Anne babaya bakmak

Anne babaya bakmak…

“Anne ve babadan biri veya her ikisi senin yanında
ihtiyarlık çağına erişecek olursa, onlara sakın ‘öf’ bile deme, onları azarlama, onlara güzel söz söyle. Onlara merhamet ve tevazu kanadını ger ve de ki: ‘Ey Rabbim, nasıl onlar beni küçükken besleyip büyüttülerse, Sen de onlara öylece merhamet buyur.’” (İsrâ: 23)

Beyefendi 45-50 yaşlarında, annesini türbeye getirmiş. Annesi ise, 85-90 yaşlarında.
Anne türbenin içindeyken, beyefendi derinden bir ah çekerek, “Ne işin var buralara, evinde otur, keyfine bak.” diyor.
Adamın konuşması biraz da kendi kendine mırıldanmak türündendi.
Cümlelerin bana duyurulması, duyarsız kalamamamı netice verdi.
Tabii adamın da kuracağım cümleler karşısında nasıl bir tepki vereceğini bilmiyordum.
Ama dayanamıyorum ve cümlelerimi paylaşmaya başlıyorum.
Ona yakın durduğumu anladığı anda, anlatmaya başladı. Yaşadıklarını paylaşacak kişi arıyordu:
“Anneme ve kayınvalideye bakıyorum. Annem, 90’lı yaşlarda, kayınvalidem de 70’li yaşlarda. Çok zor. Neredeyse eşim de ben de hasta olduk. Doktorlar hastalığımızın sebebinin yoğun bir hayat olduğundan bahsediyorlar. Ne yapacağımızı şaşırdık. Şimdilerde üç gündür ciddî anlamda annemle konuşmuyorum. Çok zorlanıyoruz.”
Adamın konuşmaları işin ciddiyetini taşıyordu. Ben de yaşımın ondan biraz daha gerilerde olması dolayısıyla çok etkin cümleler kuramıyordum. Ama vakıa netleşince kuracağım cümleler de ön plana çıktılar.
Ben cümle kurdukça, sanki savunma yapıyor gibi onun da cümleleri hazırdı. Adeta ezberlerini sunuyordu. Cümleleri çok rahat söylüyor olması, çok söylemiş olmasının bir sonucuydu.
En son bir atak daha yaparak, beni hesaba çekmeye, kendisinin yaşadıklarını benim anlayamayacağıma hükmetmeye başladı. Sorusu şu idi: “Siz hiç hasta, yaşlı annenize bakmak durumunda kaldınız mı?”
Ben de onun sorduğu soruya geçmeden, meseleye daha farklı bir açıdan bakmasını sağlayacak sorular sordum. Tâbir yerindeyse atak yaparak konuya yoğunlaşmaya çalışıyorum.
“Annen yürüyor mu? Yatalak mı? Hasta mı, yoksa sadece yaşlı mı? Gözleri görüyor mu? Kulakları duyuyor mu? Sizi ciddî anlamda rahatsız ediyor mu?” gibi onlarca, soru yağmuruna tuttum.
Daha doğrusu annesinin taşımadığı olumsuz özelliklerini gündeme getirdim. ‘Ya böyle olsaydı!’ kabilinden konuyu anlamasına katkıda bulundum.
Yani içinde bulunduğu hale, içinde bulunduğu duruma şükretmesini temin çabası idi çabamız.
Sorduğum sorular karşısında yüzünde oluşan dalgalanma işi abarttığını gösteriyordu.
Soruma ‘olumlu’ cevaplar verdi.
Annesinde, kayınvalidesinde olmayan kötü özellikleri saydığım anlaşıldı ve onlarca madde ifade edildi.
Adamın bakmadığı taraftan baktığım kesindi.
‘Evet’ dedikleriniz önemli ama, yaşadıklarımız hiç de kolay değil.
Adam üzerinde bir gözlem yapmadım değil, hayat onu epeyce yormuşa benziyor. Yüz hatları çok şeylerden haber veriyor.
“Size müjde beyefendi!” diyorum.
O da, “Hayırdır” diyor.
Evinde yaşlı anne babanın bulunması, hasta bir akrabanın bulunması, yatalak, işlerini göremez bir halde Müslüman kardeşinin bulunması bir müjde halidir.
Sen iki müjdeye sahipsin.
Hem annene hem de kayınvalidene bakıyorsun. Bu tam bir müjde halidir diyorum.
‘Neden?’ diyor.
Kur’ân’ın bir âyetini hatırlatıyorum:
“Anne ve babadan biri veya her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına erişecek olursa, onlara sakın ‘öf’ bile deme, onları azarlama, onlara güzel söz söyle. Onlara merhamet ve tevazu kanadını ger ve de ki: ‘Ey Rabbim, nasıl onlar beni küçükken besleyip büyüttülerse, Sen de onlara öylece merhamet buyur.’”
“Sizin içinizde olanı Rabbiniz hakkıyla bilir. Eğer siz salih kimseler olursanız, muhakkak ki o kendisine yönelenler için çok bağışlayıcıdır.” (İbrahim Sûresi: 23-25)
Yine, “Beli bükülmüş ihtiyarlarınız olmasa idi, belâlar sel gibi üstünüze dökülecekti”.
“… akrabalar içinde dahi en hakikî dost ve en sadık muhip olan peder ve valide, ihtiyarlık halinde bir hanede bulunsa, ne derece vesile-i bereket ve vasıta-i rahmet ve ne derece sebeb-i def-i musîbet oldukları…”
Beyefendi ile rahat bir ayaküstü seminer sunumu yapıldı.
Bu esnada anne ziyaretini de bir güzel uzattı. Belki epeyce kaza namazları kılmıştır.
Gerçekten de ilgili beyefendinin rahat bir nefes aldığı anlaşılıyordu.
Karşılıklı konuşmalarımız sürdükçe, yüzünde bir yeni perde açılıyordu.
En son cümlesi ise, onun nasıl bir halet-i ruhiyeye ulaştığını göstermesi bakımından manidardı: “En iyisi mi, annem ziyaretten çıkınca, onun ellerine kapanayım ve ondan helâllik dileyeyim. Çünkü tam da bu işlerin yeri…”
Sonrasında elbetteki karşılıklı telefonlarımız alındı. Bir şehrimizin, bir ilçesinin, bir küçük kasabasında oturan Adil Beyefendi ile ayaküstü sohbetimiz bizi adeta dost yapmıştı.
Adil Bey zaman zaman rahatsız edeceğini söylemişti. Ve gerçekten de aradan birkaç hafta geçtikten sonra, bu sefer 21 yaşındaki genç delikanlısı ile problemler yaşıyordu. Biraz da o cenahtan konuştuk.
Ama hemfikir olduğumuz bir şey vardı ki, bütün yaşananlar birer imtihan. Zaten bunun bilinmesi çok problemleri hallediyordu.

SEBAHATTİN YAŞAR
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın