Gözümün bebeği

Gözümün Bebeği

Es-Selâmü Aleyke yâ Nebî!
Mevsim, yine fasl-ı bahar efendim! Bulutlar, usul usul emânet ediyor gözyaşlarını yeryüzüne... Ilık bir rüzgâr buram buram kokunu getiriyor Mescid-i Nebevî’den…
Gece, yine siyah örtüsüyle bürüdü her yanı; sonra ışıkları yandı göğün bir bir... İlticâ ettim gecenin sımsıcak göğsüne bîtap kalbimle:
“– Al...” dedim “...Beni de, bu kalbi de, sevgilinin şehrini ne zaman kaplayacaksan, kalbimi de, beni de sürükle gülümün eşiğine...”
On dört asır öncelere sürüklenmek istedim Efendim; yanında, yanı başında olmaktı tek niyetim.
Bedenimde bir hafiflik hissettim ansızın! Anladım, anladım ki Cânânım, gece Sen’in şehrindeydi, yıldızlar yeşil kubbenin üzerinde, bedenim aynı yerde, ruhum ise eşiğindeydi.
Sana âşık ensar bir kardeşim karşıladı, muhacir kardeşini:
“– Acıkmışsındır...” dedi ve bir kâse muhabbet sundu asırlar öncesinden, tertemiz yüreğiyle...
Bir yudum bile yetti Sultanım, on dört asırlık açlığıma…
“– Gezdir…” diyordum, “Gezdir, Sevgili’nin ayak bastığı her kareyi...”
Gözlerim yeşil kubbende, yüreğim Sen’de kalıyordu.
Harem-i Rasûl’de şimdi ruhum, bedenimse hâlâ yağmur altında efendim. Sen’in buyurduğun gibi Gül yüzlüm:
“Ruhum, her yerden daha ziyâde seviyor Medine’yi…”
Ruhumu rahmete boğan Kur’ân sesleri geliyor, Ashâb-ı Suffa’dan… Ruhum dizleri üzerine çöküyor Bilâl’in okuduğu ezân-ı Muhammedî’yi işitince.
Mûsâ olup geziyorum sahranın her karesini, temâşâ ediyorum, tüm âcizliğimle her zerresini... Mekke’ye yaklaşırken Hubeyb’in şehadeti yankılanıyor gök kubbede… Nasıl da coşkulu:
“– Îmân ediyorum yâ Rasûl!..” deyip gülümsetiyor o gül cemâlini…
Gül kokusu ile şereflenen Bedir, şimdi müşrik kokuyor, kibir kokuyor; gurur başı çekiyor, Sen’inse için acıyor... Sonra semaya açılan bir çift el... Efendim, duânızdı Bedir’in kaderini değiştiren, gül kokan avuçlarınız ve fem-i saadetlerinizden dökülen sözleriniz... Ashabını istiyordun Yâr’inden…
Dolaştım Sultanım, uzayıp giden sahrayı... “Talea’l-Bedru”lar okudum dilimin döndüğünce... Belki, hani belki olur da, hicret edersin on dört asır öncesinden bugünlere...
Uhud’dayım şimdi. Hüzün kapladı derûnumu. Utbe’nin yerden taşı aldıktan sonra, câna can katan o mübarek yüzüne atması içimi yaktı. Buyurduğun gibi efendim:
“– Câhil... Bilse atar mıydı?”
Esen ılık bir rüzgâr, yine getirdi ruhumu kapının eşiğine…
“– Geldim işte…” dedim “Geldim eşiğine… Artık ben de bir mültecînim!..”
Buralardan, dizinin dibinden hiç ayrılmamak için açtım, titreyen âciz ellerimi semaya:
“– Ne olur yâ Rabbi! Sevgilinin eşiğinden bir ân ayırma beni. Sevgisi, merhameti sarsın her an ruhumu...”
Ansızın bir el hissettim ürkek başımda, irkildim. Uyandım Efendim, yandım... Başımı okşayan annemdi. Rûhum, bilmiyorum, bende miydi yoksa hâlâ Sen’de mi? Ben ağlıyordum, annem ise şaşkın şaşkın bakıyordu biçâre gözlerime:
“– Ne oldu evlâdım, niye ağlıyorsun?”
“– Geldim annem...” dedim, “Geldim, ayrıldım oralardan.”
Gurbet ateşi parladı sînemde… Avuçlarım hâlâ açıktı, semaya doğru...
Ey gözümün bebeği! Ey cânıma can katan tek Sevgili! Bu yıl da gelip görmek, gül kokunu duyarım ümidiyle oraların havasını derûnuma çekmek, Uhud’u, Bedir’i görmek nasip olmadı. Annemle uğurladık misafirlerini sana, gözlerimiz yaşlı…
“– Duâ edin bize de oralarda...” dedik. Yeşil kubbenle belki gün olur bizim de gözlerimiz kamaşır diye.
Biliyorum, Cânımın tek sebebi, “Cânân”ım! Zamanı gelince bizi de uğurlayacak dostlarımız sana… Biz de bir gün düşeceğiz âciz bedenimizle sahralara... Yoluna düşüp varmak isterken sana, belki vuslat, belki... Hani o, küçük âciz karınca misali;
“Varamasak da sultanım, göremesek de yeşil kubbeni, yolunda ölürüz değmez mi?”

Seda Akman
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın