Sufilerin Adabı  

Sufilerin adabından biri de kaçırdıkları güzel ahlâka üzülmektir. Vehb ibn Verd’in anlattığına göre Süfyân-ı Sevrî k.s., bir defa çok ağladı, sebebi sorulunca dedi ki:

– Ağlıyorum, çünkü büyüdük, ömrümüz gitti, bununla beraber Allah’ın rızasına götürecek güzel ahlâk ile ahlâklanamıyoruz.

Bir gün de Amr ibn Hamdan’ın yanına gittim, derin bir ah çekti:

– Ne oldu ey şeyh, dedim.

– Uzun ömrümü düşündüm de, dedi, Allah ile buluşmaya yarar bir tek nefes bulamadım. Nefsimi düşündüm, onda da salihlerin ahlâkından bir huy bulamadım. Artık ben ah çekmeyeyim de kim çeksin!
Onların adabından biri de, açıkta yaptığında utanacağı bir şeyi gizlide yapmamaktır. Zünnûn Mısrî şöyle dedi:

“Açıkta utanacağı bir şeyi gizlide yapan kimsenin izzet-i nefsi yoktur.”

Mansur’dan işittim şöyle diyordu: “Ebu Amr Dımeşkî’den işittim, Hâris el-Muhasibî şöyle demiş: ‘İç dünyasında güzel amel eden kimsenin Allah zahirî hallerini de güzelleştirir. Hem iç aleminde çalışan hem de görünür işlerini güzel yapana da Allah hidayet verir.”

Yüce Allah: “Bizim uğrumuzda mücahede edenleri biz yollarımıza iletiriz.” (Ankebut, 69) buyurmuştur.

Büyüklerden biri Sehl ibn Abdullah’ın şöyle dediğini anlatmıştır: “Bu işin esası yüce Allah’a güvenmek, az yemek ve kaba insanlardan kaçmaktır.”

Ebu Osman Hîrî’ye güzel amel yapanın kim olduğu soruldu. Şöyle dedi:

– İç dünyasına güzel bakan, zahirinde Sünnet’i kullanan ve halka güzel zan besleyip kendi nefsine kötü zan besleyen kimsedir.



Sülemî’nin Risaleleri'nden