Ay yüzlü Peygamber s.a.v. ümmeti

AY YÜZLÜ PEYGAMBER (S.A.V) ÜMMETİ

O bir sahâbî!

Ay yüzlü güzelin genç ümmeti.

O bir sahâbî!

‘Anam babam sana feda olsun! ‘ diyecek kadar samîmi.

O bir sahâbî!

Gül kokulu sevgiliye yoldaş, Kâinatın Efendisi’ne tâbî..

O bir sahâbî!

Genç yaşta mü’min, îmanda kemâl sahibi.

O bir sahâbî!

Her dem nefsine karşı, savaşın yılmaz mücâhidi.

Öyle bir savaş ki; düşman amansız, mücâhede çetin, mücadele hummalı idi.

Bir gün bir ihtiyacı için Allah’ın sevgilisi O’nu çarşıya göndermişti. Kalbinde Allah Rasûlüne hizmet etmenin sevinci, kutlu Medine sokaklarında adım adım ilerledi. Tam Ensar’dan bir zatın kapısı önünden geçiyordu ki; Ensar’dan bir hanımı banyo halinde görüverdi. Ne varki gözlerini hemencecik geri çeviremedi. O’na bakmıştı… Bu bakış içine büyük bir korku salmıştı. Bu korku ile koşarak hızla oradan uzaklaştı.

- Ne yaparım şimdi ben? dedi kendi kendine. Ne yaparım? Ya Allah Rasulü’ne vahiyle bildirilirse? Nasıl bakarım Efendi (Sallallahu Aleyhi Vesellem) ’in aydan aydınlık yüzüne?

Karmakarışık duygularla koştu Sa’lebe (Radıyallahu Anh.) … Nereye gittiğini bilmeden koştu… Koştu… Koştu…

Sığındı Mekke ile Medine arasında bir dağın kuytu yerine. Korku, dehşet ve şaşkınlık içindeydi Sa’lebe…

Bir nazarla yıkılmıştı… Bir nazardı O (Radıyallahu Anh) ’ı vuran yerden yere… Uygunsuz bir bakış sadece… Günler birbirini kovaladı. Sa’lebe tam kırk gün dağlarda konakladı. Onca genişliğine rağmen yeryüzü çok ama çok dardı. Geceyi bölen feryadı dağlarda yankılandı:

‘Keşke rûhumu ruhlar içinde, cesedimi cesetler içinde kaybettirseydin de hüküm vermek için beni ortada bırakmasaydın.’

Geceler tâ subh olunca inletir bu dert beni.

Derdimin içinde dermânımdır Allah Hû diyen.

Sabahlara kadar inleten bir derde mübtelâydı Sa’lebe. Sığınacak bir tek sığınak; hâlini arzedecek bir tek Cenâb-ı Hakk vardı.

Bu âni gidiş birden yokoluş Kâinâtın Efendisi’ni endişeye sevketti. Çünkü O (Aleyhisselatu Vesselam) ümmetine karşı son derece müşfikti. Kırk gün boyunca Sa’lebe(Radıyallahu Anh) ’ı arattı. Bu âni kayboluş yüreğini kanattı. Hâlinden şikâyet eden kadına cevap veren yüce kudret, Sa’lebe’ye de rahmet nazarıyla baktı. Cebrâil (Aleyhisselam) ’ı göndererek Rasûlün’ü rahatlattı. Cebrâil (Aleyhisselam):

- Yâ Muhammed (Aleyhiiselatu Vesselam) ! Rabbin sana selam ediyor ve diyor ki; ‘Ümmetinden bir adam şu dağın içinde bana sığınıyor.’ dedi.

Vahyin aydınlığında handân eyle yâr beni

Hükmün ile dîdâr-ı cemîline sar beni
Mecnûn ürpertisiyle tevbe eşiğindeyim

Âyetin de lütfundur; incitmez nazar beni
Madem utanıyorum kem yüzümle gelmeye

Secde ile tenimden yıkasa sular beni.

Hz. Ömer ile Selman (Radıyallahu Anhum) düştüler yola. Mekke ile Medine arasında, mekik dokudular adeta. Bir çobana rastladılar uzun bir arayıştan sonra.

- Bir genç arıyoruz günlerdir kayıp bir genç. Rastladın mı hiç bu dağda, bayırda ya da bu civarda böyle bir civana?

- Sanırım siz şu Cehennem’den Kaçan Adam’ı arıyorsunuz? dedi çoban gülümseyerek. Ve devam etti; O her gece yarısı ellerini başına koyar, dağa doğru koşar; ‘Keşke ruhumu ruhlar içinde, cesedimi cesetler içinde kaybettirseydin de hüküm vermek için beni ortada bırakmasaydın.’ diye bağırır.

Gece yarısına kadar bekledi Hz. Ömer ile Hz. Selman (Radıyallahu Anhum) .. Doğru tahmin etmişti çoban. Bu genç Sa’lebe (Radıyallahu Anh) ’dan başkası değildi. Ömer (Radıyallahu Anh) Sa’lebe (Radıyallahu Anh) ’ı görünce sevinçle koştu O’nu kucakladı, bağrına bastı. Genç, yaşlı gözlerle titreyerek Ömer (Radıyallahu Anh) ’a baktı:

- Yâ Ömer (Radıyallahu Anh) ! Rasulullah ( Aleyhiiselatu Vesselam )günahımı biliyor mu? diye sordu.

- Bilmiyorum, dedi Ömer (Radıyallahu Anh) . Bilmiyorum. Ancak dün yine seni andı ve bulup huzuruna getirmemiz için bizi sana yolladı.

Genç çaresiz bu emre uyarak Medine’ye doğru yol aldı. Yine de içinde yenemediği bir korku, ifadesi zor bir mahcubiyyet vardı.

- Ya Ömer (Radıyallahu Anh) ! Ne olur! Ne olur beni huzura birden çıkarmayın. Rasulullah ( Aleyhisselatu Vesselam ) namazda iken huzuruna varmak istiyorum, dedi. Kabul ettiler kutlu sahabiler

Sa’lebe (Radıyallahu Anh) ’ın bu isteğini.

Sa’lebe (Radıyallahu Anh) henüz Mescid’e girmişti ki; Allah Rasûlü ( Sallallahu Aleyhi Vesellem )’in o lâtif sesini, kıraatini işitti. O (Sallallahu Aleyhi Vesellem) ’in sesini işitmesiyle kendinden geçti. Bayıldı düştü yere. Rasûl-i Ekrem (Sallallahu Aleyhi Vesellem ) selam verince onları gördü ve sordu:

alıntı
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın