İman hizmetindeki muvaffakiyetin sırrı

Yasemin YAŞAR

İman hizmetindeki muvaffakiyetin sırrı

Allah rızası yolunda hizmet edenlerin Cenâb-ı Hak yardımcısıdır. İnayet altında olan Kur’ân hizmetkârlarının inayeti celp edecek bazı hâl, tavır ve düşüncelerde olması kaçınılmazdır. Aksi halde, rahmet ve inayetten mahrum kalınacak, başarısızlık ve muvaffakiyetsizlik meydana gelecektir.
İnayetin kalkmaması için ihlâs, samimiyet, birbirinin kusuruna bakmamak, istişare etmek, kardeşlerin faziletleriyle iftihar etmek, duâlaşmak, müfritane irtibat v.s. çok önemlidir. İman hizmetinde bulunanların arasından bu hasletlerin kalkması ihtilâfların girmesi, bir nevî inayetin gitmesine sebep olduğu gibi, inayetin kalktığının da bir göstergesidir. Bu yüzden iman hizmetinde başarıyı yakalamak için hiç şüphesiz Cenâb-ı Hakk’ın inayetine muhtacız. Bu inayetin celbi için de bazı vasıflar, tavırlar ve davranışlar göstermek zarurîdir.
İnayetin celbine vesile olacak prensiplerden ilki, sebepleri yerine getirmek, fiilî duâyı yapmak, adetullah kanunlarına uymaktır. Sebepleri gözetmek, isteneni icat etmek için değil, neticeyi hâl diliyle Cenâb-ı Hak’tan dilemektir.
İkinci olarak, ulaşılmak istenen hedef, İman ve Kur’ân hizmetinde rıza-i İlâhî istikametinde şevk ve gayretin hiç bitmemesidir.
Cenâb-ı Hakk’ın inayetinin celbine vesile olan bir diğer önemli prensip; ittifak, vifak ve tesanüttür. Bu aynı çizgi üzerinde bir araya gelebilmek ve durabilmektir. Hissî olarak bir araya gelmekten ziyade, iradî olarak bir araya gelmek anlamındadır. Yani vifak ve ittifak için her birey, iradesinin hakkını vermek durumundadır. Hislerle oluşan birlik ve beraberlik yeterince sağlam değildir. Aklî, mantıkî ve iradî ittifaklar için kararlı, azimli ve gayretli olmak şarttır.
Bediüzzaman’ın uhuvvet ve tesanüd vurgusuna dikkat edilirse, hissî bir beraberlik ve muhabbetten ziyade aklî, iradî bir birlik ve beraberlikten bahsedildiği görülecektir. Nitekim gerek camia içinde ve gerekse mü’minler mabeyninde yaşanan problemlerin bir çoğunda Bediüzzaman’ın aklî, mantıkî, iradî olan uhuvvet vurgusunun idrak edilememesi yatmaktadır.
Zira mü’minlerin bir araya gelmesi, birbirlerini sevmesi, aynı maksada doğru yürüyebilmesi hissîlikten ziyade duygu, düşünce, inanç ve itikat birliğini içinde taşıyan mantıkî bir kardeşliktir.
Hissî birliktelikler şeytanın hilelerine kapılmaya müsait kapılardır. Fakat akıl, irade ve mantık üzerine bina edilen kardeşlikler daimîdir.
Bilhassa camia içinde uhuvvet ve tesanüdün yara almasının en büyük sebeplerinden birisi, Üstadın bu vurgusunu anlayamamak ve hissî paylaşımların olmadığı kişilerle bir araya gelememek, aynı noktaya doğru adım atamamaktır.
Öyleyse iman, Kur’ân kardeşliğinde esas saik his olmamalıdır. İnsan hissen sıcaklık hissetmediği hatta bir takım problemler yaşadığı kardeşleriyle bile, beraber hizmet edebilmeyi, iradî ve aklî olarak birlikte iş yapabilmeyi becerebilmelidir.
“Dinimiz bir, peygamberimiz bir, memleketimiz bir, taa bine kadar bir birler vifakı ve ittifakı iktiza eder.” Öyleyse insan, bütün bu ortak noktaları nazar-ı itibara almalı, ittifak ve uhuvvetin önemini kavramalı, sonra da bunun tesisi için iradesini ortaya koymalıdır.
Aslında şu da bir gerçektir ki, iradî ve aklî kardeşlikler bir süre sonra hissî olarak da muhabbeti temin edebilir. Zira insanları birbirine sevimli kılacak, dostluk ve ünsiyet duygularını verecek olan sadece Allah’tır. Bundandır ki nifak, tarafgirlik, haset ve inat gibi adavete sebep olacak duygu ve tavırlardan muhafaza olunmak için Cenâb-ı Hakk’a duâ etmek gerekir.
Elbette mü’minlerin kardeşliği ve beraberliği şuursuzca bir beraberlik değildir. Çünkü her insan ayrı bir âlemdir. Bu yüzden farklı düşünceler, mülâhazalar, bakış açıları olacaktır.
Vifak ve ittifak bunları görmezlikten gelmek, sineye çekmek değil, tam tersi iç tepkileri ve reaksiyonları irade ve mantık süzgecinden geçirerek bastırmak, saygı duymak yani ittifakı iradî olarak gerçekleştirmektir.
İnsan muamma bir varlıktır. Herkesin, her zaman ve zeminde birbiriyle aynı şeyleri düşünmesi, aynı hissedişlerde bulunması mümkün değildir. Fakat iradî ve mantıkî kardeşlikte vifak ve ittifak için farklı düşüncelere saygı duymayı bilmek, şefkat odaklı bir yaklaşımda bulunmak gerekecektir. Nasıl ki anne, şefkati gereği evlâdının hem güzel taraflarını, hem kusurunu beraber görür ve kusuru için onu reddetmez ise, camia içindeki kardeşler için de aynı duyguları paylaşmak, hissetmek için irade göstermek gerekecektir.
Başarmanın, muvaffak olmanın, maksada ulaşmanın en büyük vesilelerinden biri olan vifak ve ittifak arayışları hiç şüphesiz Cenâb-ı Hakk’ın çok hoşuna giden amellerden birisidir. Aynı çizgi üstünde birleşmek ve bütünleşmek, karşılıklı sevgi ve saygı içerisinde olmak olan vifak ve ittifak bozulduğu takdirde, hizmete müteallik işlerde başarısızlıklar meydana gelir ve istenen neticeye bir türlü ulaşılamaz.
Böyle durumlarda uhuvvet ruhunu kontrol etmek, kardeşler arasında bu ruhun sekteye uğrayıp uğramadığını tetkik etmek, gıybet ve sûizanları ortadan kaldırmak gerekecektir.
Birbirinin omuzuna binmeye çalışan, birbirinin kuyusunu kazan ve birbirinin kusurlu hallerinden zevk alan insanların birlikteliklerinden hayırlı sonuçlar ve başarılar çıkmayacaktır. Çünkü bu, âdetullah, fıtrat ve içtimâî hayat kanunlarına zıttır.
Hâsılı, bir işte muvaffakiyet isteyen kişi veya kişiler, önce Allah’ın âdetlerine yani âdetullaha uyması, sebepleri yerine getirmesi, fiilî duâ yapması şarttır. Sonra fıtrat kanunlarına imtisal etmesi, hedefe doğru azim, cehd ve gayreti hiç bırakmaması lâzımdır. Son olarak da, içtimâî hayat kanunlarına yani ittifak ve vifak üzere bulunmak zarurîdir. Aksi takdirde fıtrat, adem-i muvafakatle cevap verecektir.
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın