Hayat eve doğru bir yolculuktur

Hayat Eve Doğru Bir Yolculuktur

Atlı karıncaya binmişizdir hepimiz Atların üzerinde, yuvarlak bir mekan aralığında dön babam dön Bir saat de dönseniz, bin saat de dönseniz, on gün de dönseniz, hiç bir mesafa katedemezsiniz Kilometrelerce gitmiş olabilirsiniz biniş sürenizin uzunluğuna bağlı olarak; ama ya kaydettiğiniz mesafe?

Yıllar önce düğün konuşmasında bir hikaye dinlemiştim; evliliğinin 5 yılında bulunan kocaya soruyorlar, evde kim daha çok konuşuyor? Bu soruda hedef belli; hakimiyet kimin elinde! Kasdedilen şey bu ama muhatap olan kişi, konuşma kelimesine takılmış ve şöyle cevaplandırıyor soruyu: “Nişanlılık dönemimizde ben konuşuyorum, o dinliyordu Evliliğimizin ilk bir kaç yılında o konuştu, ben dinledim Şimdi ise ikimiz de konuşuyoruz, komşular dinliyor!”
Birbirinden kopuk bu iki meseleyi bir şeyle birleştirmek için kaleme aldım; geçenlerde yana yakıla dert yanan bir şahısla karşılaştım Konu; tabii ki geçimsizlik Ama sebepler o kadar basit ki! Kendileri de farkında bunun ve her defasında konuşarak çözüme kavuşturuyorlar Kavuşturuyorlarmış desem daha iyiydi aslında Çünkü anlaşmanın ardından, çok değil bir kaç gün sonra tekrar başladıkları noktaya geliyorlarmıs Bu defa başka bir sebep, ardından konuşma ve anlaşma süreci Ve işin garibi, yakın akrabalardan bir çokları bunu biliyormuş

Yukarıdaki iki örnekle ne kadar da bağdaşıyor bu çiftin durumu Bir taraftan, atlı karıncada olduğu gibi, dönüp dolaşıp hiçbir mesafe kat edemeden aynı noktaya geliyorlar, diğer taraftan cümle alem bunun farkında Onlar konuşuyor, başkaları dinliyor yani
Bana göre, bir çok ihtimal var burada eşleri bu noktaya getiren Bir; eşler birbirini dinlemeden konuşuyorlar İki; dinliyorlar ama anlamıyorlar Üç; anlıyorlar ama gereğini, aldıkları kararı yerine getirmiyorlar Dört; gereğini yapıyorlar ama uzun süreli olamıyorlar Bes; bu türlü kavgalı-gürültülü bir hayat tarzını benimsemişler, vazgeçemiyorlar Adeta mutsuzluktan zevk alıyorlar Altı yedi … Daha bir çok madde sıralanabilir

İslami perspektiften bazı hatırlatmalarda bulunayım; nikah bir akit olduğu gibi, aynı zamanda bir ibadettir İslam fukahası nikahın hangi yönünün öncelikli olduğuna dair fıkıh kitaplarımızda sayfalar süren tartışmalar, müzakereler yapmıştır Bu müzakerelerin hiçbirisinde, onun ibadet yanı red edilmemiş, sadece önceliği tesbitte farklı mülahazalar serdedilmiştir

Bu gerçeği bir cümle belirttikten sonra; madem nikah bir ibadettir; öyleyse evli çiftler, evlilik hayatlarını bir ibadet ciddiyeti içinde düzenlemelidirler Tıpkı namaz kılar gibi, hacda tavaf eder gibi Namazda ya da tavafta Allah ile olan irtibatlarında taşıdıkları ibadet bilinçlerini evlilik hayatlarının her karelerine de taşımalılar, taşımaya gayret göstermeliler İnsana nafile ibadet sevabı kazandıracak bu ciddiyetin, muhtemel problemlerin çıkmadan önlenmesinde, ya da çıkan problemlerin çözümünde bizlere çok şey kazandıracağına inanıyorum

İşletilebildiği takdirde emanet şuurunun da çok önemli olduğunu düşünüyorum ben Efendimiz'in (sav) “Allah'in emaneti” tabiri ile tavsif buyurduğu perspektiften, eşlerin birbirine bakmasını, bakabilmesini yani Canlı İslami inanç ve şuura sahip bir Müslümanın hayatında, emanet anlayışı çok önemli bir yer işgal eder çünkü Kendisine emanet edilen maddi-manevi herhangi bir şeye ihanet etmez mesela Onu canı pahasına korur, korumaya çalışır Emaneti koruma uğrunda nice hikayeler vardır bizim mazimizde Onların hemen hepsi de verilen canlar, dökülen kanlar, ya da akıtılan terlerle süslüdür
Madem aslını inancımızdan, tarihi miras ve kültürümüzden alıyordur bu canı pahasına emanete sahip çıkma anlayışı; öyleyse bu anlayışın eşler arasındaki münasebete temel ittihaz edilmesi çok problemleri çözer Daha açık bir dille; bayan kocası için: “Kocam, Allah'ın nikah bağıyla bana armağan ettiği bir emanetidir Ona sahip çıkmalı, son nefesime kadar onu korumalıyım!” dese, öyle düşünse; aynı şekilde koca da: “Karım, Cenab-ı Hakk'ın ezeli planda takdir buyurup bana tevdi ettiği bir emanettir Ali'nin, Veli'nin bana emanet ettiği malı korurken, Allah'ın emanetini korumaz, ona ihanet edersem ne derim ben ruz-i mahşerde!” dese ve bu düşünceyi davranışları ile gösterse, problem bir tarafa, evlerimiz cennet bahçesi haline gelir

Ne dersiniz; sadece şu iki perspektiften yani ibadet ve emanet şuuru perspektifinden evliliğimize yeniden baksak! Atlı karıncaya binmekten veya komşulara dedi-kodu için malzeme vermekten daha iyi olacağına eminim!

Hem unutmayalım; “ hayat, her hal u karda eve doğru bir yolculuktur” Dünyadaki bu son durağı, cennet bahçelerinden bir bahçe yapma ise, eşlerin kendi iradelerine bağlıdır

Ahmet Kurucan
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın