๑۩۞۩๑ Kitap Dünyası - İlim Dünyası Kütüphanesi ๑۩۞۩๑ => Son Peygamber => Konuyu başlatan: Sümeyye üzerinde 11 Aralık 2009, 16:28:58



Konu Başlığı: Fil Ashabı
Gönderen: Sümeyye üzerinde 11 Aralık 2009, 16:28:58
Fil Ashabı

Yemen yönetimi, Ebrehe adındaki Habeşli bir adamın eline geçmişti. Bu adam Yemen´e hakim olmuş ve San´a kentinde Ku-leys adım verdiği muazzam bir kiliseinşa etmişti. Arapların, özellikle Hıristiyan Araplar´ın orayı ziyaret etmelerini istiyordu. Ne var ki Araplar, Kabe dururken buraya iltifat etmediler. Kuleys ki lisesini inşa ettikten sonra Habeş kralı Necaşi´ ye mektup yazdı. Kendisini onun hakimiyeti altında görüyordu. Necaşi´ye yazmış olduğu mektubunda şöyle diyordu: "Ey hükümdar, daha önce ben zeri yapılmamış olan bir kiliseyi senin için inşa ettim. Araplar´ın hacılarını bu kiliseye yöneltinceye kadar, kendimi bu işteki mak sadımı gerçekleşmiş sayamayacağım."

Ama Araplar´dan bir adam, Ebrehe´nin inşa ettirdiği bu kilise yi tahkir etmek istedi. Kiliseyi ve Ebrehe´yi alaya almak için gidip kilisenin içine pisledi.

Ebrehe, Araplar´ın bu kiliseyi tahkir ettiklerini ve Kabe´yi zi yarete eskisinden daha fazla rağbet ettiklerini görünce, artık Ka be´yi yıkmaktan başka çare kalmadığını anladı. Muazzam silah larla teçhiz edilmiş bir ordu ile Mekke´ye saldırarak Kabe´yi yık­mayı zorunlu gördü. Atlarının ve develerinin yanı sıra, savaşlar da kullandıkları filleri de ordunun önüne katarak Mekke´ye doğru yola çıktı. Ebrehe´nin ordusuyla birlikte yola çıktığını duyan Mek ke halkı paniğe kapıldılar ve büyük bir tehlike karşısında olduk larını anladılar. Bu nedenle de Mekke´yi ve Kabe´yi savunmak için harekete geçtiler. Araplar, birbirlerinin kumandası altına gi rerek gruplar oluşturdular ve Ebrehe´ye saldırdılar. Fakat Ebre he onları yenilgiye uğrattı. Beyt-i Haram´a doğru yoluna devam etti. Kendisine karşı direnen bütün Araplar´ı yendi. Önünde hiç bir güç duramıyordu. Karşısına çıkanları ezip geçti.

Taife vardı. Taifliler, diğer arapların başına gelen hezimeti gördükleri için Ebrehe´ye karşı çıkmadılar. Aksine ona taraftar gölündüler. Çünkü Kureyşliler´le rekabet içindeydiler. Kureyşli-îer, Kabe´nin hizmetkârlığını yaptıklarından dolayı, büyük bir şe­refe sahip olmuşlardı. Bunlar, Kabe´nin yerine kendi mevhum tanrıları olan Lât için inşa ettikleri bir evi takdis etmeye başla mışlardı.

Ebrehe´nin Kabe´ye saldırmak üzere geldiği haberi Kureyşliler´i, Kinaneler´i, Hüzeylîler´i ve diğer Mekkeliler´i derinden deri ne düşündürmeye başlamıştı. Ebrehe´nin kuvvetine karşı direne-meyeceklerini biliyorlardı. Ayrıca Mekke´ye gelirken yolda ka zandığı galibiyetlerin de Ebrehe´nin gücüne güç kattığını ve Arap-lar´ı daha da korkuttuğunu görmüşlerdi. Bu nedenle, Allah´ın takdirinde gizli bulunan hükmün açığa çıkmasına kadar susmayı ka rarlaştırdılar.

Öte yandan Ebrehe, kutsal kitaplarda, özellikle Hıristiyanlar´ın kitaplarında Kabe´nin şeref ve yüceliğine dair anlatılanları bildiği için, bir korkuya kapılmştı. Kabe´yi zorla değil, anlaşma yoluyla ele geçirmek istiyordu. Mekkeliler´in kendi rızalarıyla Kabe´yi ona teslim etmelerini istiyordu. Böylece Kabe´yi rahatlık la yıkmak amacındaydı. Eğer Mekkeliler kendi arzularıyla Ka be ´yi ona teslim ederlerse, inancına göre Kabe´yi yıkması normal bir şey olacaktı.

İster savaşma hususunda tereddüte düşmüş bulunsun, ister Kabe´yi barış yoluyla elde etme niyetinde olsun, neticede o, Mek ke´ye bir elçi gönderdi. Elçiye, Mekke´nin liderini ve şerefli kimse sini sorup bulmasını tembihledi. Sonra da o lidere şöyle demesini emretti: "Hükümdarımız Ebrehe Mekke´ye savaşmak için gelme diğini söylüyor. Buraya, sadece şu beyti yıkmak maksadıyla geldi ğini bildiriyor. Eğer ona karşı savaşmazsanız, hiçbir kimse öldü rülmeyecektir." Elçisine şu tenbihi de yaptı: "Eğer Mekke´nin li deri mutlaka benimle savaşmak istiyorsa, onu yakalayıp yanıma getir!"

Elçi Mekke´ye gitti. Mekke´nin efendisinin ve şerefli şahsiyeti nin Haşim oğlu Abdülmuttalib olduğunu biliyordu. Ebrehe´nin söylediklerini Abdülmuttalib´e ulaştırdı. Abdülmuttalib ona, ba rışçı bir eda ile cevap verdi. Ama bu cevabın altında, Beyt´in Rabbi olan Allah´a iman ifadeleri gizliydi. Böyle bir ifade Allah´ın kuvve ti ile Ebrehe´yi ürkütme mânâsını taşıyordu.

Abdülmuttalib, gelen elçiye şöyle dedi: "Vallahi biz Ebrehe ile savaşmak istemiyoruz. Bizim, onunla savaşacak gücümüz de yok tur. Ama gördüğünüz şu Allah´ın evi, yani Kabe, Allah´ın dostu İb rahim´in inşa ettiği bir evdir. Eğer Allah burayı Ebrehe´ye karşı koruyacak olursa, zaten bu kendi evi ve haremidir. Eğer Allah, Ebrehe´ye karşı bir engel çıkarmazsa, şüphesiz, bizim burayı sa vunacak gücümüz yoktur!"

Bu yumuşak ifadeler, aslında Hıristiyan bir kimse için şiddetli uyarı ve korkutma anlamını taşıyordu. Çünkü bu sözleriyle Ab dülmuttalib, Ebrehe´ye Mekkeliler´in herhangi biri ile savaştığı takdirde Allah´a karşı savaş açmış olacağını ve yine Allah´ın emri üzerine peygamberlerin dedesi İbrahim´in inşa ettiği Kabe´yi yıkmış olacağı ikazını yapmış oluyordu. Onun bu sözleri, yumuşak ol masına rağmen, Allah´a ve ilahi risalete inancı olan kimseyi ürkü tecek bir tehdit anlamı taşıyordu. Nitekim bu yumuşak sözler, et kisini gösterdi. Öyle yumuşak sözler vardır ki, kılıçların yapama dığı etkiyi yapar. Özellikle bu gibi sözler, savaşlarda galibiyeti de vamlı olarak elde etmiş olan ve kendisine karşı çıkan kimseleri yenilgiye uğratmış bulunan bir kimseye karşı söylenirse, daha et kili olur. Çünkü bu sözlerde, Ebrehe´nin alışık olmadığı ve tanı­madığı bir savaş tehdidi vardı. Bu savaş Allah´ın peygamberleri nin ceddi ibrahim´in savaşı idi.

Ebrehe´nin askerleri, Abdülmuttalib´e ait bazı develeri alıp ordugâha götürmüşlerdi. Ebrehe ile görüşmek isteyen, Abdül-muttalib´in kendisi olmuştu. Ebrehe´nin elçisine söylediklerini fii len de tekid etmek için huzuruna çıkmak istemişti. Abdülmut^a-lib, gerek bilgisi dahilinde, gerek bilgisi dışında askerlerinin el koymuş oldukları develeri geri vermesini Ebrehe´den istemişti. Heybetli, ama korkutucu olmayan Abdülmuttalib, elçiye söyledi ği sözlerin Ebrehe´ye iletilmesinden sonra Ebrehe´nin huzuruna çıktı. Abdülmuttalib, insanlann en güzel endamlısı, en yakışıklısı ve aynı zamanda en heybetlisiydi. Ebrehe onu görünce tazim ve ikramda bulundu. Oturduğu tahtından inerek, aynabaşına gidip oturdu. Sonra tercüman vasıtasıyla ona: "İhtiyacını söyle" dedi. Abdülmuttalib tercümana şöyle dedi: "Sizden el koymuş olduğu nuz yüz devemi geri vermenizi istiyorum."

Abdülmuttalib´in bu sözleri üzerine, Ebrehe şu karşılığı verdi: "Seni gördüğümde pek beğenmiştim. Ama bu sözleri söyledikten sonra gözümde küçüldün. Sana ait olan yüz deveni geri almak için mi bana gelip konuşuyorsun? Ama öte yandan hem senin dininin , hem dedelerinin dininin sembolü olan ve yıkmak için gelmiş bu lunduğum Kabe´yi unutuyor, onu kurtarmak için hiç bir şey söyle miyorsun!"

Abdülmuttalib, Ebrehe´yi ve ordusunu Allah´a havale ederek şöyle dedi: "Ben develerin sahibiyim. Kabe´yi koruyacak olansa, onun sahibi ve Rabbi´dir!" Bu sözler karşısında ürküntüye kapı lan Ebrehe: "Kabe´yi bana karşı kimse koruyamaz!" dedi.

Abdülmuttalib ise şu karşılığı verdi: "Öyleyse işte Kabe... Kar şında duruyor. Git de saldır bakalım!"

Kuşkusuz Abdülmuttalib, Ebrehe´yi Allah ile tehdit ediyordu.

Önce Kabe´yi koruyacak olanın Allah olduğunu kesin bir ifadeyle belirtmişti. İkinci olarak da, "Git de saldır bakalım!" demekle, onu -her ne kadar sükûnetle söylemiş olsa da açıkça tehdit etmişti. Bel ki de Ebrehe´ye en çok tesir eden şey, onun sakin bir şekilde konuş-masıydı. Sükûnet bazen muhatabın nefsine daha da etkili olur. Özellikle kalbinde gayba iman konusunda birazcık da olsa kırıntı bulunan ve maddi zaferlere alışmış olan bir kimseye, sakin olarak söylenen sözler daha çok tesir eder. Çünkü Ebrehe, Hıristiyandı.

Böyle derken Abdülmuttalib´in, Rabbi´nden umduğu şey tahak kuk etti. İnsanlığın efendisi olan Muhammed (sav) anasının rah mine düşmüştü. İşte bu ceninin bereketi ile, Cenab-ı Allah´ın Kabe´yi kurtarma emri tahakkuk etmişti.

Ebrehe ve kumandanları, ordunun önündeki fili Kabe-i Muaz-zamaya doğru sürmek istemişlerdi ama fil durmuş ve yürümemiş-ti. Çünkü Cenab-ı Allah onu durdurmuştu. Yemen´e ve Şam´a doğ ru çevirdikleri fil yürümeye başlamış, ancak Kabe´ye yöneltmek istediklerinde hareket etmemişti. [1] İşte Cenab-ı Allah Kabe-i Mu-azzamayı, hem kendisinin bir lütfü, hem de anasının rahminde gizli bulunan mübarek yavrunun bereketi ile kurtarmıştı.

Eğer Ebrehe bu olup bitenlerden ibret alıp Yemen´e dönseydi, bir nevi ganimet elde ederek dönmüş olacaktı. Ama o kararım uy gulamaya azmetmişti. Bunun üzerine Cenab-ı Allah da ondan, güçlü bir zata yaraşır bir şekilde öc aldı. Üzerlerine, cehennemden gönderilme küçücük taşları atan Ebabil kuşlarını göndermişti. Nitekim şanı yüce, noksanlıklardan münezzeh olan yüce Allah, Fil Sûresi´nde şöyle buyurmuştur:

"Görmedin mi, Rabbinfil sahiplerine ne yaptı? Onların tuzak larını boşa çıkarmadı mı? Üzerlerine sürü sürü kuşlar gönderdi. Onlara çamurdan, sertleşmiş taşlar atıyordu. Nihayet onları, (kurt tarafından) yenilmiş ekin yaprağı gibi yaptı." (Fil Sûresi)

Üzerlerinden şiddetli fırtınalar ve kasırgalar esti. Bu fırtına ve kasırgalarla birlikte, tepelerinde grup grup kuşlar, dolanmaya başladılar. Bu kuşlar üzerlerine, bedenin içine nüfuz eden sertleş miş, güçlü çakıl tanecikleri fırlattılar. Onları kemirilmiş ağaç yap raklarına döndürdüler. Daha doğrusu içi boşaltılmış, sadece ka buğu kalmış baklalara döndürdüler. Tarihçilerin anlattıklarına göre, kuşların fırlattıkları bu küçücük sert taşlar Cenab-ı Allah tarafından fırtınayla birlikte üzerlerine sevk edilmişti. Mercimek tanelerini andıran bu küçücük taşları, kuşlar, gagalarında ve ayaklarında taşıyorlardı.

Bazı yazarların anlattıklarına göre Ebrehe ordusuna çiçek hastalığının mikropları bulaşmıştı. Bu mikroplar onların beden lerini yaralamıştı. Belki de bu salgın hastalığın mikropları, kuşla rın onlar üzerine fırlattıkları küçücük taş taneciklerinde gizliydi. Bu taşlarla gelen çiçek hastalığı mikrobu, onlar için genel bir belâ ve helak nedeni oldu. Kurdukları tuzaklara kendileri düştüler. İş leri karma karışık oldu. Çünkü insanlar için ilk mabed olarak inşâ edilen, Allah tarafından bereketlendirilip şereflendirilen Kâbe-i Muazzama´ya saldırmak istemişlerdi. Bence, Cenab-ı Allah´ın oh-lara attığı küçücük taşlar üzerinde çiçek hastalığı mikroplarının bulunması, olmayacak bir şey değildir. "Sîret" adlı eserinde İbn İshak şöyle demiştir: "Yakub bin Uyeyne´nin bana naklettiğine göre, Arap topraklarına ilk olarak o sene çiçek ve kızamık hasta lıkları musallat olmuştur."

Bu makbul bir sözdür. Kuşların getirdiği taşların üzerinde bu öldürücü hastalıkların mikroplarının bulunduğunu varsayarsak, yukarıdaki sözler akla yatar. Ama bu hastalıkların mikropları nın, ayeti kerimedeki kuşların kendileri olduklarını söylemeyi akıl kabul etmez. Çünkü bu , ayetin nassına aykırı düşmektedir. Ayette anlatıldığına göre, mezkûr kuşlar, onlara kuvvetli ve sert taşlar fırlatmışlardır.

Ebrehe ordusuna yönelen can yakıcı azap, kafileler halindeki kuşlar tarafından gerçekleştirilmişti. Bu kuşlar Ebrehe ordusu üzerine sert taşlar atıyorlardı. Taşlar askerlerin bedenlerinin içi ne nüfuz ediyor, vücutlarına çiçek ve kızamık gibi hastalık mik roplan saçıyordu. Bu nedenle de onlar, oldukları yerde düşüp ölü yorlardı, ibn İshak, bu durumu şöyle tasvir etmiştir:

"Onlar oldukları yerde düşüyor ve yol ortalarında ölüyorlardı.

Ebrehe´nin vücudu da bu darbelerle yaralanmıştı. Tırnakları düşüyor ve yara izlerinden kan ve irin akıyordu. Nihayet onu San´a´ya götürdüler. Vücudu, tıpkı yeni doğmuş bir kuş yavrusu gibi peltekleşmişti.

Ebrehe, geldiği yere geri döndü. Fakat gelişiyle gidişi arasında büyük fark vardı. Gelirken güçlü ve mağrurdu. Beraberinde büyük bir ordu bulunuyordu. Kendisini hiç kimsenin yenemeyeceği ni sânıyordı. Karşısına çıkıp direnenlerin hepsini yenilgiye uğrat mıştı. Nihayet Allah´ın evinin bulunduğu beldeye geldiğinde Ce-nab-ı Allah´a, evinin içinde meydan okudu. Kabe´yi yıkmak isti yordu. Oysa burası, Allahu Teâlâ´nm mübarek kıldığı bir yerdi. Rezil ve kınanmış olarak, kanatları kırılmış bir halde geri döndü. Bu anlattıklarımız mecaz değil, hakikattir. Yaralanmış vücudun dan parçalar kopup düşüyordu. Tedbirini kaybetmişti. Tuzağı boş çıkmıştı. Kör bir insan haline gelmişti.

Öte yandan Kabe´nin kapısının halkasına tutunan Abdülmut-talib´in şu duasını Cenab-ı Allah kabul buyurmuştu:

"Allah´ım, kul kendi evini korur

Sen de kendi evini koru

Onların kuvvetleri ve haçları ile tuzakları

Senin himayen altında bulunanlara tuzak kuramasın."

Fil vak´ası, işte böyle cereyan etmişti. Öte yandan tertemiz. Amine, iffetli Meryem gibi, Muhammed (sav)´e hamile kalmıştı. Cenab-ı Allah, yaratıkların en hayırlısı olan Muhammed´i onun rahmine bırakmıştı. Böylece o, Araplar ve bütün insanlık için, da ha ana rahmindeki bir cenin olduğu günden itibaren mübarek ol muştu.

Anası onu rahminde taşırken zahmet çekmemişti. Doğururken de meşakkatle karşılaşmadı. Karnındayken herhangi bir zorluk duymamıştı. Doğururken de hissetmedi. Kadınların efendisi, pâk ve temiz olan Amine şöyle demişti: Ben ona hamile kaldım, fakat doğuruncaya kadar hiçbir meşakkat ve zorlukla karşılaşmadım. Doğurduğum zaman onunla birlikte benden bir nur çıktı. Sonra yere düşünce elleri üzerine yaslandı."



--------------------------------------------------------------------------------

[1] el-Iktifâ, c. 1, s. 122, 123, 124.


Konu Başlığı: Ynt: Fil Ashabı
Gönderen: Mehmed. üzerinde 19 Şubat 2021, 18:08:02
Esselamü aleyküm Rabbim bizleri ilim öğrenen kullarından eylesin Rabbim paylaşım için razı olsun


Konu Başlığı: Ynt: Fil Ashabı
Gönderen: Sevgi. üzerinde 21 Şubat 2021, 02:33:05
Aleyküm Selâm. Rabb'im bizleri ilim öğrenip ilimle amel edenlerden eylesin inşaAllah