Tasavvuf ilâhî takdirden râzı olma sanatıdır

O zaman bir Allah dostu kalkıp şöyle der:

“Bu cihân, âkiller için seyr-i bedâyî (akıl sahipleri için esrâr ve sanat-ı ilâhiyeyi ibretle seyredebilmek), ahmaklar için ise yemek ile şehvettir”

Daha sonra da peygamberler, saâdeti îzah ederler Son olarak, meclisin reisi olan Fahr-i Kâinat Efendimiz, ayağa kalkarak şöyle buyurur:

“–Ey Beşeriyyet! Saâdet; hayatı olduğu gibi kabul etmek, eskâline/ağır yük ve çilelerine rızâ göstermek, ıslâhı için de gayret sarf etmektir Yâni kalb-i selîme ermektir”

Bunun üzerine Beşeriyyet, aradığı cevâbı bulmuş olarak ayağa kalkar ve:

“–Ey Fahr-i Âlem! Ey büyük Peygamber! Beşeriyyetin dertlerini anlayan ve ilâcını bulan yalnız Sen’sin!” der

Velhâsıl, şâirin dediği gibi:

İhtilâfâtıyla uğraşmakta dehrin zevk yok,

Zevk anın mir’ât-ı ibretten temâşâsındadır…

“Dünyanın kîl u kâliyle uğraşmakta zevk yok Esas zevk, bu kâinâtı ve mevcudâtı gönlün ibret aynasından temâşâ edebilmektir”

Dolayısıyla Allâh’a ve âhirete îmân etmiş birinin, fânî hayat ve hâdiselerin girdabı içinde boğulması, kendini kaybetmesi, dehşetli bir hamâkattir/ahmaklıktır

Bu hamâkatten kurtuluşun yolu da, îman zâviyesinden ibret nazarıyla âleme bakış tarzı kazanmaktır Bu da insanı tefekküre sevk eder Hayat ve hâdiseleri, îman penceresinden tefekkür edebilen kimsede ise, dünyevî gam ve kederden eser kalmaz Onlar gafletten uyanmış, âgâh gönüllerdir

Bunun içindir ki, korku ve hüzünden kurtularak ebedî huzûra kavuşmuş olan Hakk’ın sâlih kulları, kâinattaki ilâhî kudret akışlarını, ibret, hayret ve tefekkürle temâşâ ederler Kudret-i ilâhiyyenin tabiatta vücûda getirdiği sonsuz hârikalardaki ilâhî sanatın zevkine ererler

Dünyânın gelip geçici imtihan cilvelerine takılıp kendini perişan etme hamâkatinden kurtulurlar Zîrâ Hakk’ın rızâsına ermek için evvelâ O’nun takdîrine râzı olmayı bilirler Kâinâta bakıp huzur bulurlar

Meselâ sermâyesi aynı toprak olan bitkilerin rengârenk yaprak, çiçek ve meyvelerindeki renk, koku, lezzet gibi ilâhî kudret tecellîlerinin hârikalarına nazar ederler Bunların lisân-ı hâllerine ve sırlı beyanlarına âşinâ olup kâinat sayfalarını ibretle okumaya başlarlar

Bir çiçeğe bakıp huzur bulurlar, bülbülün sesini dinleyip ne güzel bir ilâhî konser diyerek huzur hissederler Olgun mü’minler, nîmetleri görüp şükreder ve huzur duyarlar Fânîlerin külfetlerine sağır ve âmâ kesilip tahammül göstererek huzurlarını muhâfaza ederler… Câhillerin ve nâdanların menfî davranışlarına karşı “selâmâ” deyip geçerler

Şeyh Sâdî-i Şîrâzî uyanık bir kalb ile gâfil bir kalbi şöyle mukâyese eder:

“İdrak sahipleri için ağaçlardaki her bir yaprak, mârifetullâh (yâni Cenâb-ı Hakk’ı kalben tanıyabilme) husûsunda mufassal bir kitaptır Gâfiller için ise bütün ağaçlar tek bir yaprak bile değildir”

Mev'lâ'nâ Haz'ret'le'ri de Mes'ne'vî’sin'de bir gâfilin hâlini şöy'le ifâde e'der:
Bir 'gün Haz'ret-i Îsâ -aley'his'se'lâm-’a bir kim'se yol ar'ka'da'şı ol'muş Be'raber giderlerken bu kim'se, bir kö'şe'de ba'zı ke'mik'ler gör'müş ve Haz'ret-i Îsâ’ya yal'var'mış:

“–Ne olur yâ Îsâ! Bil'di'ğin ism-i âzam’ı ba'na da öğ'ret de bu ke'mik'le'ri di'ril'tip kaldırayım”

Haz'ret-i Îsâ ise ce'vâ'ben:

“–O iş se'nin kâ'rın de'ğil'dir İsm-i âzam’ı oku'yup ism-i âzam’ı oku'yup ölü'yü di'rilt'mek için yağ'mur'lar'dan da'ha te'miz bir ne'fes sâ'hi'bi, kul'luk'ta me'lek'ler'den da'ha an'la'yış'lı bir ki'şi ol'mak ge'rek İsm-i âzam, pâk bir li'sân ve te'miz bir kalb is'ter Yâ'ni öy'le bir kim'se ki, nef'si ha'ram ile mü'lev'ves ol'ma'sın ve me'lâ'ike gi'bi is'yan ve gü'nah'tan pâk ol'sun Çün'kü bir kim'se'nin nef'si pâk olur'sa; o kim'se'nin du'âsı mak'bûl olur Hak Te'âlâ o kim'se'yi ha'zî'ne'le'ri'nin emî'ni ey'ler

Me'se'lâ far'ze'de'lim ki, sen, Haz'ret-i Mû'sâ’nın asâ'sı'nı elin'de tu'ta'bi'lir'sin Fa'kat Mûsâ’da'ki kuv'vet sen'de var mı ki, onu ej'der'ha ya'pa'bi'le'sin ve onu zap'tetmeye kâ'dir olabilesin Hat'tâ Mu'sâ’nın asâ'sı ej'der'ha olun'ca ken'di'si bi'le kork'muş'tu da Ce'nâb-ı Hak ona: “Kork'ma Yâ Mû'sâ!”[1] bu'yur'muş'tu

İş'te bu'nun gi'bi, sen'de Îsâ’nın ne'fe'si yok'ken ism-i a’za'mı oku'yup ez'ber'le'me'nin sa'na ne fay'da'sı olur ki” de'di

Fa'kat gâ'fil, yine dur'ma'dı ve:

“–Yâ Îsâ! Bu istîdat ben'de yok'sa, bâ'ri sen o ke'mik'le'rin üze'ri'ne oku!” de'di
Haz'ret-i Îsâ, bu ah'ma'ğın söz'le'ri'ne karşılık olarak:

“Yâ Rab'bî! Bu es'râ'rın hik'me'ti ne'dir? Bu ah'ma'ğın bu de're'ce ci'dâ'le mey'li ne'den'dir? Ken'di'si'nin kal'bi ölü, baş'ka'sı'nın ce'se'di'ni di'rilt'me'ye ça'lı'şı'yor Hâlbuki ona dü'şen, asıl ölü olan ken'di'si'ni ih'yâ et'mek Ken'di'si'ni di'rilt'mek için duâ ede'ce'ği'ne, baş'ka'la'rı'nı ih'yâ'ya ça'lı'şı'yor Bu ne gaf'let'tir!” diyerek hayretini ifâde etti

Velhâsıl kâmil bir mü’min, Rabbinin kendisine takdîr ettiğinin, kendisi için en hayırlısı olduğu bilip haddini aşmamalıdır Elde edemedikleri için perişan olmak ve sızlanmak yerine elindekilere şükretmeli, hâlinden memnun olmalıdır Ne fânî hayatın yaldızlarına kanmalı, ne de elde edemediklerine hasretle yanmalıdır Böyle bir hamâkatten, sefâletini saâdet zannetme ahmaklığından Hakk’a sığınmalıdır Cefâlar içinde saklı safâyı, külfet içinde gizli nîmeti görerek huzurunu muhâfaza etmelidir

Sâhibimiz, Mâlik’imiz, Mevlâ’mız buyurur:

“Ey huzura kavuşmuş insan! رَاضِيَةً مَرْضِيَّةً / Sen O’ndan râzı, O da senden râzı olarak Rabbine dön (Seçkin) kullarım arasına katıl ve cennetime gir!” (el-Fecr, 27-30)

Rabbimiz cümlemizi bu âyetin muhtevâsına girebilen bahtiyar kullarından eylesin…

Âmîn!

Osman Nuri Topbaş

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın