|
Konu Başlığı: Çocuk ve gençlerin eğitimi Gönderen: ღAşkullahღ üzerinde 29 Ekim 2010, 15:43:23 ÇOCUK VE GENÇLERİN EĞİTİMİ Terbiye, konuşmakla değil icrâatla, yâni fiiliyâtla olmalıdır. Diğer taraftan yetenek ve eğilimleri geliştirirken, yâni çocuğa şahıs terbiyesi verilirken, aynı zamanda çocuğun sosyal eğilimlerini de geliştirmek gerekir ki terbiye sosyal bir yönde kazanılmış olsun. Böylece çocuk bencil olmaktan kurtulur. Kazandığı niteliklerle cemiyete faydalı bir fert olur. Sosyal olarak yetiştirilmeyen çocuklar, nitelikleri ne olursa olsun, kendilerini cemiyete ve cemiyet kurallarına uyduramazlar. Her zaman her yerde şahsî çıkarlarına bakarlar. Hattâ bâzan o kadar ileri giderler ki, menfaatleri için her şeyi yapabilirler. Topluma karşı gelirler. Örf, âdet, kânun ve din tanımazlar. Demek ki, terbiyenin gâyesi, iyi bir insan yetiştirmek ve bu insanı cemiyete faydalı hâle getirmektir. İslâm âlimlerinin büyüklerinden olan İmâm Gazâlî hazretleri, eserlerinde, çocuk terbiyesi hakkında şunları yazmaktadır: “Evlâd, ana-baba elinde bir emânettir. Büyük bir nimettir; nimetin kıymeti bilinmezse elden gider. Çocukların temiz kalpleri, kıymetli bir cevher gibidir. Mum gibi her şekli alabilir. Küçükken hiçbir şekle girmemiştir. Temiz bir toprak gibidir; temiz toprağa hangi tohum ekilirse, onun meyvesi hâsıl olur.” Çocuklara îmân, Kur’ân-ı Kerîm ve ALLAHü teâlânın emirleri öğretilir ve yapmaya alıştırılırsa, din ve dünyâ saâdetine ererler. Bu saâdette anaları, babaları ve hocaları da onlara ortak olur. Eğer bunlar öğretilmez ve alıştırılmaz ise, bedbaht olurlar. Yapacakları her kötülüğün günâhı baba ve hocalarına da verilir. ALLAHü teâlâ Kur’ân-ı kerîmde meâlen: “Kendinizi ve ehlinizi (evlerinizde ve emirleriniz altında olanları) ateşten koruyunuz” buyuruyor. Takdir edilir ki, bir babanın, evlâdını Cehennem ateşinden koruması, dünyâ ateşinden korumasından daha mühimdir. Cehennem ateşinden korumak da îmânı, farzları ve haramları öğretmekle, ibâdete alıştırmakla ve dinsiz, ahlâksız arkadaşlardan korumakla olur. Bütün densizliklerin ve fenâlıkların başı, kötü arkadaştır. Peygamberimiz (sallallahü aleyhi ve selem): “Her çocuk fıtrat üzere (müslümanlığa uygun ve elverişli olarak) dünyâya gelir. Bunları sonra anaları-babaları yahûdî veya hıristiyan yahut mecusi (dinsiz) yapar” buyurmuşlardır. Ana-baba, evvelâ evlâdının hakîkî istikbâlini, sonsuz saâdete kavuşmasını düşünmelidir. Zaten dînimiz de insanlara dünyâ ve âhirette rahat ve mesut olmanın yollarını göstermektedir. Dînin esaslarını çocuklara öğretmelidir. Onlar bunları öğrenip yaptıkları zaman, dünyâ saâdeti kendiliğinden gelecektir. İslâm dîninin ahlâkî esasları, insânî ve sosyal yönleri, çocuk terbiyesi için bulunmaz bir hazîne niteliğindedir. Ancak dînî telkinler, şuurlu, bilgili, müşfik ve mâhir, ehliyetli ve yetkili kimseler tarafından yapıldığında çok iyi netîceler alınmaktadır. Bu bakımdan öğretmen çok önemli ve ona düşen rol de çok büyüktür. Çocuklarımızı okullara verirken öğretmenleri üzerinde çok durmak ve onları iyi seçmek lazımdır. Burada önemle belirtmemiz gereken bir husus vardır ki, o da, çocukta kökleşmesi ve kafasına iyice yerleştirilmesi gereken ilk ve temel şey; her şeyin üstünde, her şeye muktedir, bütün iyilik ve güzelliklerle berâber her şeyin yaratıcısı olan bir ALLAH’a ibâdet etmeyi, tazim (hürmet) etmeyi, O’nu sevmeyi en büyük vazîfe bilmektir. Ayrıca ALLAHü teâlânın, ancak iyi, çalışkan ve dürüst kullarını sevdiğini, onun için karşılık beklemeden dâimâ iyilik yapması, yarattığı her şeyi, özellikle insanları sevmesi, usanmadan çalışması telkin edilmelidir. Eğer çocuk bu inançlara sâhip olursa, dürüst, vicdanlı, iyi ahlâklı, cemiyete yararlı bir kimse olmanın yolunu tutmuş demektir. RAMAZAN AYVALI |