Nefisle Mücadele

Nefisle Mücadele

Nefsi isteklere uymak ne kadar çirkin bir binektir. Çünkü nefis, insanı fitne ve karanlıklara sürükler. Sabretmesi ve tahammül etmesi güç bir yaratıktır. İnsanı devamlı zorluklara ve yanlışlıklara iter. Kim nefsi isteklerin arzusuyla dünya hayatına bakarsa cehennemde yanmayı hak eder.

Allahu Zülcelâl nefisle mücahede hakkında şöyle buyurur:

“Her nefis, ne hayır işlemiş, ne kötülük yapmış ise onları önüne konmuş bulur. Allah, kendisine karşı (gelmekten) sizi sakındırıyor. Allah kullarına çok şefkatlidir.”(Al-i İmran; 30)

İnsan daima kendi nefsiyle hesap görecek; bir hata veya masiyet yaptığı zaman, o hataya karşılık olarak nefsini cezalandıracaktır.

Mesela, Hz. Ömer radıyallahu anh, bir gün, ikindi namazında bahçesinden camiye gelip cemaatin dağılmış olduğunu görünce, iki yüz bin dirhem değerindeki bahçeyi, nefsine ceza vererek sadaka olarak vermiştir.

Rebi bin Haysem radıyallahu anh anlatıyor; “Kendisinden nasihat dinlemek amacıyla Veysel Karanî radıyallahu anhın yanına gittim. Sabaha kadar (ibadet ve zikirle) oturmuştu; ben de onunla beraber oturdum. Sabah namazını kıldı. Tesbihatını yapsın dedim. Tesbihatla meşgul oldu, hatta öğleye kadar buna devam etti; öğle namazını kıldı ve oturdu; İkindiye kadar. İkindi namazını da kıldı, akşama kadar...

Böylece tekrar sabaha kadar devam etti. Sabah olunca sabah namazını kıldı; sonra yine oturdu ve uyku ona bir anlık peyda oldu ve şöyle buyurdu; ‘Allah’ım! Çok uyuyan gözden ve doymayan karından sana sığınırım.’ Bunun üzerine; ‘Onun bu durumu (ders ve nasihat olarak) bana kâfidir.’ dedim ve oradan ayrıldım.”

Görüldüğü gibi Veysel Karanî radıyallahu anhın, Allahu Zülcelâl’e karşı durumu, gayreti ve nefsiyle mücahedesi, bir Sahabe'ye dahi büyük bir ibret oldu.

İşte bizler, onların yaşantısıyla bizim yaşantımızı karşılaştırırsak kendimizi nereye koymamız gerekir, iyi düşünmeliyiz.

Zamanımızda yeme içme, giyim kuşam ve maddi imkânlar çok bol olduğu halde, kulluk olarak onların çok gerisindeyiz. Tabi olarak imkânların fazla olması, aynı zamanda insanların nefislerini olumsuz yönde etkilemektedir. Her türlü kolaylık ve rahatlığa sahip olmak, nefislerimizi şımartmakta, kulluk vazifelerine karşı nefsimizi isteksiz, gönülsüz hale getirmektedir.

O halde şöyle düşünelim, mademki eski zamanlara göre daha rahatız, biz de bu kolaylıkları bir avantaj olarak değerlendirip kulluk görevlerimizi o şekilde yapalım.

Nefsin güçlenip üzerimizde baskı oluşturmasının, ibadetlere karşı tembelleşmesinin sebepleri nelerdir? Fazlasıyla yeme içme, oyun, eğlence, dedikodu gibi mubah veya doğrudan mekruh ve haramlarla nefsimizi kuvvetlendirmiş oluyoruz. Her istediği yerine getirilen, şımartılmış bir nefis, elbette üşengeç ve Allah’a asi olacaktır.

Oysa helal sınırları içerisinde kalarak yeme içme, israfa girmeden giyinme, lükse kaçmadan yeterli bir konforlu hayata sahip olmak da mümkündür. Üstelik her sabah, musluktan akan sıcak su ile birçoğumuzun abdest alabildiği kolaylıklara da sahibiz.

Nefisle mücadele ve mücahede de zafer kazanmak için kul, sürekli acziyet içerisinde dua ederek Allah’tan yardım istemelidir. Nefsin de şeytanın da her şeyin olduğu gibi sahibi Allahu Zülcelal’dir. Onların şerlerinden Allah’a sığındığımızda Allah onların şerlerinden bizleri muhafaza edecek ve onlara karşı bizlere zafer nasip edecektir.

Ayrıca şuna dikkat edelim; nasıl ki her sanatın bir ustası varsa nefisle mücadele etme sanatının da ustaları, Mürşidi Kamiller ve salih kullardır. Nefisleriyle mücadeleyi kazanmış, olgun, kâmil hale gelmiş bu insanlarla beraber olmaya çalışmak, bu sanatın öğrenilmesinde çok önemli bir yere sahiptir.

İnsan nefsini, muhalefet kılıcı ile her öldürüşünde, Allah-u zülcelâl onu yeniden diriltir. Dirildiği zaman yine birçok şeyler ister, insanla inada tutuşur; kötülük kanatlarını açar, yine uçmaya başlar.

İşte hal böyle olunca insana düşen görev, yine inatçı nefsi ile cihat etmektir. Nefis ölmez, insan sağ oldukça o da olur. Nefis yalnız, terbiye olur. İnsana düşen yegâne görev, onu terbiye etmek sureti ile ıslaha çalışmaktır. Bu mücadelenin sonunda mükâfat da büyük olur. İman sahibinin daimi vazifesi, nefsini yenmektir.

En büyük ibadet ve en zor iş nefisle uğraşmaktır. Çünkü Allah-u zülcelâl ayeti kerimede bu mücadeleye işaret ederek buyuruyor ki; “Ölüm gelinceye kadar Rabbine ibadet et.” (Hicr; 99) buradaki ibadetten mana, nefse karşı olmaktır. Çünkü insan, ancak Allah’ın emirlerini nefsine muhalefet ederek tam manasıyla yerine getirebilir. Kaldı ki, bütün hayırlar nefse karşı olmakla başlar. Daima onun istemediklerini yapmak lazımdır.

Her iman sahibi, Allah-u Zülcelal’in huzuruna çıktığı zaman; nefsini ıslah etmiş olmalıdır. Bu hal, o imanlı kimseyi cennete götürür. Cennete sadece iman sahipleri girer. Oraya bir defa giren, sonuna kadar kalır, bir daha çıkarılmaz.

Cennette güzelliklere sınır yoktur. Her an yenisi gelir. Bunların önü, sonu ve tükeneceği yoktur. Bu güzellikler, dünyada her an, her gün nefisle yapılacak mücadelenin mükâfatıdır.

Öyle ise insan kendi kendine: “Ey Nefsim! Dünya ahiretin tarlasıdır. Eğer bu yazdığımız güzellikleri istiyorsan, kendini müstahak etmek için biraz gayret göster, itaatkâr ol ve Allah-u Zülcelal’in yolundan ayrılma ki sonunda bu güzelliklere kavuşabilesin.”

Seyda Muhammed Konyevî ks.; Nefse Hitap

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın