Sayfayı Yazdır - Medine Halkı Arasındaki Yakınlık ve Dostluk

Medine Halkı Arasındaki Yakınlık ve Dostluk

Muhacirlerle ensar arasında olduğu gibi, muhacirler kendi aralarında ve yine ensar da aralarında kardeş ilan edildiler. Böylece müslümanlar biraraya getirildi; kardeş kılındı, bu kar deşler birbirleriyle yardımlaşma içine girdiler. Kişisel dostluk bağlarının pekiştirilmesi demek olan kardeşlik toplumsal birlik ve beraberliğin temel esasıdır. Ancak bütün bu bağların kurul masında ailevi ve kabilevi ilişkilerin düzenlenmesi, kardeşlik şeklinde bireyler arasında yardımlaşma zemini hazırlandıktan sonra, batınlarla kabileler arasında da yardımlaşma zemininin hazırlanması gerekiyordu. Bütün bu toplum birimlerinin hayır da yardımlaşmak, günahı aralarından uzaklaştırmak, bu ama ca ulaşmakta el birliği etmek esası üzerinde birbirleriyle bağ lantı kurmaları gerekiyordu.

îşte bu maksatla peygamber (s.a.v.) efendimiz; muhacir, en sar, yahudi ve puta tapmaya devam eden müşrikler gibi Medine-i münevvere sakinleri arasında birlik-beraberlik tesis etmek için çalışmaya yöneldi. "El-Bidaye ven-Nihaye" adlı tarihinde Hafız tbn Kesir, konuyla ilgili olarak şöyle der:

"Medine´de Kaynukaoğullan, Nadiroğulları Kurayza oğulları gibi yahudi kabileleri vardı. Bunlar Hicaz´a Evs ve Hazreç ka bilelerinden daha önce yerleşmişlerdi. Taberi´nin anlattığına göre Buhtun´ı nasz (Nabokodo Nasser)in Kudüs taraflarını tah-rib ettiği sıralarda Hicaz´a gelmiş ve orayı yurt edinmişlerdir.

Seyl-i arim sırasında Yemen´in parçalanması ve insanların gruplar halinde orayı terketmeleri üzerine Evs ve Hazreç kabi leleri de Yemen´den Medine´ye gelmiş ve oraya yerleşmişlerdi. Yahudilere komşu ve müttefik olmuşlardı. Peygamberlerden intikal edegelen ilimlerin faziletini üzerlerinde gördükleri için yahudilere benzemeye çalışmış ve benzemişlerdi.

Hicretten sonra yahudiler mü´minlere ve peygamber efendi mize diş bilemeye başlamışlardı. Çünkü Peygamber efendimiz Hz. îshak´ın değil, Hz. ismail´in neslindendi. Halbuki daha ön celeri yahudiler, peygamber efendimiz vasıtasıyla müşriklere karşı üstünlük sağlayacaklarını umuyorlardı. Evsafını bilip ta nıdıkları peygamber efendimiz geldiğinde ise onu inkar ettiler.

îbn Kayyum, hicretten sonra Medine-i Münevvere´de çeşitli gruplardan oluşan bir nüfus meydana geldiğini söyler. Orada muhacir ve ensardan oluşan müminler; Kaynukaoğulları, Nadi roğulları ve Kurayza oğulları kabilelerine mensup yahudiler, müşrikler vardı. Dışarda bulunup peygamber efendimize kin ve adanet besleyen düşmanlar da vardı. îbn Kayyum bu konuda şöyle der: "Peygamber (s.a.v.) Medine´ye geldiğinde, kafirler üç kısım olarak ona karşı tavır aldılar;

Birinci kısım: Bunlar onunla barış yaptı. Anlaşma gereği olarak bunlar, peygamber (s.a.v) ile savaşmayacak, kendisine karşı cephe oluşturmayacak, onun düşmanlarına-yardım etme yeceklerdi. Kendileri de kafirliklerini devam ettirdikleri halde, canları ve malları hususunda emniyette bulunacaklardı.

İkinci kısım: Bunlar peygamber efendimize ilişmedikleri gi bi, onunla savaşmamışlar ve barış da yapmamışlardı. Hz. Muhammed ile ona iman eden müminlerin sonlarının ne olacağım beklemişlerdi. Bunlardan bazıları, kalben peygamber efendimi zin güçlenip yükselmesini ve muzaffer olmasını istiyorlardı. Diğer bazıları da her iki taraftan bir zarar görmemek ve emin ol mak için -kalben onun düşmanlarıyla beraber olduğu halde- gö rünürde onun yanında yer alıyorlardı. Bunlar, üçüncü kısmı oluşturan münafıklardı. Peygamber (s.a.v.), rabbinin kendisine verdiği emre uygun şekilde bu gruplara muamelede bulundu."

Peygamber (s.a.v.) Medine?ye geldi. Bu gruplarla karşılaştı. Ama bu grupların hepsi aynı zamanda ortaya çıkmadılar. Nifak grubu, tarihi olayların da işaret ettikleri gibi, büyük Bedir ga zası zaferinden sonra ortaya çıkmıştır, diş bileme ve düşman lıklarını açığa vurmaya başladılar. Kötülük yapmaya karar verdiler. Bunun üzerine kendileriyle savaşıldı ve sonunda sür gün edildiler. O esnada münafıklık zuhur etti. Peygamber efen dimizin bazı düşmanları da, müslüman olduklarını ilan ettiler. Yukarda anlatılan grupların ortaya çıkış tarihleri ne olursa ol sun, kesin olan husus şudur ki, peygamber efendimizin karşısı na düşmanlıkla çıkan, onu yurdundan sürgün eden Kureyş müşrikleri vardı. Mekkeden çıkarılması her ne kadar mukad der bir şeydiyse de, hicret zorunlu hale gelmişti. Nitekim buna daha önce de işarette bulunmuştuk, peygamber efendimizin karşısında yahudiler vardı. Bunlar, Medinelilerle bir arada ya şıyorlardı. Mekan ve komşuluk bakımından birbirlerine yakın, ama inanç bakımından birbirlerine uzak idiler. Bunlardan baş ka peygamber efendimizin karşısında; müminlere ilişmeyen, onlarla savaşmayan ve düşmanlarıyla elbirliği etmeyen kimse ler bulunuyordu. Peygamber efendimiz, kendisinin düşmanları na galib olmasını arzulayan, ya da düşmanlarının kendisine galib olmasını arzulayan, ya da düşmanlarının kendisine galib olmalarını temenni eden kimselerin kalplerini keşfedecek du rumda değildi. O, Allah´ın şer´i hükümlerini zanıre göre uygu luyor, gizli kalan hususları ise Allah´a bırakıyordu. Her ne ka dar tedbirli ve ihtiyatlı olmayı emrediyorsa da, saklı kalan ta rafları Allah´a havale ediyordu. Şeriat koruyucusu Allah Teba-reke ve Teala, kutsal kitabında şöyle buyurmuştur: Ey ina nanlar, tedbirinizi alın!" (Nisa 71)

๑۩۞۩๑ Kitap Dünyası - İlim Dünyası Kütüphanesi ๑۩۞۩๑ => Son Peygamber => Konuyu başlatan: Sümeyye üzerinde 16 Aralık 2009, 23:59:57