Kader tutulması

Kader Tutulması

Gönlünüzün deryasına, ufacık ve nâzenindir sandığım bir dokunuşumdur gönülden;
lütfen kabul buyurunuz Efendim!

“Bir kızın kaderi annesine benzer” derler. Doğru mudur bilemem… Ya bir ümmetin kaderi peygamberine mi benzer ey Sevgili? Çâresizliğinden, sahibsizliğinden, gönül burukluğundan ve hüznünden, gözyaşından birer parça mı miras kalmıştır Seni sevenlere; Sana râm olanlara?

Sen ki henüz yeni doğmuşken ve farkına bile varamayacakken babasızlıkla gelen korumasızlığın, yanı başında emekleyemeye başlamamış mıydın? Bir babanın yerini ancak bir baba tutardı elbette. Dede, amca, dayı… Hepsi de kabulümüz ama bir babanın yerini bir baba tutardı işte! Çünkü, ancak bir baba candan tutardı evladının elini; kanımdan canımdan diye candan tutardı… Baba ile evladın arasındaki o arkadaşlığın yanına başkası sadece teğet yaklaşabilir, değil miydi? Sarılırsa baba evladına, dünyalara değer, değil miydi?

Biz de gözümüzü öksüzlüğe açtık ey Sevgili! Teselli veren elleri aradık, gerçeğini acaba biraz olsun hatırlatır mı diye! Gönlümüzü gönlünün sıcaklığına değdireceğimiz sevdalı bedenler aradık, bu bitmez zemherilerde bizi ısıtsın diye! Ve hâlâ arıyoruz… Senin içindeki hüzne yakın hüzünlerle arıyoruz. Yoksa elimizin şimdi candan tutulmaması, kimselerin bizi bağrına basmaması Seni anımsatsın diye midir ey Sevgili!
Bir “kader tutulması” mıdır yoksa…

Yoksulluğumuz sebebinedir; bu, yüzümüze bakılmayış biliriz. Hani Sen de kendine ikinci bir anne arıyordun ya! Hani, kan gelsin diye canına, hani canın süte kansın diye sana anne arıyorlardı ya! Kim baktı o zaman Senin yüzüne? Kim Seni almak için koştu, kim başkalarıyla yarışa girdi, cedelleşti? Hiç kimse Sevgili, hiç kimse… Ortalık pazar yerine dönmüşken, hemen herkes para deyip varlıklının ardına düşmüşken Sen bir köşede öylece durmuştun; belki mahzun, belki buruktun! Çünkü Senin elini tutmayan bir babanın eli, bir başkasına Seni bakması için para da veremezdi, öyle mi? Ama bilseler Senin uğruna nice başlar verilecekti daha sonraları, Seni böyle istemezlik ederler miydi? Gözlerinin önünde parıldayan böylesi nûr üzerine toprak atarlar mıydı ey Sevgili! Ah, dünyanın aldatan sahte parıltısı! Gerçek zenginliği ne de mahirâne örtüyor değil mi?

Dünya hâlâ pazar yeri ey Sevgili! Herkesler hâlâ sahte parıltılara kanmada… Öksüzlüğümüz, sahibsizliğimiz, korumasızlığımız sebebine olsa gerek bizim de yüzümüze bakan olmuyor! Her birimiz bir yerlerde kendi hayatını yaşıyor işte; biraz itilmiş, biraz dışlanmış, biraz hor görülmüş… Kimseler bizimle olmak istemiyor. Kimseler bizi beğenmiyor… Alacalı bulacalı tüm ışıltıların kapışıldığı bir panayırda en sona yine biz kaldık işte! Tüm bu yalnızlığımız, geride bırakılışımız, beğenilmeyişimiz Seni anımsatsın diye midir ey Sevgili?
Bir “kader tutulması” mıdır yoksa…

Dışlanmışlık deyince, Tâif gelir aklıma, Hicret gelir Sevgili! Sen ki onların içinden seçilmiştin ve onlara en çok Sen merhametliydin. Evet ama, öyleyse Seni neden uzak tuttular kendilerinden ey Sevgili! Neden birden dışladılar Seni? Sana mallarını hatta en kutsallarını dahi emanet edebiliyorlarken, hangi sebeble eza cefa edip Senin en sevdiğin şehirden ayrı kalmana neden oldular? Üstelik sunduğun büyük bir merhamete rağmen… Kimsede bulunmayan ve görülmeyecek bir şefkatin karşılığı dışlanmak mı/sürülmek mi/horlanmak mı olmalıydı!Anlaşılamayan her şey garipsenip dışlanmalı mıydı! Anlamadılar Seni ey Sevgili; anlamaya da çalışmadılar! Tıpkı bizi anlamaya çalışmadıkları gibi… Merhamete bu kadar mı yabancıydılar, şefkati bu kadar mı yabancılaştırmıştılar kendilerine/yüreklerine! Yabancı kaldıklarını, yabancılaştırdıklarını yabana mı atmalıydılar peki!

Senin gibi biz de sürüldük ey Sevgili kendi topraklarımızdan… Merhamet, bir annenin rahmi gibi yapışıkken bedenimize, söküp atmak istediler onu bizden! Merhamet nedir, neye yarar, ne zaman kullanılır anlamak istemediler, anlamaya çalışmadılar… Merhametten azade kıldıkları için hayatlarını, kendileri de anlamsızlaştılar! Şimdiyse söküp almaya çalışırken yaraladıkları merhametten yoksun olarak, dünyanın bu acımasızlığına çâreler aramadalar, çözümler kovalamadalar… Heyhat ki yine yanlış yoldan yapıyorlar: “Kendi gönüllerini narkozlayarak…”

Tüm bu hüzne dair yaşananlar Seni hatırlatsın, Seni aklımızdan çıkarmasın, Seni her daim anımsatsın diye midir ey Sevgili?
Bir “kader tutulması” mıdır yoksa…

Eğer “Kader Tutulması” ise sonundaki “Refîk-i A’lâ” hatırına bu tutulmanın her türlü sızısına, sızlatmasına ve de geçici karartısına razıyız ey Sevgili! Sonundaki gönül hoşluğuna ve de sonsuz aydınlığa Sen şahid olarak yetersin çünkü!

"Evet, bu bir “kader tutulması” olsun;
n’olursun ALLAH’ım, n’olursun…"

alıntı....
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın