Sadece bir yastikta kocamak içinmi?

Sadece Bir Yastikta Kocamak Içinmi?

Evlenenlere yaptigimiz bir dua var: “ALLAH bir yastikta kocatsin!” Bu dua güzel; ancak evliligi, dünya hayatiyla si-nirliymis gibi ifade ediyor. Peki evlilik nasil olmali? "Sa-dece bir yastikta kocamak" için degil, "Cennette de birlikte olmak" dilegi ve düsüncesiyle yapilmali ve duamiz: “Ha-neniz cennet bahçesi olsun. ALLAH cennette de beraber et-sin.” sekliyle kapsami genisletilmelidir.
Meshur fikih kitaplarimizdan birinin “Nikah” bahsi su satirlarla baslamaktadir: “Bizim için Hz. Adem (a.s.) dev-rinden bugüne kadar mesru kilinmis ve cennette de de-vam eden ibadetler, iman ve nikahtir." (1) Evlilik öyle saglam bir bagdir ki (2) cennette bile devam eder. Her akid belli bir zaman sonra biter. Fakat birbirinden mem-nun olan eslerin aile hayati ölümle bile sona ermez. Onun için cennetten bahseden ayetlerde “onlar ve esleri” (3) buyrularak Müslüman eslerin cennette de beraber olacak-lari haberi verilir.
Ailenin olusmasinda temel unsur insandir. Insan ele alinmadan, insan anlasilmadan, onu tanimadan alt yapi-nin saglam temellere dayanmasi zordur.

Bir araba kullanmak için, ehliyet gereklidir, ehliyet için özel sürücü kurslarina gidilir, sinavlar yapilir da, aile gibi insan yetistirecek bir kurumda görev alacaklar için acaba neden çalismalar yapilmaz? Evlilik ciddî bir meseledir. Ta-raflara birçok sorumluluklar yükler. Rast gele, bilinçsizce, ölçüsüzce kurulan bir yuva, huzur yerine huzursuzluk kay-nagi olabilir. Onun için evlenecek kisiler, ciddî bir egi-timden geçirilmelidir.
Mutlu bir yuva kurmak önemli oldugu gibi, bunu koru-mak ve devam ettirmek de önemlidir. Bunun için nikah duasinda Cenab-i Hak'tan eslere Hz. Adem ve Hz. Hav-va'nin muhabbetini, Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi vessellem.) ile Hz. Hatice (r. anha)'nin sevgisini, Hz. Ali (r.a.) ile Hz. Fatima (r. anha)'nin ülfetini vermesini niyaz ederiz.

DAMAT EL OGLU, GELIN EL KIZI MI?

Saglam aile, toplumun temelidir. Saglam aileyi, saglam inançli, ahlâkli esler kurabilir. Hz. Mevlana'nin ifadesiyle; “Esler birbirine benzemelidir ki, isler bera-ber olsun, yürüsün. Ayakkabi ve mest çiftine bak. Ayakkabinin biri ayagina dar gelse, onlar ise yaramaz, seni topal ederler. Ormandaki aslan ile kurt es olur mu? Biri bos, digeri malla dolu iki çuval, devenin sirtinda denge de durur mu?
Ailede “ben” degil, “biz” suurunun gelismesi sart-tir. Evlilikte “biz” kelimesi kaldirildigi zaman, "evlilikte yalnizlik" hadisesi ortaya çikar. Erkek ve kadin, bir-birinin rakibi degil, birbirinin tamamlayicisidir. Yapi-lan bir arastirmaya göre eslerin evdeki rollerinin belir-lenmemesi ve bir anlasmanin saglanamamasi ka-dinlarin % 93'ünde problem meydana getiriyor. Ahenkli bir evlilik için kadin ve erkek birbirini tamamla-malidir. Bir düsünür, “Insanin, bilhassa müslümanin küçük bir dünyasi, belki küçük bir cenneti, hanesi-dir.”(evidir) der. Sakik-i Belhî'nin su sözü, ne kadar an-lamlidir: “Hanim! Sen benimle beraber olursan, (biz olursak), Belh sehrinin halki karsimda olsa da dinimi yasarim. Ama sen benim karsimda olursan, Belh halki benimle olsa da mutlu olamayiz!"
Insanlar sekliyle, rengiyle, ruhuyla, özüyle ve gön-lüyle degerlendirilmelidir. Günümüzün en önemli si-kintilarindan biri de gelinin el kizi, damadin el oglu ola-rak görülmesidir. Acaba dogru olan nedir? Bu konuyla ilgili güzel bir örnek nakledelim:

Hz. Mevlânâ, oglu Sultan Veled'i, sevgili dostu Sela-haddin Zerkub'un kizi Fâtima ile evlendirmisti.
Hz. Mevlana, dügün günü ogluna su ögütleri verdi:
“Ey oglum, sahimizin kizinin, bizim ve bütün dün-yanin gönlünün ve gözünün isigi olan Fatima'mizin, bir an yanilarak bile hatirini kirma!"

Onu unutma, onu gücendirme. O sana verilmis bir emanettir. O öyle bir kadindir ki, cevherinin temizligin-den ötürü sikayette bulunmaz, hep sabreder. Fâtima'yi aziz tutasin.

için, su babanizin yüzünü, kendi yüzünü, bü-tün soyumuzun, sopumuzun yüzlerini ak etmek ister-sen onun hatirini aziz, pek aziz tut!

"Onu can ve gönül tuzagiyla avlamak için, her günü ilk gün, her geceyi de bir gerdek gecesi say. Her günü ve geceyi, bayram günü ve gecesi bilesin."
Dügünün bir aninda oglunun karsisinda durdu ve ona sefkatle bakarak söyle dedi:
'Bir gün Rasülullah (Sallallahu Aleyhi vessellem.), Hz. Ali'nin elinden tuttu ve ona su soruyu sordu:
“Ey Ali! Cigerimi yeryüzünde yürür görürsen ne yaparsin? ALLAH in aslani:
“Bilemem Ey ALLAH'in elçisi!” dedi. Güzeller güzeli, sordugu sorunun cevabini söyle açikladi:
“Evlatlarimiz, bizim yeryüzünde yürüyen cigerleri-mizdir. Fatima'ya öyle davran!'
Mevlana sözlerini söyle tamamladi:
“Oglum, ben de sana ayni seyi hatirlatiyorum. Gö-zünün yuvasini Fatima'ya konuk kil. Yüreginin içini ona yurt yap. Yine de ona bir sey yaptim sanma!”
Hz. Mevlânâ, gelini Fatima Hatun'u öz kizi gibi gör-müs, böylece de bütün kayinpederlere ve kayinvalidele-re örnek olmustur. Demek ki, damadi “el oglu”, gelini “el kizi” görmez, evladimiz olarak görürsek, mesele hallolur. Zira iyi bir damat, iyi bir gelin, kazanilmis iyi bir evlattir.
Büyükler küçüklerini evlat olarak görürlerse, küçük-ler de büyüklerini ata olarak bileceklerdir.
Haneleri cennet bahçesine çevirecek hususlardan birisi de budur.

HER SEYE KULAK VERMEYIN

Çok ve ölçüsüz konusan bir toplum olduk. Konus-tuklarimiz yaziliyor (4) ve bunlardan hesaba çekilecegiz. Esler birbiriyle ilgili sagin - solun haberlerine, laflarina kulak asmamali, duyduklarini mutlaka süzgeçten geçir-melidir. Sadece kendisini düsünmemelidir. Zira sadece kendilerini düsünenlerin, kendilerinin ne önemi kalir ki?
Insanlari sürekli yargilasak, onlari sevmeye zaman bulamayiz. Affetmeyenler, affedilmezler.
Bir ögretmen, ögrencilerine bir teklifte bulunur:
“Bir hayat deneyimine katilmak ister misiniz?”
Ögrenciler:“Evet!” derler. Ögretmen:
“Öyleyse yarin hepiniz birer plastik torba ve beser kilo patates getireceksiniz.” Çocuklar istenileni yapar-lar. Ögretmen söyle der:
“Simdi, bu güne kadar affetmeyi reddettiginiz her kisi için bir patates alin, o kisinin adini o patatesin üze-rine yazip torbaya koyun.” Bazi ögrenciler üçer- beser tane patates koyarken, bazilarinin neredeyse torbasi dolar. Ögretmen:
“Bunlari bir hafta boyunca, hep yaninizda tasiya-caksiniz.” der. Çocuklar, tasimaya baslarlar. Fakat siki-lirlar ve derler ki:
“Hocam, patatesleri tasimak zor, kokmaya basla-dilar.” diye sikâyet ederler. Ögretmen gülümseyerek ögrencilerine su dersi verir:
“Görüyorsunuz ki affetmeyerek asil kendimizi ceza-landiriyoruz. Kendimizi, ruhumuzda agir yükler tasi-maya mahkûm ediyoruz. Affetmeyi, karsimizdaki kisi-ye bir ihsan / iyilik, bagis olarak düsünüyoruz. Halbuki affetmek en basta kendimize yaptigimiz bir iyiliktir.”

(alinti)
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın