Yardımlaşma

Yardımlaşma

islam devleti, yardımlaşma esası üzerine kurulmuştur. Yüce Allah buyurdu ki: "İyilikte ve fenalıktan sakınmakta yardımla sın. Günah işlemek ve aşırı gitmekte yardım-laşmaymız." (Maide: 5/2)

îslamın tanzim ettiği her topluluk, takva esası üzerinde du rur. Yardımlaşma, gerçek kıvamına aile içinde ulaşır. Kadın, sükûnet verir. Koca, himaye eder. Baba ve oğullar, hayatın zor lukları karşısında birbirleriyle yardımlaşırlar. Kıvançta da or tak olurlar.

Aileden sonra, komşulardan, mahalle halkından ve akraba lardan oluşan topluma baktığımızda, bu toplum bireylerinin birbirleriyle olan bağlantılarının kuramının yardım-laşma ol duğunu görürüz. Peygamber (s.a.v.) komşulara iyi davranılma-sını tavsiye etmiştir. Kur´an-ı Kerim de yakın komşuya, uzak komşuya, iş arkadaşına ve yolculuk arkadaşına iyilikte bulun mayı emretmiştir. Komşulardan, mahalle veya köy halkından oluşan toplumdan sonra, bunların birleşmesiyle oluşan veya millet topluluğuna baktığımızda, bu toplumu ayakta tutan sü tunun, yardımlaşma olduğunu görürüz. Toplumun bütün grup ları, bağlı bulundukları toplumun şanını yüceltmek için çeşitli alanlarda gayret sarfederler. Sarfedilen bu gayretler, aynı ağız da birleşerek denize dökülen nehirlere, benzerler. Sulan boşa gitmez; aksine verimli ve güzel ürünler verir.

Toplumdaki her grup, kendi başına bir güçtür. Sanat ustala rı bir güçtür. Tarımcılar birbirleriyle yardımlaşan insanlardan oluşan bir güçtür. Alimler de bu grupların hepsine bilgi deste ğinde bulunurlar. Bu güçlerin her biri, birbirlerine destek vere rek elbirliğiyle çalışırlar. Peygamber (s.a.v.), islam devletini müminlerle yardımlaşarak ve onlarla elbirliği ederek kurdu. Kur´an-ı Kerim de en ince manasıyla bu yüce prensibi benimseyerek geldi. Kur´an-ı Kerim´in tavsiye edip Rasulüllah (s.a.v.)ın gerçekleştirdiği îslam devleti, daha önce hiç kimsenin ilerisine, geçemediği ve kendisine ulaşamadığı bir prensip getirdi. Bu prensip, bozgunculuk ve israf sonucu değil, fakat normal sebep ler için borçlanmış olup borcunu ödemekten aciz kalan borçlu ların borçlarının devlet tarafından ödenmesini ön görüyordu. Bu konu için zekat da sarfedilebilirdi. Oysa bazı dönemlerinde Roma hukuku, alacaklının borcunu Ödeyemeyen borçlusunu köle edinmesine bile müsaade etmişti. Buna karşın, Allah´ın iz niyle Muhammed (s.a.v.)in kurduğu İslam devleti, borcunu öde mekten aciz kalan borçluların borçlarını ödemeye çalışıyordu.

Ümmet adı verilen topluluğun daha ilerisine, insanlık denen bütüne yöneldiğimizde, Kur´an-ı Kerim´in ve Sünnet´i Muham-mediyye´nin, genel insani ilişkiler temeline dayanarak, bütün inşaların birbirleriyle yardımlaşmalarını zorunlu kıldıklarını görürüz. Peygamber (s.a.v.) efendimiz de kurmuş olduğu tslam devletinde, Cenab-ı Allah´ın şu buyruğu uyarınca, genel insani yardımlaşma esası üzerine çalışıyordu:

"Ey insanlar! Doğrusu biz sizleri bir erkekle bir dişiden ya rattık. Sizi milletler ve kabileler haline koyduk ki, birbirinizi kolayca tanıyasınız. Şüphesiz Allah katında endeğerliniz, O´na karşı gelmekten en çok sakınanızdır." (Hucurat: 13)

Yardımlaşma esasını desteklemek için Kur´an-ı Kerim, in sanlığın tek bir ümmet olduğunu, soylarının tek kişide birleşti ğini belirtiyor. Yüce Allah şöyle buyuruyor: Ey insanlar! sizi bir tek nefisten yaratan, ondan eşini var eden ve ikisinden pek çok erkek ve kadın meydana getiren Rabbinize hürmetsizlikten sakının, Kendisi adına bir birinizden dilekte bulunduğunuz Al lah´ın ve akrabanın haklarına riayet ediniz. Allah şüphesiz hepinizi görüp gözetmektedir." (Nisa: 1)

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın