Çocuk eğitimi ihmale gelmez

Mehmet ÇETİN

Çocuk eğitimi ihmale gelmez

Hakkında en çok konuşulan, yazılan, çizilen konulardan birisi de çocuk eğitimi. Şimdiye kadar bu konuda gazetelerde, dergilerde çokça yazılar yazıldı, konferanslar, paneller düzenlendi, kitaplar yazıldı. Konunun uzmanları çeşitli platformlarda bu konudaki görüş ve düşüncelerini anlattılar, ebeveynlere ikaz ve tavsiyelerde bulundular. Ama bugün itibarıyla konu çözülmüş değil. Çocuk eğitimi problemi devam ediyor. Çocuğundan yana şikâyetçi olmayan, dertlenip yakınmada bulunmayan ebeveyn yok gibi.

Çocuklarımız yönünden görünen manzara hiç de iç açıcı değil. Eskinin uslu, söz dinleyen, itaatkâr çocuklarının yerini bugün artık haylaz, itaatsiz, asi, saldırgan çocuk tipleri aldı maalesef. Sigara, alkol, hatta uyuşturucu yaşının bizim ülkemizde çocuklara kadar düştüğünü nazara aldığımızda, başka söze lüzum kalmıyor her halde. Bu şekilde ruh halleri bozulan, masum çağlardaki halleriyle tedavi için psikologlara, psikiyatristlere müracaatta bulunmaları, çocuklarımız için tehlike çanlarının çaldığını gösteriyor artık. Çocuklarımız bu hâle nasıl geldi? Hangi âmiller, hangi sebepler çocuklarımızı bu içler acısı duruma düşürdü? Tertemiz, günahsız, masum bir şekilde bize emanet edilen yavrularımızı kimler bu yangının içine attı? Durup dururken bu masumlar bu hale gelmedi. Ebeveynler olarak, eğitimciler olarak, millet olarak, devlet olarak bir yerlerde hatalar, yanlışlar yaptık ve yapmaya devam ediyoruz. Ve bu durumdan hepimiz sorumluyuz.
Bu konuda hata ve yanlışlarımızla yüzleşmedikçe, işi ciddiye alıp, vazife ve sorumluluklarımızı yerine getirmedikçe, çocuklarımızın düştükleri bu durumdan çıkmalarını beklemek beyhude. Mesuliyetlerimizden kaçıp, sorumluluğu hep başkalarına atıp, problemin çözümünü başkalarına havale etmek bir yönü ile bu işi ciddiye almadığımız anlamına gelir.
Çocuk terbiyesinde, eğitiminde birinci derecede sorumlu olanların anne ve babalar olduğunu; bununla ilgili hiçbir sebebin, hiçbir mazeretin geçerli olmadığını; bu konuda anne-babanın maddî manevî her türlü tedbiri almakla yükümlü olduklarını; çocuk terbiyesinin beşikte iken başladığını; çocuk eğitim ve terbiyesinde en etkili reçetenin anne-babanın şefkat ve merhametinde saklı olduğunu; bu tılsımlı reçetenin başka hiç kimsede bulunmadığını hiçbir ebeveynin göz ardı etmemesi gerekir.
Ayrıca anne-babaların yegâne ve tek vazifelerinin çocuğun yalnız dünyevî ihtiyaçlarını karşılamaktan ibaret olmadığı; bundan daha önemli olanın çocuğun ebedî hayatını alâkadar eden mânevî ihtiyaçlarını karşılamak olduğu; bunun için çocuğun yalnız midesini düşünüp, yalnız maddî cisminin ihtiyaçlarını yerine getirmek adına her zorluğu, her fedakârlığı göze alan anne babaların çocuğun aklının, ruhunun, kalbinin mânevî ihtiyaçlarını da karşılaması gerektiği unutulmamalıdır. Bu mânevî ihtiyaçların da; Allah’ın varlığını, birliğini, ebedî hayatın varlığını ve mâhiyetini, ibadet ve tâatin önemini, İslâmın, imanın şartlarını öğretmekle karşılanabileceğini akıldan çıkarmamak gerekir.
Çocuk eğitiminin kolay bir iş olmadığını, belki de en zor iş olduğunu bilmemiz lâzım. Ama zor da olsa, kolay da olsa anne-baba olarak, toplum olarak, yetkililer olarak bu işe önemle eğilmekle vazifeli olduğumuzu bilmemiz gerekiyor.
Bence öncelikli olarak anne-baba üzerine düşeni yerine getirmeli. Bediüzzaman’ın; “Bir çocuk, küçüklüğünde kuvvetli bir ders-i imânî alamazsa, sonra pek zor ve müşkül bir tarzda İslâmiyet ve imanın erkânlarını ruhuna alabilir. Adeta gayr-ı müslim birisinin İslâmiyeti kabul etmek derecesinde zor oluyor, yabani düşer.” (Emirdağ Lâhikası, s. 86) tesbitini, ikazını dikkate almalı her anne baba. Yine onun; “Seksen sene ömrümde, seksen bin zatlardan ders aldığım halde, kasem ediyorum ki, en esaslı ve sarsılmaz ve her vakit bana dersini tazeler gibi, merhum validemden aldığım telkinat ve mânevî derslerdir ki, o dersler fıtratımda, adeta maddî vücudumda çekirdekler hükmünde yerleşmiş.” (Lem’alar, 24. Lem’a) itirafını da bütün anneler tekraren okumalı ve hayata geçirmeli.
Bu konuda çağımızın en büyük terbiyecisi, önemli bir eğitimcisi, dikkate değer bir pedagogu olan Bediüzzaman’ın çocuk eğitimiyle ilgili şu tavsiyesini de dikkate almamız lâzım: “Çocukların talimi, ya cebirle, ya hevesatlarını okşamakla olur.” (Münâzarât, s. 128)
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın