Hıyanet Zilleti

Hıyanet Zilleti

Kureyşliler ahde hiyanet ettiler. Halbuki böyle yapmamaları gerekirdi. Liderleri Ebu Süfyan, yaptıkları hıyanetin bağışlan ması için Medine´ye geldi. Halbuki Kureyşlilerin bu hıyaneti ir-tikab etmelerine engel olabilecek iken engel olmamıştı. Üstelik, peygamber efendimizden tuhaf bir istekte bulunmuş ve Resü-lullah (s.a.v.)m himayesine giren kimseleri, peygamber efendi mizin korumamasını ve onları kendi hallerine bırakmasını iste mişti. Bunun için de önce kızını şefaatçi yapmak istemişse de kızı, onun bu isteğine muvafakat etmemişti. Çaresiz kalınca Ebu Bekir´e gitmiş, Ebu Bekir de onun bu isteğini kesin bir ifa deyle reddetmişti. Halbuki Ebu Bekir yumuşak tabiatlı bir kimseydi. Ama böylesine zorlu ve kabul edilemeyecek işlerde tavrım elbette ki kesin olarak ortaya koyacaktı. Ebu Bekir´den de yüz bulamayınca Hz.Ömer´e gitti. O da sert bir şekilde red detti. Aradaki akrabalık bağını ileri sürerek, şefaatçi olması için Hz. Ali´ye gitti. Ne Ali, ne de Fatımatüzzehra, onun bu iste ğine muvafakat etmediler. Hz. Fatıma kesin bir ifade kullana rak, Resülüllah (s.a.v.)e karşı hiç kimsenin himaye altına alına mayacağını söyledi. Tuhaftır ki Ebu Süfyan bütün Kureyşlileri savaşa karşı emniyet altına almak amacıyla himaye etmek is tedi. Çünkü o, ahde hıyanet suçunu bütün Kureyşlilerin işlemiş olduklarını biliyordu. Şayet bir savaş olursa bütün Kureyşliler hedef alınacaktı. Hudeybiye muahedesini pekiştirip yürürlük süresini uzatmak maksadıyla Hz.Peygamber´e gelmişti. Onun bu isteği, şüphesiz ki önceki muahedeyi ve kapsamında bulu nan maddeleri geçersiz kılma anlamını taşıyordu. Böyle bir is tekte bulunmak ve bu isteğini kabul ettirmekle de Önceki hiya-neti bağışlatabileceğim sanmıştı. Ayrıca peygamber efendimi zin, Hudeybiye muahedesini feshedici nitelikte olan Kureyş hı yanetinden habersiz olduğunu sanıyordu. Ama Huzaalılarm, kendisinden önce gelip Kureyş ihanetini peygamber efendimize haber verdiklerini görünce, artık Kureyşliler için eman dilemekten başka çıkar yol bulamadı. Ama bu isteğine icabet edil medi.

Musa bin Ukbe´nin rivayetine göre Ebu Süfyan, Ebu Bekir, Ömer ve Ali´ye uğramadan peygamber eefendimizin yanına gi derek O´na şöyle demişti: Ey Muhammedi Hudeybiye akdini pekiştir ve akdin yürürlük süresini uzat!

Peygamber efendimiz de: "Bunun için mi geldin? Buraya gelmeden Önce bir olay mı çıkardınız?" diye sormuş, Ebu Süf yan ise şu cevabı vermişti: "Allah´a sığınırız! Biz, ahdumize ria yet ediyoruz. Muahede maddelerini asla tağyir ve tebadil etme dik!"

Böyle dedikten sonra sahabilerden Ebu Bekir´e sonra Ömer´e, sonra da Osman´a uğradı. En sonunda da Hz. Ali´nin yanına gitti. Yalnız Hz. Ebu Bekir, ona biraz yumuşakça dav ranmıştı. Bu rivayetten açıkça anlaşıldığına^göre Ebu Süfyan, mescitte söylediklerini onaylatmak için peygamber efendimizin yanına gitmiş, Peygamber efendimiz ise ona, daha önce söyle miş olduğu: "Muhammed´in bu taahhüdünde bana vefasızlık edeceğini hiç sanmıyorum" sözünden dolayı: "Ey Ebu Süfyan, bunu sen mi söylüyorsun? diye karşılık vermişti.

Bundan sonra Ebu Süfyan Mekke´ye, kendi kavmine döndü. Kureyşliler, O´nun gizlice müslüman olduğunu zannetmişlerdi. Onlara, yolculuk macerasını anlattığında Kureyşliler O´na şöy le cevap vermişlerdi: "Razı olunmayacak bir şeye razı olmuş sun. Ne bize, ne de sana fayda vermeyecek bir şeyle bize gel mişsin. Ali, ancak seninle oyun oynamıştır. Allah´ın hayatına and olsun ki senin himayen onlar için hiç de önemli değildir. Onlar, senin kendi başına yapmış olduğun himaye taahhüdünü rahatlrkla çiğneyebilirler."

Ebu Süfyan, yolculuğunun macerasını karısı Hind´e anlattı ğında Hind, kendisine şöyle demişti: "Bu kavmin elçisi olarak gittin, ama Allah seni rezil etti. Bize hayırlı bir haber getirmedin.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın