Kurânı Kerim de hz. İsa nın hüviyeti

Kur'ân-ı Kerim'de Hz. İsa'nın Hüviyeti

Kur'ân-ı Kerim'e göre Hz. İsa (a.s) resullerin en büyükleri olan "beş ulu'l-azm peygamber"den biridir. Hz. Adem (a.s) 'dan beri Yüce Allah katında muteber tek din olan Tevhid'i, yani İslam dinini tebliğ etmek için, İsrailoğullarına gönderilmiştir. Allah, ona, dört büyük semavi kitaptan biri olan İncil’i vermiş ve onu birçok mucizelerle te'yid etmiştir.

1- Hz. İsa’nın hüviyeti

a) Hz. İsa’nın annesi Hz. Meryem

Hz. İsa, Hz. Meryem'in oğludur. Meryem, cennet hanımlarının en faziletli birkaç hanımından biri, bazı âlimlere göre de nebiyye (peygamber) olan pek mümtaz bir hanımdır. Tertemiz bir sülalenin, doğumundan itibaren tertemiz büyüyüp yetişmiş, ilahi kerametlere mazhar olmuş bir kerimesidir. Kur'ân'da 19. sûre onun adını taşıdığı gibi, hacim itibarıyla ikinci uzun sûre olan Al-i İmran sûresi de, özellikle Hz. İsa ile Hz. Meryem'den bahsettiğinden, bu ismi almıştır. Al-i İmran, "İmran hanedanı" demektir. İmran ise, Meryem'in babası, Hz. İsa’nın anne dedesidir. Bu surede Allah, Hz. Adem ve Hz. Nuh'u, Hz. İbrahim (aleyhimüsselam) hanedanı ile İmran hanedanını, topyekün beşeriyetten süzüp, bütün insanlara üstün ve onlara rehber kıldığını bildirir. Meryem'in dünyaya gelişi, mabede vakfedilişi, eniştesi olan Hz. Zekeriyya (a.s)'ın velayeti altında yetişmesi, mabedde mazhar olduğu kerametler, melaikenin kendisini temiz bir evlatla müjdelemesi uzunca anlatılır.1 Meryem'in annesinin adı Hanne'dir. Meryem, daha ana karnında iken yetim kaldığından, teyzesinin kocası olan Hz. Zekeriyya, kur'a çekmek sonucunda ona nezaret etme hakkına nail olmuştu. Hz. Zekeriyya'nın oğlu olan Hz. Yahya (a.s) ile Hz. İsa, teyze çocukları olup, aşağı yukarı yaşıt oldukları kabul edilir. Hz. Yahya da, babası gibi şehit edilip, Hz. İsa'nın, nezd-i ilahiye alınmasından önce dünyadan ayrılmıştı.

b) Hz. İsa'nın doğumu

Meryem, âdeti veçhile mabedin, kendisine mahsus mahfilinde itikâfta iken, günün birinde, ansızın sükunetini bozan bir adam, önünde peyda oldu. Meryem çok şaşırmış olarak: "Senden Rahman'a sığınırım. Eğer Allah'tan korkarsan bana dokunma!" dedi. "Ben, (dedi) sadece Rabbinin elçisiyim: Sana tertemiz bir erkek çocuğu hediye edeyim diye gönderildim." Gelen, mukaddes ruh (Ruhülkudüs) Cebrail idi. Meryem'e, düzgün bir insan şeklinde görünmüştü. Meryem derhal: "Benim nasıl oğlum olabilir ki, bana hiçbir insan dokunmuş değildir ve ben bir kötü kadın da değilim!" Cebrail: "Öyledir, dedi. Rabbin: 'O bana kolaydır. Onu, insanlara (kudretimizi gösteren) bir işaret ve bizden bir rahmet kılmak için (böyle yapacağız) ve zaten bu, takdir edilerek olup bitmiş bir iş bulunmaktadır' dedi."2

Bilindiği üzere melaike, insan hayatı ile ilgili işlerle vazifelendirilmiştir. İnsanın ana karnına düşmesi, melaikenin ruh üflemesiyle3 olduğu gibi korunması, amellerinin yazılması, bağışlanması, ilhamları... Ve nihayet dünyadan ayrılması da o ruhani, ilahi elçiler vasıtasıyla olur. Allah’ın yüce iradesi Hz. İsa’yı yaratmayı iktiza edince, indinden Ruhu (Cebrail'i), pakize Meryem'e gönderip hayat nefhasını üflemekle görevlendirmişti. Böylece, yine Zatı'nın koyduğu normal nizama uymamakla, deterministlerin zannettikleri gibi yarattığı tabiatın esiri olmadığını, her şeye kadir olduğunu göstermek istiyordu. Özellikle, maddileşmiş, ruhu inkar edecek hale gelmiş ve Yunan felsefesinin tesirinde kalmış o yahudilere böyle bir ders verilmesi gerekiyordu.4
Meryem işi anladı. Daha önceki çilelerinden daha çetin bir imtihanın başladığını idrak ederek, ister istemez ilahi takdire boyun eğdi.5 Derhal hamile kaldı. Karnında hareket hissedince mabedden ayrıldı.
"Derken, ona hamile kaldı. Onunla uzak bir yere çekildi. Doğum sancısı onu bir hurma dalının altına sevketti: "Keşke, dedi, bundan önce ölseydim unutulup gitseydim!" Altından bir ses şöyle dedi ona: "Üzülme, Rabbin senin altında bir su arkı meydana getirdi, hurma dalını kendine doğru çekip silkele, üzerine taze hurma dökülsün. Ye, iç, gözün aydın olsun! Eğer insanlardan birini görürsen: "Ben Rahman için (susma) orucu adadım, bugün hiçbir insan ile konuşmayacağım." Onu alıp kavmine getirdi. Dediler ki: "Ey Meryem! Sen tuhaf bir iş yaptın. Ey Harun'un kardeşi! Baban kötü bir adam değildi, annen de iffetsiz değildi (sen ne yaptın böyle)?" (Meryem, konuşmaları için) çocuğu gösterdi. Dediler ki: "Beşikteki çocukla nasıl konuşuruz?" Çocuk: "Ben, Allah’ın kuluyum dedi, (O) bana kitap verdi, beni peygamber yaptı. Beni, bulunduğum her yerde insanlara yararlı kıldı. Hayatta olduğum müddetçe bana namaz kılmayı, zekât vermeyi emretti. Beni anneme karşı hayırlı evlat kildi, başkaldıran bir zorba yapmadı. Doğduğum gün de, öleceğim gün de ve diriltileceğim gün de bana esenlik verilmiştir". İşte Meryem oğlu İsa. Şüphe ve ayrılığa düştükleri hususta işin gerçeği budur. Çocuk edinmek Allah'a yaraşmaz. O (böyle şeylerden) münezzehtir. Bir işi yapmak istedi mi sadece "ol" der, (o da) oluverir."6

Dinin özüne ait olmayan, ders vermek maksadı taşımayan hususlarda Kur'an'ın ayrıntılı biyografik bilgi vermediği malumdur. Binaenaleyh, Hz. İsa’nın yetişip büyümesi, gençliği ile ilgili teferruat onda bulunmuyor. Hadis-i şeriflerde de bu mevzuda bilgi bulamıyoruz.7 Bu hususta, mevcut İncillerde de pek sıhhatli bilgi yoktur. Müphem, hatta çelişkili bilgiler verirler.8 Zaten bilgi bulunsa da, onlar görgü şahitleri tarafından yazılmadığından ve isnat kuvvetli olmadığından kesinlik ifade etmezler. Markos ile Yuhanna İncilleri, doğumu hakkında pek bir şey söylemiyorlar. Matta ile Luka, anne tarafından soy kütüğünü verirler. Fakat Matta, Hz. İsa ile Hz. Adem arasında 26 baba sayarken, Luka 42 isim sayar (Matta 1 ve 2. Bap; Luka 1 ve 3. Bap) . Bu büyük farklılık da güvenilirlikleri konusunda tereddüt uyandırmaktadır.

İncillerin değerlendirilmesine göre Hz. İsa’nın, adını taşıyan milad başlangıcından önce 4 veya 5 yılında, kral "Büyük Herod"un ölümünden birkaç ay önce dünyaya geldiği anlasilmaktadir9.

c) Hz. İsa'nın risaleti ve mucizeleri

Hz. İsa’ya ne zaman ve nerede risalet verildiği, Kur'an ve hadislerde bildirilmiyor.10 Fakat bazı İslami asara ve mevcut İncillere göre 30 yaşında tebliğe başladığı söylenebilir.

Hz. İsa'nın peygamberliği fani lezzetlerin ve maddi servetin her şey sayıldığı ruhsuz ve havasız madde hapishanesi haline gelen dünyaya ruhun soluklarını getirdi. Mesih, ilahi, tertemiz bir ruh olarak geliyordu.11 Allah onu Rûhülkudüs'le teyit ediyordu.12 Çünkü insana ilahi ruh üfleyen Yüce Rabbimiz 13 onu ruhsuz, soluksuz bırakmaz, beden şehvetlerinde hapsetmez, çürütmezdi. Nasıl ki Rûhülemin'in (14) Rühülkudüs Cibril'in (15) getireceği ilahi bir ruh olan Kur'an da (16), mutlak risaletin tek sahibine Hz. Muhammed (s.a.s) 'e kâinatın ruhu ve şuuru olmak üzere ihsan edilecekti. Hz. İsa (a.s) bir ruh gibi gelerek ruhu müjdeledi, ruhlara soluk getirdi. Dünya servet ve kuvvetinin peşinde hırsla koşmak sebebiyle ruhu unutmuş ve neticede gah Mezopotamyalı, gah Yunanlı, gah Romalı müşrik güçlerin esiri olarak ruhları zillete düşmüş, ruhsuzlaşmış o yahudilere, ruhun kuvvetlerini gösterip ayağa kaldırmak, dünya ve ahiret mutluluğuna götürmek istedi.

Doğumundan itibaren ruhun esas olduğu dersini veren bir canlı ayet, bir burhan-ı natık idi. Peygamberliğinden sonra da Allah Teala tarafından, nice mucize ve ayetlerle te'yid edildi. Ona verilen mucizelerin ekserisinin, hatta hepsinin ruhla ilgili olmasından anlaşılan odur ki, ruhun kuvvetlerini göstermesi, ruhun soluklarını dünyaya üflemesi, murad-ı ilahidir, mesajının ağırlık merkezi ve özüdür: Babasız dünyaya gelen ve pek küçük bir bebek iken konuşan Hz. İsa’ya Tevrat öğretildi, İncil gönderildi. Kuşlar gibi mütevekkil olan o hazretin duası ile, Cenab-ı Hakk, yıldızlarla yaldızladığı semadan bir ziyafeti, onun havarilerinin önüne indirdi.17 Kuş seklinde çamurdan yaptığı suretlere ruh verildi, kuş olup uçtular. Körlerin gözüne fer ve can verdi, onulmaz ala tenlileri ruhani tedavi ile iyileştirdi. Hatta bu ilahi ruh mucizesi, ölülere bile ruh verdi, diriltti18. Nice ruh hastasına onun diriltici solukları şifa sebebi oldu.

Ne yazık ki, asıl itibarıyla kendilerine gönderildiği halde o zamanki yahudilerin çoğu, ölüleri bile dirilten bu ruhla hayat bulmadılar. Hâlbuki Allah, onun nefesiyle ölüleri diriltmekle, onlara ve herkese şu gerçekleri göstermek istiyordu: "Ümitsizliğe kapılmayın; her derdin çaresi, her hastalığın şifası bulunabilir, ölüler bile dirilir Allah’ın izniyle. Çürümüş ruhlar hayat bulabilir. Müşrik zalimlere, iman ruhu ile dirilen erler nice dersler verebilir; onları öldürmek isteyenler, onlarda dirilebilir. Roma'dan kalkıp gelen müşrik, nasıl olur da Kudüs'teki mü'mini esir eder, boynundan çekip istediği tarafa sürer? Allah o ölüleri dirilttiği gibi, ölmüş nice ruhları dünyada ve çürümüş bütün cesetleri ahirette diriltir. Dünya sahifesini kapatıp, ahiret sahifesini açacak, işlerin karşılığını verecektir, hazırlanınız!"
Ama muhatabı yahudiler, büyük çoğunlukları itibarıyla, aç kurtlar gibi fani dünyaya saldırıyorlardı. Hz. Musa’nın talimatının temellerinden olan ahireti bile inkâr ediyorlardı. Ellerindeki muharref Tevrat'ta, ahiret görünmez olmuştu. Milada yakin zamanlara kadar epeyce bir zamandan beri, yahudi, ölümden sonra, yeraltında ölüler diyarında (sheol) , gölgeler (rephaim) halinde, hayatiyet belirtilerinden yoksun bir şekilde kalacağına inanırdı. Miladdan önceki ikinci asırdan itibaren Filistin'de Daniel kitabi ile (12,2 vd.) ahiret gününe ve ölülerin diriltileceğine dair inanç, yeniden başlar.19 Fakat üç büyük yahudi grubundan Sadukiler (Sadduceennes) fırkası, ahirete...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın