Belatuş Şüheda Savaşının Kahramanı

BELATU'Ş-ŞÜHEDA SAVAŞININ KAHRAMANI ABDURRAHMAN EL-GAFİKÎ

«Eğer barbar Charles Martel müsiü-manları ve onların komutanı el-Gafî-ki'yi yenmeşeydi, İspanya İslâm'dan daima istifade eder ve Avrupa'da medeniyetin seyri sekiz asır gecikmezdi»,[1]

İngiliz şair Southy Endülüs'ün fethinden sonra Avrupa'ya akın yapan rnüslüman ordularını şöyle tarif etmektedir[2]

«Sayılamiyan topluluklar...

Arap, Berberi, âsî Rum...

Acem, kıbti ve Tatarlardan müteşekkil.

Hepsi aynı sancak aitında toplanmışlar...

Onları coşkun bir îman ve köklü bir asalet biraraya getiriyor...

Kıvılcım gibi yanıp tutuşan bir hamiyet [3] ve insanlar arasında fark gözetmiyen dehşet verici bir kardeşlik...»

«Onlar zafer sarhoşluğuyla sızdıktan sonra komutanları zafere daha çok güveniyorlardı...

Onlar, önlerinde hiçbir şeyin duramadığı bu üstün güçle gururlandılar...

Ordularına yorgunluk ve bıkkınlık gelmesinin mümkün olmıyaca-ğına İnandılar...

O ordular, ilk defa hareket etmiş gibi daima yanıp tutuşan genç delikanlılardı...

İnandılar ki, o ordular hareket ettiklerinde, zafer ve galibiyet de onlarla birlikte yürürdü...

Ve onlar daima ileriye atılacaklar...

Ta ki mağlup garp şark gibi oluncaya...

Muhammed'in (s.a.v.) adına saygıdan dolayı baş eğinceye kadar...

Hatta hacca gidenin kuzey kutbunun en uç noktasından kalkıp...

îman ayaklarıyla Arap çölündeki yakıcı kumlara basıncaya... Ve Mekke'nin sert kayalarının üstünde duruncaya kadar...»

Ey şair! Sen hakikatten uzak veya söylediklerinin birçoğunda hayal vadilerinde yolunu şaşırmış değilsin.

Mücahidlerin, komuta ettiği ordular, tarif ettiğin gibi senin ataklarını battıkları cehaletten kurtarmak içindi...

Onların içinde, Allah'ın desteklediği Arablar vardı. Onlar size, Suriye'den... Hicaz'dan... Necid'den... Yemen'den... Arap yarımadasındaki her yerden rüzgâr gibi esmişlerdi...

Onların içinde İslâm şerefine ulaşmış Berberîler vardı.

Onlar size, Seyl-i Arim [4] gibi Atlas dağlarının tepesinden fışkırmışlardı...

Onların içinde, Kîsraların putçuiuğundan tiksinip tevhid dinine Azîz ve Hamîd olanın yoluna dönen Acemler vardı...

Onların içinde, dediğin gibi, âsî rumlar vardı...

Ancak onlar zulme ve karanlıklara isyan etmişler, göklerin ve ; rin nuruna sarılmışlar...

Ve doğru dine kavuşmuşlardı...

Onların içinde, boyunlarından, Kayserlere [5] kölelik boyundur nu kaldıran kıbtîler vardı.

Çünkü onlar, analarından doğduğu gibi İslâm dairesinde hür insanlar olarak yaşamak istiyorlardı...

Evet, Abdurrahman el-Gafikî ve Seleflerinin komuta ettikleri ordu, atalarını cahillikten kurtarmak içindi. Onların içinde beyazı da vardı, siyahı da vardı. Arab da vardı, Acem de.

Ancak onların hepsi islâm potasında erimişler ve Allah'ın nime-tiyie kardeş olmuşlardı.

Senin dediğin gibi, onların derdi, daha önce şarkı soktukları gibi garbı da Allah'ın dinine sokmak,

Bütün beşeriyete, insanların ilâhına baş eğdirmek, İslâm nurunu sizin ova ve vadilerinize de yaymak, Onun güneşinin evlerinizin hepsinde doğmasını sağlamak,

Ve onun adaletini krallarınızla halkınız arasında eşit hale aetir-mektı.

Onlar sizin hidayetinizin pahası olarak ve sizi ateşten kurtarmak için canlarını Allah'a vermeye azmetmişlerdi...

Ve nihayet...

İşte şimdi size bu ordunun son hikâyesi ve onun eşsiz kahramanı Abdurrahman İbn Abdillah el-Gafikî'yle ilgili bilgiler.

Akitanya Düküne, damadı Osman İbn Ebî Nüs'a'nın öldürülmesiyle ilgili korkunç haberler ulaştı.

Ona, güzel kızı Mînîn'in hazîn sonuyla ilgili haberler de ulaştı. Anladı ki savaş borazanları çalmıştı...

Kesin olarak inandı ki İslâm'ın aslanı Abdurrahman el-Gafikî akşam veya sabahleyin onun yurduna da girecekti.

Topraklarının her karışını kahramanca ve yiğitçe savunmaya hazırlandı...

Ayrıca o kızı gibi Şam'daki halifelik merkezine esir olarak götürülmekten veya başının bir tepsi içinde götürülüp daha önce İspanya kralı Roderic'in başı gibi Şam çarşılarında dolaştırılmasından korkuyordu.

Abdurrahman el-Gafikî dükün zannını yalanlamadı.

Kalabalık ordusuyla Endülüs'ün kuzeyinden kasırga gibi hareket

Sel gibi Pirene dağlarının tepelerinden Fransa'nın güneyine aktı. Ordusu yüzbin kişilik mücahidden meydana geliyordu.

Onların her birinin göğsünde bir aslan kalbi ve damarlarında yenilmeyen güçlü bir azim vardı...

İslâm ordusu Rhone nehri kıyılarındaki Arles [Ar!} şehrine yönel-

İslâm ordusunun orasıyla bir hesabı vardı...

Çünkü bu Arles müslümanlara cizye vermek üzere anlaşma yapmış, es-Semh İbn Malik el-Havlânî Touiouse savaşında şehit edilip müsiümanlar onun ölümünden dolayı bir sarsıntı geçirince, Arles halkı isyan edip anlaşmayı bozmuşlar ve cizye vermeyi reddetmişlerdi.

Abdurrahman el-Gafikî şehrin etrafına varınca, Akitanya dükü Eudes'ün kalabalık ordusunu savaşa hazır hale getirdiğini şehrin sınırlarına yığınak yaptığını ve şehre yürüyen islâm ordusunu püskürtmek için harekete geçtiğini gördü.

Çok geçmedi iki ordu karşı karşıya geldi.

İki taraf arasında çok şiddetli bir çarpışma oldu.

Bu sırada Abdurrahman el-Gafikî ordusundan, düşmanlarının hayatı sevdiklerinden daha çok ölümü seven birlikleri onların üzerine gönderdi...

Düşmanın ayaklarını sarstı...

Saflarını dağıttı...

Şehre bu defada savaş yoluyla girdi.

Kılıcı halkın boyunlarında çalıştırdı.

Onları kırıp geçirdi.

Onlardan sayılamıyacak kadar ganimet elde etti.

Dük Eudes ise askerlerinden sağ kalanlarla birlikte kaçtı.

Müslüman odularıyia bir defa daha karşılaşmak için hazırlık yapmaya başladı.

Biliyordu ki Arles savaşın daha yolun başıydı, sonu değildi.

Abdurrahman e!-Gafikî kalabalık ordusuyla Garonne nehrini geçti ve muzaffer birlikleri Akitanya eyaletinin sağında ve solunda dolaşmaya başladılar.

Sonbaharda fırtınalar estiğinde ağaçların yapraklarının düştüğü gibi, şehirler ve köyler onların atlarının ayaklarının altına düşmeye başladılar.

Müslümanlar önceki ganimetlerine daha önce hiçbir gözün görmediği ve hiçbir kulağın duymadığı yeni ganimetler ilâve ettiler.

Akitanya dükü bu büyük orduya bir defa daha saldırmaya çalıştı ve müslümaniarla kıyasıya bir çatışmaya girdi.

Fakat müslümanlar kısa zamanda onu ezici bir yenilgiye ve büyük bir felâkete uğrattılar. Ordusunu dağıttılar. Askerlerinin bir kısmını öldürdüler, bir kısmını esir ve mağlup ettiler.

Müslümanlar daha sonra o sırada Fransa şehirlerinin en büyüğü ve Akitanya eyaletinin merkezi olan Bordeaux (Bordo) şehrine yöneldiler.

Oranın idarecisiyle önceki çarpışmalardan pek geri kalmayan korkunç bir çarpışmaya giriştiler.

O çarpışmada, saldıran ve savunanlar hayret ve dehşet uyandıran kahramanlıklar gösterdiler.

Fakat büyük ve önemli olan bu şehir de kısa zamanda, daha önce düşen diğer şehirler gibi müslümanların eline düştü.

Yine kısa zamanda idarecisi de öldürüldü.

Müslümanlar Bordeaux'da, daha önce elde ettikleri bütün ganimetlerin yanında basit kalan ganimetlere sahip oldular.

Bordeaux'un müslümanların eline geçmesi başka birçok önemli şehrin de ele geçmesini sağlamıştı.

Bu şehirlerin en önemlileri Lyon, Besançon ve Le Mans'ti. Hele bu Le Mans'ın Paris'ten uzaklığı yüz milden fazla değildi.

Güney Fransa'nın yansının birkaç ay içerisinde Abdurrahman el Gafikî'nin eline geçmesi sebebiyle Avrupa bir uçtan bir uca sarsıl

Frenkler ani gelen bu tehlikeye karşı gözlerini açtılar.

Her tarafta, doğudan gelen bu korkunç tehlikeye karşı durm gücü yeten ve yetmeyen herkesi imdada koşmaya, kılıçlar köreldi ğinde göğüsleriyle onun karşısına çıkmaya araç ve gereç bulunma dığında önündeki yolu vücutlarıyla kapatmaya çağırıyorlardı.

Avrupa davetçinin davetine icabet etti.

Halk, yanlarındaki ağaç, taş, kesici alet ve silahlarla birlikte Charles Martel'in sancağı altında toplanmaya başladı.

O sırada müslüman ordusu Fransa'nın nüfus bakımından en kalabalık, en muhkem ve tarihi en eski şehirlerinin başında gelen Tours şehrine ulaşmıştı.

Bunlardan başka şehir; muhteşem, büyük, kıymetli ve antik eşyalarıyla dolu kilisesiyle Avrupa şehirlerinin çoğuna karşı gururlanıyordu.

Müslümanlar bu şehri çepeçevre sardılar.

Zamanı gelince yağmurun yağdığı gibi oraya yağdılar.

Orayı fethetmek için canlarını ucuza sattılar...

Kısa zamanda şehir Charles Martel'in gözünün önünde ve kulak fan duya duya müslümanların eline geçti.

Hicretin 104. senesinin Şa'ban ayının yirmisinde, Abdurrahman e!-Gafikî kalabalık ordusuyla Poitiers [Puatie] şehrine yürüdü.

Orada, Charîes Martel (Şarl Martel) komutasındaki kalabalık Avrupa ordularıyla karşılaştı.

İki taraf arasında sadece müslüman ve fenkler tarihinde değil, bütün insanlık tarihindeki önemli çarpışmalardan biri meydana geldi.

Bu savaş Belatu'ş-şuheda (şehitler yolu) [6] savaşı diye meşhur olmuştur.

Müslüman ordusu o sırada parlak zaferlerinin zirvesindeydi.

Üzerine yağmur gibi yağan' askerlerinin ellerine bulutlar gibi yığılan ganimetlerle sırtındaki yük ağırlaşmıştı.

Abdurrahman el-Gafikî bu müthiş servet...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın