Raşit YÜCEL

Yangının adı

Yarası olmayan, yaranın acısını bilmez. Elbette her şey kader ile takdir edilmiştir.
Buna kim itiraz edebilir?

Ecel gizlidir.
Zamanı ve zemini bellidir.
Tedbir şarttır.
Takdir ALLAH’ındır.
Yine on şehit verdik.
Benim iki oğlum da doğuda askerliğini yapmıştı.
Tâbiri caiz ise; yüreğimiz ağzımızda günler geçirdik.
Şimdi bir yeğenim de uzman çavuş o bölgede.
Annesi, babası ve ailesinin neler çektiklerini biliyorum.
Bu işlerin artık hamasî nutuklar ile geçiştirilecek tarafı yok.
Elbette yetkililerin de vicdanı sızlıyor.
Bundan eminiz.
Her gün ölüp ölüp diriliyoruz.
Yetsin artık.
İpin ucu hangi caninin elinde ise bilinsin.
Yıllarca gına geldi.
Bazıları ektikleri tohumların meyvesini topluyor.
Olan bizlere oluyor.
Siz hiç şehit annesini, şehit babasını, şehit eşini ve şehit yavrusunu gördünüz mü?
Hiç hıçkırıklarına şahit oldunuz mu?
O zaman anlaşılır manzara.
Bu işler öyle geriden görüldüğü ve seyredildiği gibi değil.
Her gün televizyon karşısında şehit haberleri izleyenler, her gün biraz daha endişelenenler, her gün iştahı kaçanlar, işsiz kalmayı göze alamayan güvenlik güçleri…
Bir kavram kargaşası yaşanıyor.
Büyük bir devletiz.
Bize dokunmayan yılan bin yıl yaşamasın!
Hangi alçaklar bu işi yönetiyor?
Hangi tezgâhta bu işler pişiriliyor?
“Kalb-i insanîden hürmet ve merhamet çıksa, akıl ve zekâvet, o insanları gayet dehşetli ve gaddar canavarlar hükmüne geçirir; daha siyasetle idare edilmez” demişti Bediüzzaman Hazretleri.
Bir insan ancak böyle canavarlaşır.
“İman insanı insan eder.”
Öyle değil mi?
Küfür ise insanı işte böyle canavar eder.
Ne merhamet bilir, ne de şefkat.
Kandan ve kinden beslenir.
Çareyi bulun beyler.
Sizden nutuk değil, tedavi bekliyoruz.
Bu canavarların beyinlerini bulunuz.