Lehül mülk ün gölgesinde

Lehü’l-mülk’ün gölgesinde…

Ahh diye bir ses duydum içimden. Korkuyordum. Hastalıklardan. Gözle göremediğim hastalığın meçhul sebeplerinden. Kendi hücrelerime geçmiyordu sözüm. Göremeyeceğim kadar küçük bir mikropçuğa nasıl da yenik düşüyordum. Bir virüs nasıl da titretiyordu içimi. Acz bütün vücudumu kaplamış ve ruhuma dahi sirayet etmişti.

Ahh… Bu da ne? İçimin çalkantısı yetmiyormuş gibi; hanem, evim, dünyamda sallandı. En küçük bir şey olan o mikroptan havf edip korkan kalbim, en büyük şey olan dünyamın sallanmasından nasıl da havf etmesin, korkmasın? Küçücük hücreme elim yetişemiyorken nasıl mani olurum koskoca dünyamın yerinden oynamasına, sallanmasına? Yok mu bir çaresi? Medet diyordum.
Gözle göremediğim küçücük bir şey de düşmanımdı, gözümle gördüğüm şu dünya da. Söyler misiniz nereye sığınacaktım? Neresiydi sığınağım?
Nihayet derecede sonsuz bir acziyet içinde kıvranıyordum. Hangi ilâç bu korkuyu korkutup kaçırabilir ki benden? Arıyordum…
Mülkü sahibine teslim etmek gelmiyordu içimden. Kendim kendime emanetmişim gibi değil de, kendim kendime malikmiş gibi bakıyorum. Emaneti Sahib-i Hakikisine bırakamıyordum bir türlü. Neden sonra anlıyordum tüm bu sıkıntılarımın kaynağını; “Kendimi kendime malik sanıyordum. Kendimi ona satamıyordum bir türlü.”
Halbuki yokluk denizinin içinden beni alıp hayat nimeti verene bütün varlığımla teslim olmak gerekmez miydi tâ en başından? Bundan 30 sene evvel varlığımdan dahi haberim yokken, şimdiki varlığımın sebebini kendim sanıyordum.
Arıyordum. Çare arıyordum. Korkularımı korkutup kaçıracak çareleri... Kitapları karıştırıyordum. Tesellileri...
Herkesin kendine göre bir tesellisi vardı. Herkesin kendi satırları, mısraları. Ama bana teselli vermiyordu çoğu satırlar... Bana bâkî teselliler gerekti. Şifa arıyordum. Fanilerden gelen teselli ne kadar baki olabilirdi ki? Şifası ne kadar kalıcı olabilirdi ki?
Karanlıkta karanlık kalbime bir nur arıyordum. Sonra Nurlar çıkıyordu karşıma. Bir Nurlu mektupta Lehü’l-mülk’ü tarif ediyordu Bediüzzaman Hazretleri. Şaşırıp kalıyordum. Daha önce hiçbir hocadan dinlememiş, hiçbir kitaptan okumamışım bu tahlili. “Lehü’l-mülk: Yani mülk umumen O’nundur” diyordu. “Sen, hem O’nun mülküsün, hem memlûküsün, hem mülkünde çalışıyorsun. Şu kelime, şöyle şifalı bir müjde veriyor ve diyor: Ey insan! Sen kendini, kendine mâlik sayma. Çünkü sen kendini idare edemezsin. O yük ağırdır; kendi başına muhafaza edemezsin, belâlardan sakınıp levazımatını yerine getiremezsin. Öyleyse, beyhude ıztıraba düşüp azap çekme. Mülk başkasınındır. O Mâlik hem Kadîr’dir, hem Rahîm’dir. Kudretine istinad et; rahmetini itham etme. Kederi bırak, keyfini çek. Zahmeti at, safâyı bul” diyordu…
Fesübhanallah… Ne kadar veciz ifadeler. Ne manidar cümleler. Ne büyük bir şifa ya Rabbim, dedim sonra. Sadece Kur’ânî bir kelimeden ne kadar da büyük bir tiryak çıkıyormuş meğer ruhuma. Sahi, sen-ben hepimiz O’nun mülkü değil miyiz? Ellerine bakar mısın bir kere, hatırlıyor musun hangi tezgâhtan satın aldığını, nereye yaptırdığını? Hatırlamıyorsun değil mi? Ben baktığımda şaşırıyorum. Bu ellerim nereden geldi de tam avucumun içine(!) konuldu diyorum… Hem de memlûkü değil miyiz bu kudretin? Varlığının inşasında ve hilkatinde hiçbir medhalimiz bulunmayan şu koskoca güneşi lamba gibi başımın üstüne koyan, şu küre-i arz olan dünyamdaki bir pirinç tanesini bana yedirmek için, bir çiçeğin kokusunu bana tattırmak için bir sene döndürüp koskoca mevsimleri bana getiren, gece ışıksız kalmayayım diye gece lambası gibi Ay’ı karşıma koyan bir Kadir-i Zülcelâl’e teslim olanın neyden korkusu kalabilir ki… O’nun kudretine istinad edip dayananın neyden korkusu olabilir ve kalabilir ki diyorum.
Sonra teselli Nurları ile sarıyor ruhumu. Sonra “Oku!” emrinin hikmetini anlıyorum. Okumanın başlı başına Nur olduğunu…
Şu koskoca dünyanın varlığı bir tesadüf oyuncağı mı ki onun zelzelesinden korkayım… Hem O’nun dizgini bir Kadir-i Zülcelâl’in elinde ve kabzasında her daim bulunmasaydı şu zamana kadar nasıl böyle sağlam kalabilirdi? Bir kuyruklu yıldız çarpabilirdi oysa… Demek ki koruyanım var… O’nu bulmam gerekmez mi? O’nu razı etmem gerekmez mi?
Koskoca dünyayı böyle terbiye eden bir kudretin bedenimdeki hastalıklı hücrelerin idaresini başkasına vermesi mümkün müydü? Karıncanın sesini işitsin de kalbimin bu acizliği içindeki “Ya Rab, el eman” sesine bigane kalır mıydı bu kudret. Haşa ve kella…
Sadece kendi ruhuma mı tesellisi bu satırlarım? Gayrı her şeye sürüyordum merhemi. Manen sevdiğim ve alâkadar olduğum ve perişaniyetinden müteessir olup üzüldüğüm ve bir türlü ıslâh edip düzeltemediğim şu kâinat bir Kadir-i Rahim’in mülkü değil mi? Neden her şeyin sahibi nefsimmiş gibi her zahiren çirkin görünen şeyin ıslâhına kendimi sorumlu ve zorunlu bilip, takatimin güç yetiremeyeceği, elimin uzanamayacağı devalara güç yetirmeye, el yetiştirmeye çalışıyordum? Hem Kadir-i Zülcelâl beni bunun için mi tavzif etmişti, yoksa başka şeyler için mi? Vazifem bu mu?
Mülkü sahibine teslim etmenin rahatı, bir emaneti asıl sahibine ulaştırmanın hazzını veriyor ruhuma. Bütün sıkıntılarım gidiyor. “Sana teslimim” diyorum. Hücrelerim Sana teslim. Zerrelerim Sana teslim. Korkmuyordum onlardan. Senin iraden ve iznin ve kudretin olmadan hangi şey bana zarar verebilir ki, senin iraden ve iznin ve kudretin olmadan hangi şey bana yardıma koşabilir ki? Sen ne eylersen güzel eylersin. Sen ne eylersen hikmetli eylersin… Sana teslimim…
Zulmetli kafam ve kalbim Lehü’l-mülk’te böyle nurlar, müjdeler buluyor. Yolumu ışıklandırıyor. Ruhumu sevindiriyor.
Bu manevî teselliyi bana ulaştıran Üstadıma bin teşekkürler ediyorum. Bu manevî teselliyi kalbime koyan Rabbime de binlerce hamdü senalar olsun diyorum…
“Elhamdülillahi alâ nuri’l-iman” diyorum.

HALİL KARTAL
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın