Sevginin böylesi...

Yâkup aleyhisselâmın, oğlu Yûsuf Nebî’den ayrılığı çok uzamış, hasret ateşiyle yanıp kavruluyordu.
Yûsuf aleyhisselâm Mısır’a sultân oldu ve babasını Mısır’a dâvet etti.
Yâkub Peygamber, dörtyüz kişilik bir kâfile ile düştü yollara.
Yûsuf Nebî de cümle erkânı ile babasını karşılamaya çıktı.
Nihâyet karşı karşıya geldiler.
Yûsuf Nebî, uzaktan babasını görünce, atından yere atlayıp, koştu babasına.
O da Ona koşturdu.
Sarmaş dolaş olup, kendilerinden geçtiler.
Cümle melekler onları seyrediyordu. Gözyaşları içinde;
“Ey Rabbimiz! Hiç kimse, diğerini bu kadar sever mi?” diye sordular.
Hak teâlâ hazretleri;
“Ey melekler! İzzetim ve celâlim hakkı için, benim ümmet-i Muhammede olan muhabbetim bundan kat kat fazladır” buyurdu.
Sonra Mısır’a geldiler.
Yûsuf aleyhisselâm cümle halkı câmiye toplayıp, minbere çıktı.
Ve Resûlullaha salevât getirip;
“Ey insanlar siz kimsiniz?” diye sordu.
Halk bir ağızdan;
“Biz senin köleleriniz!” diye bağırdılar.
Sonra babasını gösterip;
“Ey insanlar! Şu gördüğünüz zât, benim babamdır. Hepinizi Onun hürmetine âzâd ettim” buyurdu.
İşte kıyâmet gününde de günâhkâr mü’minler korku ile bekleşirken, Sevgili Peygamberimiz oraya gelip, nurdan bir minber üzerine oturur.
O anda, Hak teâlâdan bir nidâ gelir:
“Sizler kimlersiniz?”
Cümle ehl-i mahşer;
“Hepimiz senin kulunuz” derler.
Bunun üzerine Hak teâlâ;
“Hepinizi bu ümmî Peygamber hürmetine âzâd ettim” buyurur.

Abdüllatif Uyan