Beni Kurayza

Beni Kurayza

Dinlenmek için sadece birkaç saatleri vardı. Çünkü öğle namazından hemen sonra Cebrail, Peygamber (s.a.v.)´e gelmişti. Çok güzel giyinmişti. Sarığı gümüş ve altın işlemeliydi. Gümüş ve altın İşlemeli bir örtü de onu getiren katırın semerine örtülmüştü, «Ey Allah´ın Rasulü, teslim mi oluyorsun?» dedi. «Melekler teslim olmadılar. Düşmanı kovalamaktan şimdi döndüm. Ey Muhammed (s.a.v.), gerçekten yüce Allah sana Beni Kurayza´ya karşı çıkmanı emrediyor. Ben şimdiden onların yanına gidiyorum. Belki onları korkutabilirim.[1].

Peygamber (s.a.v.), Beni Kurayza yerleşim bölgesine ulaşana kadar kimsenin ikindi namazı kılmamasını emretti. Sancak Ali (r.a)´ye verilmişti. Hendekte, Kureys. ve müttefiklerine karşı çıkan aynı üçbin kişi güneş daha batmadan tüm Kurayza kalelerini kuşatmıştı.

Kuşatma yirmibeş gece sürdü. Yirmi beş günün sonunda yahudiler, Peygamber (s.a.v.)´e Ebu Lübabe ile görüşmek istedikleri haberini gönderdiler. Beni Nadir gibi onlar da uzun süreden beri Evs´in müttefiki idiler. Ebu Luba-be de bu ittifakı sağlayan önemli liderlerden biriydi. Peygamber (s.a.v.) ona, Beni Kurayzalılara gitmesini emretti. Ebu Lübabe oraya vardığında ağlayan çocuk ve kadınlarla karşılaştı. Bu, onun hain düşmana karşı duyduğu kini yumuşattı. Adamlar, Muhammed (s.a.v.)´e teslim olup olmamaları konusundaki fikrini sorunca O: «Evet» dedi. Aynı zamanda elini boğazına dokundurarak, teslimiyetten ölümü kasdettiğini ima etti. Bu jest teslimiyet fikrine aykırıydı ve kuşatmanın daha da uzamasına sebep olabilirdi. Daha Önce Peygamber (s.a.v.) bir hurma ağacını velayeti altındaki bir yetime vermesini teklif etmiş, kendisi de bunu reddetmişti. Zaten bu hareketinden dolayı büyük bir suçluluk duyuyordu. Bu jesti yaptıktan hemen sonra duyduğu suçluluk daha da arttı[2]. «Daha ayaklarımı yerinden oynatmamıştım ki, Allah´ın Rasulüne ihanet ettiğimin farkına vardım» dedi. Ebu Lübabe´nin yüzünün rengi değişti ve şu âyeti okudu: «Biz Allah´a ait (kullar) iz ve şüphesiz O´na dönücüleriz.» (Bakara: 156). Ka´b: «Sana ne oldu?» diye sordu. Ebu Lübabe: «Allah´a ve Rasulüne ihanet ettim» dedi. Üst kattan aşağı indiğinde sakalını tuttu, gözyaşlarıyla sırılsıklam olmuştu. Geldiği kapıdan çıkıp, kendisinden haber bekleyen diğer Evs´Iilerle karşılaşmaya dayanamayacağını hissetti. Bu nedenle kalenin arka kapısından çıkıp şehre doğru yola koyuldu. Doğruca Mescid´e gitti. Kendisini Mescid´in direklerinden birine bağlayıp şöyle dedi: «Allah yaptığım şeyi affedinceye kadar burada bağlı kalacağım».

Peygamber (s.a.v.) onun gelip haber getirmesini bekliyordu. Neler olduğunu duyunca şöyle dedi: «Eğer bana gelseydi, onu affetmesi için Allah´a dua ederdim. Fakat onun bu yaptığını gördükten sonra, Allah ona merhamet edinceye kadar onu bırakamam»[3].

Ebu Lübabe, on ya da onbeş gün o direkte bağlı kaldı. Her namazdan önce veya gerektiğinde kızı gelip onu çözüyor ve namazını bitirdikten sonra tekrar aynı yere bağlıyordu. Bu durumdan duyduğu üzüntü, kuşatmanın hâlâ sürdiğü gecelerden birinde gördüğü bîr rüya ile biraz hafifledi. Rüyasında kendisini yapışkan çamurdan bir batakça)lığa gömülmüş görüyordu. Neredeyse bataklığın saldığı pis kokudan, ölmek üzere iken akan bir pınar görüyor ve pınarda yıkanıyor. Etrafındaki. koku da güzelleşiyor. E bu Lübahe (r.a) uyandığında Ebu Bekir´e gidip bu rüyanın ne anlama gelebileceğini sordu. Ebu Bekir, (r.a) ona, vücudunun ruhunu temsil ettiğini, ilk önce ruhunu baskı altına alan kötü bir olay yaşayacağını, fakat bundan sonra kurtulacağını söyledi. Ebu Lübabe direkte bağlı olduğu sürece bu kurtuluşun ümidiyle yaşadı.

Benî Kurayza´ya gelince, Ka´b onlara, nasıl olsa hepsi Muhamed´in (s.a.v.) Peygamber olduğuna inandığına göre onun dinine girip mallarını ve hayatlarını kurtarmayı teklif etti. Fakat onlar ölümün bundan daha iyi olduğunu ve Tevrat´tan ve Musa´nın kanunlarından (namus) başka bir şey istemediklerini söylediler. Bunun üzerine Ka´b onlara başka çözüm yollan Önerdi, fakat hepsi kabul edilmeyecek nitelikteydi. Kuşatmanın başından beri Beni Kurayzahların kalelerinde kalmakta olan Beni Hedl´den Kurayza´nın erkek kardeşi Hedl´in soyundan gelenler üç genç adam Ka´b´ın öne sürdüğü ilk teklife taraftardılar. Gençliklerinde, kendi aralarında yaşamaya gelen Suriye´li yahudi İbn el-Heyeban´ı tanımışlardı. Şimdi onun beklenen Peygamber (s.a.v.)´le ilgili söylediklerini tekrarlıyorlardı «Onun vakti geldi. Ey yahudiler, ona ilk ulaşan sizler olun. Çünkü O kendisine karşı çıkanları Öldürmek ve kadm ve çocuklarını esir almak üzere gönderilecek. Bu durumun sizi ondan uzaklaştırmasına izin vermeyin.» Fakat gençlere verilen tek cevap: »Biz.Tevrat´tan vazgeçmeyiz.» oldu. Bunun üzerine üç genç o gece Kurayza kale lerinden kaçıp, Müslüman kampına sığındılar. Müslüman olmak istediklerini söyleyip Peygamber´e (s.a.v.) biat ettiler. Beni Kurayzalılardan ise sadece iki kişi onların yolundan gitti. Bunlardan biri, Amr îbn Su´da´, zaten başından beri Peygamber (s.a.v.) ´le yapılan anlaşmayı bozmaya karşıydı ve resmen kendisinin buna karşı olduğunu açıklamıştı. Şimdi ise eğer Müslüman olmayacaklarsa, Peygamber (s.a.v.)´e haraç veya vergi ödeyebilecekleri fikrini ortaya attı. «Ama, onun bu teklifi kabul edip etmeyeceğini bilmiyorum.» dedi. Buna karşılık yahudiler, Araplara haraç ödemektense ölmeyi yeğleyeceklerini söylediler. Bunun üzerine kaleden yalnız başına ayrıldı; kuşatma çemberini Müslüman olarak geçti ve o geceyi Medine´deki Mescid´de geçirdi. Fakat o geceden sonra bir daha onu gören olmadı. Bugüne kadar onun nereye gittiği ve nerede öldüğü Öğrenilememiştir. -Peygamber (s.a.v.) onun hakkında: «O, inancı nedeniyle Allah´ın koruduğu bir adamdır» derdi. Müslüman olan diğer adam ise Rifâ´a îbn Semey´al´di. O gece yahudi kalelerinden kaçmış, askerlerin arasından gizlice geçip, Hazreç´in Beni en-Neccar kolundan bir adamla evlenen Peygamber (s.a.v)´in teyzesi Selma binti Kays´ın yanına sığınmıştı. Rifâ´a onun evinde Müslüman olmuştur.

Ertesi gün, Ebu Lübabe´nin uyarısına rağmen Benî Kurayza´lılar kalelerinin kapılarını açtılar ve Peygamber (s.a.v.)´in adaletine teslim oldular. Adamlar elleri arkalarına bağlı bir şekilde kendileri için kampın bir tarafında ayrılan yere doğru gittiler. Diğer bir tarafa da kadınları ve çocukları topladılar. Peygamber (s.a.v.) kadın ve çocukları koruma görevini. Beni Kaynuka´nın eski lideri olan Abdullah Ibn Selâm´a verdi. Silahlar, giyecekler ve ev eşyaları kalelerden getirilip bir yere yığıldı. Şarap ve mayalanmış hurma suyu kavanozları teker teker açıldı ve boşaltıldı. .

Evs kabileleri Peygamber (s.a.v.)´e bu eski müttefiklerine de, Hazreç´in müttefiki olan Kaynuka´hlara gösterdiği yumuşaklığı göstermesini rica eden bir haber gönderdiler. Peygamber (s.a.v.). «Ey Evsliler, eğer onlar hakkındaki kararı sizden birine bırakırsam bu sizi tatmin eder mi[4]» dedi. Onlar da bu fikri kabul ettiler. Bunun üzerine Peygamber (s.av.) onları yaraları henüz iyileşmemiş olan ve Mescid´de bir çadırda tedavi gören liderleri Sa´d Ibn Muhz (r.a)´a gönderdi. Peygamber (s.a.v.), onu daha sık ziyaret odübümek için mescide yerleştirmişti. Rudeyfe adındaki Eşlem´1 i bir kadın da Sa´d´ın yarasını tedavi ediyordu.

Kabilesinden birkaç adam Sa´d´in yanına gittiler. Onu bir katıra bindirip kampa gittiler. Yolda ona: «Müttefiklerimize iyi davran, çünkü Allah´ın Rasulü seni onlara müsamahalı davranman için kararı sana bıraktı.» Fakat Sa´d çok adaletli bir adamdı; Ömer gibi o da Bedir esirlerini öldürme taraftarıydı ve onların bu görüşü vahiy tarafından desteklenmişti. Bedir´de fidye karşılığı serbest bırakılanların çoğu Uhud´da ve Hendek´te geri gelip onlara karşı savaşmışlardı. Bu son savaşta ise istilaya gelenlerin asıl gücü, sürgün edilen Beni Nadir´in yardımlarından kaynaklanıyordu. Eğer onlar sürgüne gönderilmek yerine öldürülmüş olsalardı, Kureyş ordusu yarıya iner ve Beni Kurayza´Iılar da anlaşmaya sadık kalırlardı. Bundan başka Sa´d (r.a) kriz anında Beni Kureyza´ya gönderilen elçilerden biriydi ve onların Müslümanların yenileceğine inandıklarında nasıl ihanet ettiklerini gözleri ile görmüştü. Eğer onlar hakkında sert bir karar alırsa bütün Evs´liler onu suçlayacaktı. Fakat Sa´d (r.a) bu tür düşüncelere zaten Önem vermezdi. Yakında öleceğini hissettiği bu seferki kararında ise bu tür kaygılar ondan tamamen uzaktı. Kabilesinden adamların sözlerine kısaca şu karşılığı verdi: «Artık Sa´d´ın, Allah katında, hiçbir suçlunun suçuna önem vermeme zamanı gelmiştir.»

Sa´d, güçlü yapılı, yakışıklı ve heybetli bir adamdı. O kampa geldiğinde Peygamber (s.a.v): «Başkanınıza saygı için ayağa kalkın» dedi. Onlar da ayağa kalktılar ve şöyle dediler: «Ey Amr´ın babası, Allah´ın Rasulü seni müttefiklerimiz hakkında karar vermek üzere görevlendirdi.Sa´d (r.a): «Peki, benim kararımın onlar üzerindeki son hüküm olacağına Allah´a yemin edip, O´na ahit verir misiniz?» dedi. «Evet» dediler. Sa´d Peygamber (s.a.v.)´e doğru bir göz atıp, adını anmaksızın: «Bu, buradaki herkes için mi geçerli?» dedi. Peygamber «Evet dedi. «O halde» dedi Sa´d, «ben erkeklerin Öldürülmesi, mallarm dağıtılması, kadın Ve çocukların esir alınmasına hüküm veriyorum»[5] Peygamber (s.a.v.) ona: Sen, yedi kat yüksek semada Allah´ın verdiği hükmün, aynısını verdin» dedi.

Kadınlar ve çocuklar şehre götürülüp yerleştirildiler. Erkekler ise kampta kaldılar ve geceyi Tevrat okuyup birbirlerine sabır ve dayanıklılık tavsiye ederek geçirdiler. Sabahleyin Peygamber (s.a.v.) pazar yerinde dar, fakat uzun ve derin hendekler açılmasını emretti. Toplam yedi-yuz kişi olan adamlar bazı kaynaklara göre yediyüzden fazla, bazılarına göre ise daha az küçük gruplar halinde gönderildiler. Her grup kendi mezarı olacak olan´ çukurun başına dizildi. Daha sonra Ali ve Zübeyr gibi Ashabın gençleri hepsini birer kılıç da...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın