Çocuk eğitimi

Çocuk eğitimi

Kişinin Allah inancı fıtridir ancak öyle de olsa, bunun çocuğun kişiliğine oturması için aile, okul ve çevresel faktörlerin önemi vardır.

Geleneğimizde, evlenecek yaştaki gençler, eş seçiminde, doğacak çocukların eğitimini de dikkate alırlar. Yani evlenecekleri kişinin çocuklarını iyi yetiştirebilecek yeterlilikte olup olmadığını tartarlar. Bu dinimizin insan eğitimine ne kadar önem verdiğini gösterir. Daha sonra da çocuk doğduğunda kulağına ezan okunur ve bu ona nasıl yaşaması gerektiği konusunda telkin olur.
Çocuk eğitiminde çocuğun mizacı, kalıtımsal özellileri, çevresel faktörler ve öğrenme kapasitesi dikkate alınır. Bilindiği üzere çocuklar olayları duyguları ve hisleriyle algılarlar. Bu nedenle aile çocuğun gelişim durumunu bilmek zorundadır.
Kişinin Allah inancı fıtridir ancak öyle de olsa, bunun çocuğun kişiliğine oturması için aile, okul ve çevresel faktörlerin önemi vardır.
Çocuğun eğitiminde gelişim süreci dikkate alınmalıdır:
0-6 yaş Telkin: Bu dönem çocuk sürekli sorular sorar ve aldığı cevaplardan kolay kolay ikna olmaz. Ancak telkin ve yönlendirme etkilidir. Çocuğa açık örnekler verilmeli ve açıklanmalıdır.
7-10 yaş Teşvik: Bu dönem çocuk, küçük uygulamalarla yönlendirilebilir. Anne baba çocukla birlikte namaz kılabilirler, haram ve helalleri çocuğun anlayacağı bir uslupla açıklayabilirler.
10-14 yaş döneminde, çocuğa uyarlarda bulunabilirsiniz: Bu dönem çocukta soyut düşünce de gelişmiş olduğundan kul olarak sınırlarını çizebilir ve onu haramlar konusunda uyarabilirsiniz.

Her dönem kendi içinde değerlendirilir

0-6 yaş çocuğu vaktinin büyük bir kısmını anneyle geçirmektedir. Anne çocuğun aynasıdır, anne nasıl davranıyorsa çocuk da öyle davranır.
Bu dönem annenin, çocuğa, kendini güvende hissedebileceği bir ortam hazırlaması gerekir. Anne bu ortamı sağlamalıdır. Bir de çocuğa örnek olmalıdır. Çünkü manevi yapılandırmanın en etkili yolu çocuğa örnek olmak yol göstermek ve desteklemektir. Anne çocuğu zaman zaman namaza teşvik etmeli, Allah sevgisi aşılamalı ve Hazreti Peygamberin hayatından örnekler vermelidir.
Çocuğun hayatında annenin yeri özeldir. Doğmadan önce göbek bağıyla anneye bağlı olan bebek dünyaya geldiğinde de anneyi güvenli bir liman gibi görür. Bu nedenle anne çocuğu doğru şekilde işlemeli ve ona yol göstermelidir.
Anne, çocuğun rehberidir

Anne, çocuğun sorduğu sorulara açıklık getirmelidir
Anne, çocukla kaliteli vakit geçirmeli ve ona hayatı tanıtmalıdır
Anne, sevgisini çocuğa hissettirmeli ve onunla sevgi eksenli ilişkiler kurmalıdır
Anne, çocuğu dinlemeli, katılmadığı şeyler varsa uygun bir dille ikaz etmelidir
Anne, çocuğun dış dünyaya açılmasına katkı sağlamalıdır
Anne, çocuğun yeteneklerini keşfetmesine yardımcı olmalıdır
Anne, kendine yetinceye kadar çocuğun rehberi olmalıdır.
Bunları yapmayın

Çocuğa kötü örnek olmak: Çocuklar pek çok şeyi taklit yöntemiyle öğrenirler. Bu dönem anne baba çocuğa örnek olmalı ona zarar verecek tutum ve davranışlardan uzak durmalıdırlar.
Baştan savmak: Çocuklar duygularını ebeveynleriyle paylaşmak isterler. Ancak ebeveynler dinliyormuş gibi yapıp çocuğu başlarından savarlar. Böyle durumlarda çocuk anne babanın kendini dinlemediğini, sözüne değer vermediğini düşünür. Bu nedenle ebeveynler, çocuğu dinlemeli ve onu anladıklarını hissettirmelidirler.
Kötü lakaplar takmak: Çocuğa olumsuz lakap taktığınızda onun kendine olan güvenini kırarsınız. Çocuk bir süre sonra kendisine yakıştırılan şeye inanmaya ve hayattan ümidini kesmeye başlar.
Yalan konuşmak: Anne çocuğa sürekli yalanın zararlarını anlatıyor ve bu davranışın kötü bir şey olduğunu söylediği halde kendisi telefon çaldığında "annem evde yok de" diye çocuğu uyarıyorsa sözünün geçerliliği olmayacaktır. Çünkü çocuk anneyi taklit edecek ve yalanı öğrenecektir.
Aşırı hoş görü: Her şeyin ortası yani, itidal üzere olanı iyidir. Çocuk eğitiminde de aileler bu dengeyi sağlamalıdırlar. Aşırı katı tutum ve davranışlar çocuğa nasıl zarar veriyorsa, aşırı hoş görü ve müsamaha da aynı şekilde zarar verir. Çünkü bu çocuklar ileride hayatlarını hiçbir şekilde disipline edemezler ve başarıyı yakalayamazlar.
Şiddet uygulamak: Şiddet yanlış bir ifade şeklidir. Burada aile çocuğun hangi davranışından hoşlanmamışsa bunu ona sözel olarak ifade etmeli ve bundan duyduğu rahatsızlığı belirtmelidir. Aksi takdirde şiddet hem çocuğa zarar verecek hem de beklentilerinize cevap vermeyecektir.
Tutarsızlık: Anne baba ilişkilerinde tutarlı ve dengeli olduklarında çocuk da buradaki davranışları modelleyecektir. Aksi takdirde ailenin tutarsızlığı çocuğa çeşitli zararlar getirir.
Damgalamak: Anne baba, çocuğa zaten sen şöylesin, sen böylesin demek yerine, doğru davranış modelini gösterebilir ve istenilen şekilde davrandığında onu ödüllendirebilirler. Aksi takdirde sürekli damgalanan çocuk bir süre sonra kendine olan inancını kaybedecek ve kabuğuna çekilecektir.
Kıyaslamak: Her çocuk kendine özgü özellikler taşımaktadır. Büyükler çocuğu olduğu gibi kabullenmeli ve onu diğer kardeşleri ya da akranlarıyla mukayese etmemelidirler. Aksi takdirde çocuk kıyaslandığı kardeşine karşı hased besleyebilir.
Eleştirmek: Eleştiri çocuğun dış dünyaya açılan kanatlarını kırar ve onu çelimsiz bırakır. Bu nedenle aile çocuğu eleştirmek yerine ben dili kullanarak onun hatalarını görmesine yardımcı olmalıdır.

MİLLİ GAZETE
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın