Esas kaybeden kim?

Süleyman Sargın

Esas kaybeden kim?

Müslüman olarak yaşamak, Müslümanca düşünmek, Müslümanlık çizgisinde bulunmak insanın ötelere imanla gitmesi için olmazsa olmaz esaslardır.

Müslümanca başlanan işler, icraatlar Müslümanca sürdürülmeli ki ömrün nihayeti de Müslümanca olsun. "Başka türlü değil, Müslüman olarak ölmeye bakın." (Bakara Sûresi, 2/132) ayet-i kerimesi ve "Nasıl yaşıyorsanız öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle dirilirsiniz." hadis-i şerifi bu manayı ifade eder.

Bu hadis-i şerifte aslında insanın şuuraltına işaret vardır. Bir insan, ruh ve dimağını dünyada ne ile doldurduysa, neyin peşinde koştuysa, neyi aziz tuttuysa, neyi gönlünde en mutena yere oturttuysa, buradan göçerken de öyle gidecektir. Ömründe ibadetten nasibi olmayıp sürekli inşaat işleriyle meşgul olan birinin sekerat anında "harcı getir, tuğlayı götür, duvarı ör" gibi cümleleri tekrarlayarak ruhunu teslim ettiğini duymuştum.

Demek ki insan burada ne ile ömrünü geçirmişse giderken de onunla gidecektir. Bu sebeple hakiki bir kul, burada ruh ve dimağını iyi şeylerle doldurmaya bakmalıdır. Müslümanlara karşı kin ve düşmanlık duygularıyla dolu bir kalb, imana beşiklik yapamaz. Düşmanlık homurdanan, "bitirme ve yok etme" azmiyle oturup kalkan birinin gönül dünyasında Kur'an'ın ışığına yer kalır mı? Böyle bir kalbin sahibi ruhunu Allah'a teslim ederken neleri mırıldanacaktır?

Firavun, hayatının en son dakikasına kadar Firavunca bir hayat yaşadı. Üzerine kapanan dev dalgaların altında, orada dahi yenemediği tereddütlerle boğulurken imansız olarak gitti. Öte yandan küçük bir iman eseri ve iyi niyetle ona yürüyen bir insan da cennetlere yükseldi. Allah Resûlü (sallallâhu aleyhi ve sellem) böyle birini hadis-i şeriflerinde şöyle anlatıyor: "Sizden önceki devirlerde yaşayan bir adam, doksan dokuz kişiyi öldürmüştü. Derken bir gün tevbe etmeye karar verdi. "Buranın en büyük âlimi kimdir?" diye soruşturunca ona bir râhib gösterildi. Râhibe, "Doksan dokuz adam öldürdüm, tevbe etsem kabul olur mu?" diye sordu. Râhib "Tevben asla kabul olunmaz" deyince sinirlendi ve râhibi de öldürdü. Ama içindeki tevbe arzusu sönmemişti. Daha sonra oranın en büyük âlimine gidip sordu:

- Ben yüz adam öldürdüm. Tevbe etsem kabûl olur mu?

Âlim ona:

- Elbette olur. Allah'ın rahmeti geniştir. Sen yürekten tevbe edersen buna kim engel olabilir ki? dedi ve devam etti; ancak tevbeden sonra buralarda durma. Filân beldeye git; orada Allah Teâlâ'ya ibadetle meşgul olan insanlar var; onlarla beraber sen de Allah'a ibâdet et ve onlarla ol!"

Âlimi dikkatle dinleyen adam sevinçle yola çıktı. Yolun yarısına geldiğinde öldü. Bunun üzerine rahmet melekleriyle azâb melekleri bir araya geldiler ve durumunu görüştüler. Rahmet melekleri:

- Bu adam candan tevbe ederek buraya geldi, bunu biz almalıyız, dediler.

Azâb melekleri ise:

- Bu kimse tevbe etti ama henüz hiçbir iyilik yapmadı, dolayısıyla bunu biz götürmeliyiz, şeklinde mukabelede bulundular.

Derken arkadan insan kıyafetinde bir başka melek bunların yanına gelerek onlara şöyle dedi:

- İki belde arasındaki mesâfeyi ölçünüz. Hangi tarafa daha yakın ise adam o tarafa aittir. Bunun üzerine mesafe ölçüldü. Adamı varacağı yere daha yakın buldular. Ve adam rahmet meleklerine teslim edildi."

Adet-i İlahî hep bu hadiste anlatıldığı gibi cereyan ediyor. Yüz adam öldürenin teveccühüne bile cennetle mukabelede bulunan bir Rabb-i Rahîmimiz var. Niyetin salih olmasına göre muamele ediyor. İyi niyete iyi, kötü niyete kötü mukabele O'nun adaletinin gereğidir.

Hayat denen şu tarlada ürettiğimiz hayırları haset, kıskançlık, kin ve nefret değirmenlerinde un ufak etmemek gerekiyor. En küçük bir hizmet dairesinden en büyük makamlara kadar her şey Allah'ın bizlere çok özel ihsanıdır; bir fırsattır. Bu fırsatı hayır, rıza ve hizmet istikametinde değerlendirenler dünyada da ahirette de kazanırlar. Aksine kendisine emanet verilen imkânları, makamları, güç ve iktidarı kinle, hasetle, nefretle başkalarına zarar verme istikametinde kullananlar dünya ve ahirette hüsrana uğrayacaklardır. Kehf Sûresi 103-104. ayetler bu talihsizleri yoruma ihtiyaç bırakmayacak netlikte resmediyor: "De ki size amel itibarıyla en fazla hüsrana uğrayanları haber verelim mi? Onlar dünya hayatındaki bütün sa'y ü gayretleri, emekleri, çalışmaları dalalet vadilerinde yok olup gittiği halde kendilerinin çok iyi işler yaptıklarını, başarılı olduklarını zannedenlerdir."

Sözlerimizi şu duayla noktalayalım: "Ey bizim kerîm Rabb'imiz! Bize hidâyet verdikten sonra kalblerimizi saptırma ve katından bize bir rahmet bağışla. Şüphesiz bağışı bol olan Vehhâb Sensin."

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın