Hz. Peygamber, yahudilerle bir anlaşma yapmış, müslüman-lann sahip olduğu haklan onlara da tanımış, aynı zamanda aynı yükümlülükleri onlara da yüklemişti. Kötülük üzerinde değil, iyilik ve takva üzerinde yardımlaşma şartının her iki ta rafça da kabulünü istemişti. Bölyece her iki taraf da, bulunduk ları yerde günahı bertaraf etme hususunda birbirleriyle yar dımlaşacaklardı. Bir öldürme olayında katilin aşireti de, mak tulün diyetini vermekle yükümlü olacaktı. Özetle Hz. Peygam ber, onlara özgürlük vermiş ve koruyucu kanatları altına al mıştı. Gerek cemaat ve gerekse dağınık kabileler olarak onlarla bağlayıcı akidler yapmıştı. Ne var ki, çekememezlik, onların kalblerine yerleşmişti. Gelecek olan peygamberin İsmail oğulla rından değil, îshak oğullarından olmasını arzuluyorlardı. Allah tarafından mutlaka bir peygamberin gönderileceğini biliyorlar dı. Fakat beklenen bu peygamber gelince, kalplerinde yer yap mış olan çekememezlik duygularından dolayı onu tanımamış, inkar etmişlerdir. Onun Tevrat´ta geleceği müjdelenen peygam ber olduğunu yakinen bildikleri için, öfke ve inkarları daha da artıyordu. Peygamber olduğunu gösteren mucizelerle karşılaş­tıkça ona karşı taşkınlık ve sapıklıkları iyice çoğalıyor, azgınlık ve bozgunculuklarını daha da fazlalaştırıyordular, adeta yeryü zünü fesada veriyorlardı. Sanki, kardeşi Habil´i öldüren Ka bil´in soyundandılar. Çünkü Kabil ile Habil, Allah´a birer kur ban sunmuşlar, ama Kabil´in kurbanı kabul edilmemişti. Çün kü o kardeşi Habil´i çekemiyordu.

Mü´minlerin annesi ve Huyey bin Ahtab´ın kızı Safıye´nin bu konudaki şehadetini nakletmek istiyoruz. Allah kendisinden razı olsun Safîye şunları anlatıyor:"Resulullah (sav) Medine-i Münevvere´ye gelip Küba´da Amr bin Avf in yanına konuk ol duğunda, babam Huyey bin Ahtab ile amcam Ebu Yasir bin Ahtab, sabahın alaca karanlığında onun yanına gittiler. An cak gün batarken eve döndüler. Fakat dönerken dağınık bir vaziyette yürüyorlardı. Ben de her zaman yaptığım gibi, şaka laşarak onlara yanaştım, fakat hiçbiri bana iltifat etmedi. Ayrı ca çok düşünceli ve üzgün idiler. Amcam Ebu Y a s i r ´in baba ma: "O mu, O mu?" dediğini işittim. Babam da ona: "Evet, val lahi odur. Sen onu tanıdın mı? Bunu iyice tesbit ettin mi?" diye sordu. Amcam "evet", dedi. "Ona karşı nasıl duygular besliyor sun?" Babam dedi ki: Vallahi hayatta olduğum müddetçe ona karşı kalbimde bir düşmanlık bulunacaktır."

Bu, temiz ve ihlaslı bir kadının, mü´minlerin annesi Safî-ye´nin, babası aleyhinde yapmış olduğu bir şehadettir. Hz. Pey gamberin risaletini ispatlayan mucize, onun babasını, tasdik edici bir mü´min yapmamış, aksine düşmanlığında pek ileri gi den bir düşman haline getirmişti. Bu, Kabil´in kardeşi Habil´e yaptığı kötülüğün sebebi olan çekememezliğin bir etkisiydi. Halbuki mucizeler karşısında insanın sadece iman etmesi gere kir. Fakat Cenab-ı Allah ancak dilediği kuluna rahmet eder. Huyey bin Ahtab ile kardeşi, Medine civarında ve Medine içinde yaşayan yahudiler için pek mükemmel bir örnek teşkil etmektedir. Onlar müslümanlara karşı bu düşmanlık duygula rıyla hareket ediyorlardı. Kalbleri kin ve öfkeyle doluydu. Hz. Peygamber´in başarıları karşısında Islama karşı düşmanlıkla rını ve tahammül-süzlüklerini daha da arttırdılar. Müslüman­ların başına bir felaket gelmesini bekliyor ve şiddetle bunu ar-zuluyorlardı. Sonsuza kadar dünyada kalmak arzu ve iştiyakıy-la, kendilerini ebediyete ulaştıracağını zannetikleri işler yap mak istediler. Müslümanların kendilerini Medine´den kovmala rına fırsat bırakmamak için ellerinden gelen gayreti sarfettiler. Medine-i Münevvere´de kalan diğer müşriklerle birleştiler. On ları zahiren müslüman görünmeye, kafirliklerini kalblerinde saklamaya teşvik ettiler. Geçmişlerinde şöhret buldukları ve bugüne kadar da hala uygulaya geldikleri huy ve yaratılışları nın etkisiyle islam düşmanlarıyla beraberlik kurdular. Bunla rın kışkırtmaları sonucunda, Evs ve Hazreç kabileleri içinde putperestliklerini devam ettiren az sayıdaki kafirler de yahudi-lere katıldılar. Bunlar zahiren müslüman olduklarını söyleye rek müslümanlar içinde bozgunculuk çıkarmaya gayret ediyor lar, müslümanların yenilgiye uğraması için her türlü yolu deni yorlardı. Bunların elebaşları Bedir Savaşı´ndan sonraki gazve lerde ortaya çıktı. Ibn Ishak, İslamiyetlerini açıklayarak asıl inançlarım gizleyip müslümanlara eziyet veren, Hz. Peygambe re karşı da suikast hazırlayan yahudi münafıklardan çoğunun adını bildirmektedir. Bunlar arasında yahudilere katılıp müs lüman olduklarını gösteren Evs ve Hazreç kabilelerine mensup birçok münafıktan da bahsetmektedir. Bunların başında Ab dullah bin Übey bin Selül gelmekteydi. O, Mustalik oğulları gazvesinde şöyle demişti: "Eğer bu savaştan Medine´ye dönersek, üstün kimseler daha alçak olanları andolsun ki oradan çı karacaktır.31 (Münafıkun: 8 )

Başında Abdullah bin Übey bin Selül´ün bulunduğu Haz-reçli Münafıklar Ben-i Nadir oğullarıyla birlik olmuş, Hz. Pey gambere karşı birçok desiseler düzenlemişlerdir. Yaptıkları ye mini ve anlaşmayı bozmuşlar, müşriklere yardım etmek iste mişlerdir. Abdullah bin Übey bin Selül ve taraftarları Nadir oğullarına haber salarak Medine´den çıktıkları takdirde, kendi lerinin de onlarla beraber çıkacaklarını ve Hz. Peygamber tara fından kuşatıldıkları takdirde onlarla birlik olacaklarını bildir mişlerdi. Sonuçta onlar kendi elleriyle ve mü´minlerin elleriyle kendi evlerini harap edip yıkmaya başlamışlardı. İbn Übey bin Selül ve etrafındaki gurup, Nadir Oğullarına haber gönde rerek: Sebat edin. "Eğer siz (yurdunuzdan) çıkarılırsanız, an dolsun ki, biz de sizinle beraber çıkarız; sizin aleyhinizde asla kimseye itaat etmeyiz. Eğer savaşa tutuşursanız mutlaka size yardım ederiz" (Haşr: ıu demişlerdi.

Bunlar hakkında, yüce Allah şu ayeti kerimeyi inzal buyur du: "Münafıkların Kitap Ehlinin inkarcılarından olan kardeş lerine: ´Eğer siz (yurdunuzdan) çıkarılırsanız, andolsun ki, biz de sizinle beraber çıkarız; sizin aleyhinizde kimseye asla itaat etmeyiz; eğer savaşa tutuşursanız, mutlaka size yardım ederiz" dediklerini görmedin mi? Allah, onların yalancı olduklarına şahitlik eder. Andolsun ki, onlarla beraber çıkmazlar; savaşa tutuşmuş olsalar, andolsun ki,onlara yardıma koşmazlar; onla ra yardıma gitseler mutlaka geri dönüp kaçarlar, sonra yardım da görmezler. Ey inananlar! Onların yüreklerine korku salan, Allah´tan çok sizlersiniz. Çünkü onlar, anlamayan kimseler dir."(Haşr: 11-13)

Nihayet noksanlıklardan münezzeh olan yüce Allah, îbn Übey ile beraberindeki münafıkları nitelerken şöyle buyuru yor: "(Yahudileri kandıran münafıkların durumu), tıpkı insa na: ´înkar et´ deyip, insan da inkar edince: ´Doğrusu senden uzağım, Alemlerin Rabbi Allah´tan korkarım!´ diyen şeytanın

durumu gibidir." (Haşr: 16)

Evs ve Hazreç kabileleriyle yahudilerin sürgün edilmeyip Medine´de bırakılanları Hz. Peygamberin mescidine gelerek müslümanların konuşmalarına kulak verir, onları alaya alırlar ve anlattıkları çeşitli vehimler, ortaya attıkları kafa karıştırıcı meselelerle mü´minlerin kalblerine şek ve şüphe tohumları ekmeye çalışırlar.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın