İnsanların yaradılışında bir haslet vardır. Aklı ermemiş çocuklar kendilerini sevip okşayan ,yiyecek veren çikolata verenlerin yanına giderler ve onların yanından ayrılmazlar.İnsanın aklı kemâle erdiğinde düşünecektirki kendisini yaratan hertürlü nimeti veren bir yüce varlık vardır.Böyle yüce bir varlığa nasıl hürmet edilmez nasıl boyun eğilmez ve ona nasıl ibadet edilmez. Bunu yapmamak için gözlerin kör kulakların sağır kalplerin mühürlü olması gerekir.nefsinin heveslerinin peşinde olmayan her akıl sahibi bu ibâdeti seve seve yapar.Ancak gözünü para ve mal hırsı bürümüş dünya hayatının peşine düşmüş nefsine köle olmuş bazı gafiller için ibâdet mefhumu olmaz. Zaten CENÂBI HAK sebe suresinin 13.ayetinde NİMETİME ŞÜKREDİP BANA İBADET EDEN KULLARIM AZDIR buyurmaktadır. İbadetin lüzum ve zaruretinde hiçbir şüpheye yer bırakmamak için RABBİMİZ Zâriyat suresinin 56.Âyetinde BEN CİNLERİ VE İNSANLARI ANCAK BANA İBADET ETSİNLER DİYE YARATTIM buyurarak kesinlikle hüküm vermektedir.Yine ibâdetin devamlılığı konusundada RABBİMİZ Hıcr sûresinin 99. âyetinde SANA ÖLÜM GELİNCEYE KADAR RABBİNE İBÂDET ET buyurarak ibadetin devamlılığınıda kesin hükme bağlamıştır.
Selâm ve selametle kalınız..... saygılarımla.
[
Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın
