Anne olmak  

Sevginin, şefkatin, fedakârlığın zirvelerine çıkarak, anne olarak, insanlara huzur ve saadetler vermek... Hep vermek, her zaman vermek; bir şeyler ummadan, beklemeden, istemeden vermek. Fedakârca, kahramanca, cömertçe, içten, gönülden, candan vermek, almadan vermek, yaşatmak için yaşamak. Hoşgörü ummanı içerisinde evlâtlarını canının parçası kabul ederek lütuflar, ikramlar etmek, beslemek, büyütmek onların hasleti. İşlenen kusurları, yanlışları, hataları kalplerinin engin müsamaha derinliği içersinde yoğurup unutmak, bağışlamak, affetmek onlara mahsustur.
 
Cenab-ı Allah’ın şefkatinden ve merhametinden yüreklerine yansımış ışıltılarla kendisine emanet edilen yavruları için her türlü tehlikeyi göğüsleyen, her zahmete katlanan, yorulmadan, usanmadan, çalışıp çabalayan, çile çeken ve ayaklarının altında cennet olduğu ifade edilen fedakâr insanların vasfıdır annelik.
Yaşadığımız topraklar bereketiyle, bolluğuyla, zenginliğiyle ve üzerinde çalışan insanların el emeği, göz nuru, alınteriyle, annelerin duvağıyla, gelinliğiyle, destanlarıyla, türküleriyle süslendiğinden olacak ki adına Anadolu denmiştir. O mukaddes vatan toprakları asırlardır, anaların yetiştirdiği koçyiğitlerin, cengâverlerin, kahramanların omuzlarında varlığını sürdürmüştür. İslâmın, imanın gücüyle her karış toprak şehitlerin kanı ile süslenmiş ve mukaddes ünvanını almıştır. Allah’ın vaz ettiği dini mübin-i İslâm için cihat etmeyi, şehit olmayı anneler, çocuklarına beşikte ninnilerle öğretmeye başlar. 
Gençliğini, güzelliğini, emeğini, alınterini, ömrünü evine, eşine, evladına adamış, hayırda, iyilikte yarışmış mübarek annelerin elleri öpülmeye layıktır. Onlara karşı saygıda, sevgide kusur etmemek, üzmemek, kırmamak gerekir. Onların bıraktığı miras ahlakıyla, edebiyle yetiştirdikleri evlatlarıdır. Miraslarıyla övünmek, iftihar etmek, gurur duymak onların hakkıdır. Ömürlerinin son deminde yetiştirdiği meyveli ağaçlarının gölgesinde bir nebze nefes almak da onların hakkıdır.
Hayatını Allahın rızasına uygun, hayırlar, iyilikler, sevaplar kazanarak geçirmiş, çocuklar yetiştirmiş ve yolun sonuna yaklaşmış, ak saçlı, solgun benizli, güçsüz, bitkin ve yorgunluğu çehresinden okunan; bütün bunlara rağmen kalbinden umutlarını, yüzünden tebessümlerini kaybetmeyen anneler olmak. Elinde tespihiyle, dilinde duasıyla, namazıyla, niyazıyla Rabbine yönelmiş muttaki anneler olmak. Peygamberimizin (a.s.m.): “Beli bükülmüş ihtiyarlarınız olmasaydı, belâlar sel gibi üzerinize dökülecekti.” İltifatına ve: “Allah, ihtiyarların Hayatın bütün sıkıntılarına, eskimiş vücudunda mekân tutmuş hastalıklara, ömrünü adadığı evlâtlarının vefasızlıklarına, kadir, kıymet bilmezliklerine, sevgiye, şefkate, ilgi ve desteğe muhtaç durumda iken terk edilmiş olmalarına rağmen herkese gülümseyerek hoşgörüyle bakabilen anne olmak. İyilikler, esenlikler, huzur ve mutluluklar dileyebilen gönlünde şefkat ve merhamet hazinesi, dilinde dua, yüzünde tebessüm ve gözlerinde iyi niyetin ışıltıları bulunduran anne olmak.
Bütün bu vasıflarla fani bir ömrün şeref abidesi olarak ebedi yolculuğun arifesinde huzurevlerinin bekleme istasyonlarında geçiren annelere ve her ücra köşede bir ses ve nefes bekleyen tüm annelere binler selâm, binler dualar olsun. Bütün irademizle, var gücümüzle, sevgi dolu kalbimizle şefkat kahramanı annelere en samimi duygularla yürekten minnetler duyuyoruz. Acizliğimizi, fakrımızı ve çaresizliğimizi yüreğimizde hissederek, çocukluğumuzun yaramazlık afacanlığına sığınarak onların annelik şefkatiyle kusurlarımızı affetmelerini umuyoruz, bekliyoruz. 
 
yeniasya