Kulluk İmtihanı

Kulluk İmtihanı

İnsanlar daima üstün bir varlığa inanma ve ona ibadet etmeye ihtiyaç duymuşlardır. Gerek ilkel kabile dinlerinde gerekse semavî dinlerde olsun bu durum hiç değişmemiştir. İnsanın kendisini aşan bir varlığa sürekli olarak ihtiyaç duyması, bu yüce varlıktan korkması, ona sevgi duyması da insanın yaratılıştan gelen (fitrî) özelliklerindendir. Bundan dolayıdır ki, bütün dinler, müntesiplerinden iman etmelerinden sonra o dinin gerektirdiği ibadetleri yerine getirmelerini talep etmişlerdir.
Cenab-ı Hakk’ın Hz. Peygamber (s.a.s.) vasıtasıyla insanlığa ulaştırdığı son ve en mükemmel din olan İslâm da, müminlerden Allah’a kullukta bulunmalarını, yani ibaret etmelerini istemektedir. Kur’an’da “Ben cinleri de insanları da ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Zariyat, 56) buyurulması, insandan ibadet etmesini istemek bir yana, onun sadece kulluk için yaratılmış olduğu gerçeğini açıkça ifade etmektedir. Bu ayetten yola çıkarak, Allah’a kulluk etmekten imtina eden veya kullakta zaaf gösterenlerin yaratılış gayelerine ve fıtratlarına aykırı hareket ettiklerini söylemek mümkündür.
İbadet, yaratılışın icabı, insan vicdanının sesi, insanın Allah’a sunduğu ubudiyetin ve kulun Allah’la sürekli irtibat hâlinde olmasının bir gereğidir.

İbadet, kulun, Allah’ın büyüklüğünü kavrayarak, O’nun rahmetinin genişliğinin bilinci içerisinde O’na karşı şükran duygularını ifade etmesidir.

İbadet, Allah’ın kullarına karşılıksız olarak verdiği her türlü nimetin ödenemeyecek karşılığını samimiyetle ödeme girişimidir.

İbadet, Allah’a kulluk etmek, O’na itaat etmek, O’nun karşısında her türlü inkâr ve isyandan sıyrılıp O’na teslimiyet göstermek ve O’na boyun eğmektir.

İbadet, kulun, kendisini Yaratan’a karşı saygı ve tazimidir.

Nihayet ibadet, kulun, kendisine Allah tarafından yüklenilmiş olan aslî görevidir.
İslâm müminin hayatının her alanında tatbik edeceği ve her davranışıyla yaşayacağı, hatta yaşaması gereken bir hayat dinidir. İnanan kişi imanını ibadetiyle ortaya koymalıdır. Zira Kur’an’ın pek çok yerinde iman edenlerden bahsedilirken, hemen arkasından ibadet edenler anılmakta ve ancak, iman ile ibadetin bir arada olduğu zaman gerçek kurtuluşa erişileceği ifade edilmektedir.

İbadetin mümine manevî alanda kazandırdığı derecelerin yanında dünya hayatında da pek çok iyilik ve güzellikler getirdiğini biliyor ve görüyoruz. Bu gerçeği Allah Kur’an’da şu ayet-i kerimeyle dile getirir: “Sana vahyedilen kitabı oku, namazı dosdoğru kıl, zira namaz insanları hayasızlıktan ve dine uymayan herşeyden alıkoyar. (Ankebut, 45)
Hayasızlık ve akla uymayan davranışlar, Allah tarafından hoş görülmediği gibi, dünyada da insanların tasvip etmeyecekleri hareketlerdir. Öyleyse, hem bu dünyada hem de ahiret aleminde huzur ve mutluluk, ancak Allah’ın emirlerine gereğince sarılmakla gerçekleşir.

İbadet, sadece namaz, oruc, hac, zekat vs. İslâm’ın temel emirlerinden ibaret değildir. Özel anlamıyla ibadet denilince bunlar akla gelebilir, fakat daha geniş manasıyla ibadet müminin bütün hayatını İslâm’a uygun hâle getirme gayreti olarak tarif edilebilir. Bu nedenle İslâm, yapanın niyetinin halis olduğu, insanlar nezdinde şan veya şeref kazanmak veya onların takdirini kazanmak niyetinde olmadığı müddetçe, insanlığa fayda sunmak niyetiyle yapılan her türlü faaliyeti ibadet çerçevesinde değerlendirmiştir.

Hz. Peygamber (s.a.s.) bu durumu “İbadet yetmiş çeşittir. En faziletlilerinden biri de helâl rızık kazanmaktır.” (Keşfü’l-Hafa, H. No: 1699) sözüyle açıkça ortaya koymakta ve geçimini sağlamak için çalışan ve ailesine helâl lokma yedirme gayretinde olan kişinin faaliyetini de ibadet olark kabul etmektedir. Burada bu hususa dikkat çekmekle beraber bir yanlış anlaşılmanın da tashih edilmesi gerekir. Ailesinin geçimini sağlamak için çalışmanın ibadet olduğu doğru olmakla beraber, bundan hareketle çalışmanın ibadetin yerini tuttuğu, dolayısıyla çalışanın ibadet etmesinin şart olmadığı düşüncesi kabul edilebilir değildir. Çalışmak ibadettir, fakat çalışmak hiçbir zaman ibadetin yerine geçmez yani çalışan insan çalışmak suretiyle ibadet sorumluğundan kurtulamaz. Mümin hem işi-gücüyle iligilenecek, hem de ibadet sorumluğunu yerine getimeye çalışacaktır. Zira Allah insandan çalışmayı istemekle birlikte, hayatının sonuna kadar ibadet etmekle de yükümlü tutmaktadır. Kur’an’da bu durumu “Ölünceye kadar Rabbine ibadet et.” (Hicr, 99) ayeti açık bir şekilde ortaya koymaktadır.

Allah’a karşı bir kuluk vazifesi olmasının yanında ibadetin gerek ferdi, gerekse cemiyet hayatında büyük katkıları vardır. Dolayısıyla toplumun birlik, beraberlik ve huzur içerisinde yaşaması ibadet hayatıyla çok yakından ilgilidir. Namaz, oruç, hac, zekât gibi ibadetlerden her birinin toplum menfaatine dönük faydaları çoktur.

Günde beş vakit cemaatle kılanan namaz, o mescit çevresinde bulunan insanların günde beş defa toplandıkları, görüştükleri birbirleriyle hemhâl oldukları, sıkıntıya düşen kadeşlerinin dertlerini paylaştıkları bir platform mahiyetindedir. Bu kadar sık ve devamlı birliktelik içinde bulunan insanların bütünlük ve dayanışma duygularının en üst seviyede olması tabiîdir.

Orucun nefis terbiyesine sağladığı katkı inkar edilemez bir gerçektir. Ayrıca oruç ayı Ramazan toplumdaki yardımlaşma ve dayanışma ile birlik ve kardeşlik duygusunun en üst düzeye çıktığı zaman dilimidir.

Zekât ibadeti, sahip olunan malı temizleme yönünden çok daha fazla olarak toplumsal dayanışmayı ve yardımlaşmayı gösteren, yani dünyevî yönü ağır basan bir ibadettir.
Hac ise Müslümanları ibadet amacıyla toplayan milletlerarası İslâm kongresi gibidir. Bu nedenle ibadetlerin sadece manevî ve öbür alemle ilgili yönü değil, en az onun kadar dünyevî fayda ve kazanımlarını da göz önünde bulundurmak gerekir.
Şu hâlde hem Allah rızasına kavuşmak, hem de dünyadaki sıkıntı ve ızdıraplardan kurtulmak, huzur ve güven içinde yaşamak için ibadetlere sarılmak müminlerin gayesi olmalıdır.

ALINTI
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın