a yalancılık iftirası atmaya ve kendisinin Yemen halkına, Allah tarafından gönderilmiş bir peygamber olduğunu iddia etmeye kışkırtmıştı...

El-Esvedu'l-Ansî, güçlü kuvvetli, gönlü kara [2] ve çok kötülük yapan birisiydi.

Cahiliye'de iyi bir kâhin ve usta bir hokkabazdı...

Ayrıca onun dili düzgün, çok güzel konuşması vardı. Akıllı, batıl şeylerle halk tabakasının zihinlerini bulandırma, yaptığı bağış ve hediyelerle de yüksek tabakadaki insanların dostluğunu kazanma gücüne sahipti.

Kendisine bir esrarengizlik ve heybet süsü vermek için insanlara ancak siyah bir peçe ile örtülü olarak görünürdü.

El-Esvedu'l-Ansî'nin davası Yemen'de ateşin kuru otlar arasında yayıldığı gibi yayıldı. Buna, kabilesi Beni Mezhac'ın ona uyması yardımcı, olmuştu.

Benî Mezhac, o sırada Yemen kabilelerinin en kalabalığı, en etkilisi ve en güçlüsüydü.

Yine bu davada ona, yalan uydurma gücü ve bu konuda, zeki olan tabilerinden faydalanması yardımcı olmuştu.

Halka, semadan bir meleğin kendisine vahiy getirdiğini ve gayb-ten haber verdiğini iddia etmişti.

Bu iddiasının doğruluğunu ispatlamak için çok çeşitli metodlar uygulamıştı;

Halkın mesele1 ve problemlerini öğrenmeleri, onlarla ilgili gizli haberleri toplamaları ve onların içlerinden geçirdikleri emel ve elemlere nüfuz etmeleri için her tarafa casuslarını göndermişti.

Aynı zamanda bu insanları kendisine katılmaya ve ondan yardım istemeye teşvik ediyordu.

Halk ona geldiğinde her ihtiyaç sahibinin ihtiyacını yüzüne söyV:! iüyor, her problem sahibinin problemiyle söze başlıyordu.

Onlara, gizli sırlarını ve içlerinden geçenleri bildiğini gösteriyordu.

Onlara, hayret veren ve fikirlerini şaşırtan acayiplikler ve garip şeyler yapıyordu.

Böylece çok geçmedi, onun işi büyüdü. Ünü yayıldı ve ona uyanlar çoğaldı.

Onları aşıp San'a'ya sıçradı, San'a'dan da diğer bölgelere sıçradı...

Nihayet Hadramut'la Taif, Bahreyn'le Aden arasındaki yerler onj0 boyun eğdi.

Durum el-Esvedu'I-Ansî'nin lehine gelişip şehirler ve insanlar ona boyun eğince Allah'ın, kendilerine, hak dine sarılmada sağlam bir îman ve peygamberine kesin bir iman, Allah ve Resulüne samimi bir bağlılık, hakkı açıklama ve batıla meydan okuma nasip ettiği muhaliflerini hemen takip etme işi başladı.

O, kıskıvrak onları yakalıyor ve çok şiddetli bir şekilde cezalandırıyordu.

Bunların başında Ebu Müslîm el-Havlanî künyeli Abdullah İbn Süveb geliyordu.

Ebu Müslim el-Havlanî dini sağlam, îmanı güçlü, hakkı haykırmada inatçı bir kimseydi...

Kendisini Allah'a vermiş, dünya ve mallarından yüz çevirmişti.

Hayatını Ailah'a itaata ve ona davet etmeye adamıştı... Fanî dünyayı bakî olan ahiret karşılığında cömertçe satmışt İnsanlar onu, gönüllerinde yüksek bir makama yerleştirmişlerdi.

Onu, ruhu terriiz, Allah'a bağlılığı sağlam ve Allah'ın katında duası makbul bir kimse olarak tanımışlardı.

El-Esvedu'1-Ansî Ebu Müslim'i acımasızca cezalandırmak, davasına gizli ve açık karşı çıkanların kalplerine korku salmak ve onları susturmak istemişti.

San'a meydanlarından birine odun yığılmasını ve onların ateşe verilmesini emretti.

Halkı, Yemen'in fakihi ve abidi Ebu Müslim el-Havlanî'yi nasıl tövbe etmeye davet ettiğine ve kendisinin peygamberliğini ikrar ettiğine tanık olmaya çağırdı.

Kararlaştırılan vakitte el-Esvedu'I-Ansî tıklım tıklım insanlarla dolu olan meydana geldi.

Tağutîan (şeytanları) ve büyük yandaşları etrafindaydı. Muhafızları ve komutanları onu çepeçevre sarmışlardı.

Ateşin karşısına kurulmuş olan büyük tahtına oturdu.

Ebu Müslim el-Havİanî halkın gözü önünde ve onların işiteceği bir şekilde oraya getirildi.

Huzuruna gelince, yalancı azgın zorba gurur ve kibirle ona baktı... Daha sonra çatırdayarak yanan karşısındaki ateşe baktı...

Ona dönüp: «Hâlâ Muhammed'in Allah'ın elçisi olduğuna şehadet ediyor musun?» dedi

Ebu Müslim: «Evet, onun Allah'ın kulu ve elçisi olduğuna, peygamberlerin efendisi ve aynı zamanda peygamberlerin sonuncusu olduğuna şehadet ediyorum» dedi.

El-Esvedu'l-Ansî yüzünü buruşturup kaşlarını çattı ve:

«Peki, benim Allah'ın elçisi olduğuma şehadet eder misin?» dedi.

Ebu Müslim: «Kulaklarımda sağırlık var, dediğini duymuyorum...»

El-Esved: «Öyleyse seni bu ateşe atacağım» dedi.

Ebu Müsiim: «Eğer bunu yaparsan, yakıtı odun olan bu ateşle, yakıtı insanlarla taşlar olan ve Allah'ın emrine isyan etmeyip verilen emirleri yapan güçlü kuvvetli meleklerin beklediği bir ateşten korunmuş olurum» dedi.

El-Esved: «AceSem yok, aklın başına gelinceye kadar sana fırsat vereceğim» dedi.

Sonra sorusunu tekrar etti: «Muhammed'in Allah'ın elçisi olduğuna şehadet ediyor musun?»

Ebu Müslim: «Evet, onun Allah'ın kulu ve elçisi, olduğuna onu hak dinle gönderdiğine ve onun peygamberliğiyie diğer peygamberliklerin (risaletlerin) sona erdiğine şehadet ediyorum».

Ei-Esved'in öfkesi arttı ve. «Benim Allah'ın elçisi olduğuma şehadet ediyor musun?» dedi.

Ebu^Müslim: «Sana, kulaklarımda sağırlık var demedim mi?» Bu söylediğini duymuyorum?!»

E!-Esvedu'I-Ansî, onun cevabının kesinliği, sakin ve rahat oluşu yüzünden küplere bindi.

Onun ateşe atılmasını emretmeye niyetlendi.

O sırada el-Esved'in yanındaki, sapıklığın başlarından biri hemen onun kulağına şöyle fısıldadı:

«Bildiğin gibi bu adamın içi temiz ve duası makbuldür...

Allah, sıkıntı anlarından hiçbirinde yardımsız bırakmadığı bir mümini yine yardımsız bırakmıyacaktır...

Eğer sen onu ateşe atarsan ve Allah da onu o ateşten kurtarırsa, yaptığın her şeyi bir anda yıkmış olursun.

İnsanları, peygamberliğini inkâra sevketmiş olursun...

Eğer ateş onu yakarsa, halkın ona karşı olan sevgi ve saygısı artar... ve onu şehidier safına sokmuş olurlar...

Onu serbest bırak ve memleketten sür. Böylece ondan kurtul ve rahat et...»

El-Esved, tağutunun verdiği tavsiyeyi tuttu ve onun hemen ülkeyi terketmesini emretti [3]

Ebu Müslim el-Havİanî yüzünü Medine'ye doğru çevirip yürüdü. Resûlüüah'ia fs.a.v.) görüşmek istiyordu.

O, gözleri onu görmeden ve goniü onunla sohbet etme sevincini duymadan önce Resûlüllah'a [s.a.v.) iman etmişti.

Ancak Yesrîb civarına varır varmaz peygamberin (s.a.v.) vefat haberini ve Ebu Bekir es-Sıddîk'in ondan sonra müsiümanların halifesi olduğunu duydu.

Resûiüllah'm (s.a.v.) ölümüne kalbinin derinlik ve en ince noktalarına işleyen bir şekilde üzüldü.

Ebu Müslim Medine'ye varıp Resûlüllah'ın (s.a.v.) mescidine yöneldi.

Mescide varınca, kapıya yakın bir yere devesini bağladı. Harem-i şerife girdi ve Resûlülîah'a (s.a.v.) selâm verdi.

Sonra mescidin sütunlarından birisinin yanına durup namaz kılmaya başladı...

Namazını bitirince Ömer îbnu'l-Hattab ona doğru yöneldi. Yanına gelince ona:

«Sen kimlerdensin, adam!» dedi. «Ben Yemen'liyim diye cevap» verdi.

Ömer: «Allah'ın düşmanının kendisi için ateş yakıp, Allah'ın ateşten kurtardığı arkadaşımıza Allah ne yaptı?» dedi.

Ebu Müslim: «O, Allah'ın izniyle iyidir, rahattır» dedi. Ömer: «Allah'ın aşkına, o sen misin yoksa?!» Ebu Müslim: «Evet» dedi. Ömer alnından öpüp şöyle dedi:

«Allah'ın, kendi düşmanına ve senin düşmanına ne yaptığını biliyor musun?»

O da: «Hayır, Yemen'den ayrıldığımdan beri ondan haber almadım» dedi.

Ömer: «Allah, onu sadık müminler vasıtasıyla öldürdü ve onun

saltanatını yok etti...

Onun yandaşlarını Allah'ın dînine geri döndürdü...» dedi.

Ebu Müslim: «Onun ölümüyle ve Yemen halkından kandırılanların İslâm'a dönmeleriyie benim gözümü aydın edinceye kadar beni dünyadan çıkarmayan Ailah'a hamdolsun» dedi.

Ömer de ona şöyle dedi: «Bana, Muhammed (s.a.v.) ümmeti içinde, atamız Haiîiurrahman İbrahîm aleyhisselama yapılanın benzeri yapılan birisini gösteren Allah'a hamdolsun».

Daha sonra elinden tutup onu Hz. Ebu Bekr'e götürdü. Ebu.Bekr'in huzuruna girince ona halifeliğe hoş geldin deyip biat etti.

Hz. Ebu Bekr onu kendisiyle Ömer'in arasına oturttu...

Hz. Ebu Bekr'le Ömer, Ebu Müslim'den el-Esvedu'l-Ansî'yle arasında geçenleri tekrar anlatmasını istediler.

Ebu Müslim el-Havlanî bir süre Medine-i Münevvere'de kaldı. Bu süre içinde Resûlüİlah'ın (s.a.v.) mescidinden ayrılmadı.

Ravza-i Mutahhara'da kılabildiği kadar namaz kıldı,

Ebu Ubeyde İbnu'l-Cerrah, Ebu Zerr el-Gifarî, Ubade İbnu's-Samit, Muaz İbn Cebel ve Avf İbn Malik el-Eşcaî gibi büyük sahabîlerden alabildiği kadar ilim ve hadis aldı.

Daha sonra Ebu Müslim'e Suriye'ye gitmek ve orayı kendisine ikamet yeri edinmek gözüktü.

Bundan gayesi, Bizanslılarla savaşacak müslüman ordularına katılmak ve Allah yolunda nöbetçilik yapma sevabını kazanmak için Suriye'deki hudut kalelerine yakın olmaktı.

Halifelik müminlerin emîri Muavîye İbn Ebî Süfyan'a geçince, Ebu M...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın