Defn ve Hilafet

Defn ve Hilafet

İlk olarak Abbas´ın dikatini çeken belirtilen bir süre sonra diğerleri de farkettiler. Peygamber (s.a.v.) daha ölmeden Ümmü Eymen (r.a) oğluna Peygamber (s.a.v.) ´in Ölmek üzere olduğunu bildiren bir haber gönderdi. Kuzeye yürümek için kamp zaten kaldırılmıştı. Fakat Üsame hemen Medine´ye dönme emri verdi. Ömer (r.a)´in de içlerinde bulunduğu Ashab´dan ilk Müslüman olan birçok kişi ordu ile birlikteydi. Şehre vardıklarında ölümün gerçekleştiği haberini duyduklarında Ömer bunu kabul etmeyi reddetti. Ömer (r.a) Kur´an´ın bir âyetini yanlış tefsir ettiği için bu âyetin Peygamber (s.a.v.)´in onların neslinde ve gelecek nesillerde sürekli yaşayacağı anlamına geldiğini zannetmişti. Bu nedenle Mescidde ayağa kalkmış, insanlara Peygamber (s.a.v.)´in sadece ruhen yok olduğunu ve bir süre sonra geri "geleceğini anlatıyordu. O bu şekilde konuşurken Ebu Bekir (r.a) at sırtında Sunh´tan geldi. Çünkü haberler hızla tüm vahaya yayılmıştı. Ebu Bekir hiç kimsenin konuşmasını durdurmadan doğruca kızının evine gitti. Peygamber (s.a.v.)´in yüzünden Örttükleri örtüyü çekti. Ûna baktı ve öptü. «Ey bana annemden ve babamdan daha sevgili olan» dedi, «Allah´ın senin için yazdığı ölümü tattın. Bundan sonra sana hiçbir ölüm gelmeyecek.» Daha sonra yavaşça örtüyü tekrar yüzüne örttü ve Ömer r.´in hitap ettiği insan kalabalığına doğru yöneldi. İnsan kalabalığına yaklaştığında: «Yavaş ol Ömer!» dedi. «Beni ziyaretlerden birinde Aişe onun kızma bırşeyler söylediğini kızının da bunun üzerine ağlamaya başladığını gördü. Daha sonra ona bir sır daha verdi, bu kez gözyaşlarının arasında gülümsemeye başladı. O ayrılırken Aişe (r.a) Peygamber (s.a.v.)´în ne söylediğini sordu, fakat Fatıma (r.a) bunun bir sır olduğunu ve kimseye açamayacağını söyledi Ancak daha sonralan Fatıma ona bu sırrı açıkladı «Peygamber (s.a.v) bana bu hastalıktan öleceğini söyledi, ben de ağladım. Daha sonra bana ev halkından ona ilk kavuşanın ben olacağımı söyledi, ben de güldüm»´2.

Peygamber (s.a.v.) hastalığı sırasında acı çekiyor du, acının çok ağniaştığı bir sırada karısı Safiye (r.a) «Ey Allah´ın Peygamberi, senin çektiğini keşke ben çekseydim!» dedi. Bunun üzerine diğer hanımları birbirlerine baktılar ve aralarında bunun münafıklık olduğunu fısıl-daştılar. Peygamber (sa.v.) onları gördü ve «Gidin ağzınızı yıkayın» dedi. Ona niçin olduğunu sorduklarında-«Çünkü arkadaşınıza iftira ediyorsunuz. Vallahi, o tüm sa-mimiyetiyle gerçeği söyledi»´" cevabım verdi.

Ümmü Eymen (r.a) de sürekli onun yanındaydı ve ara-ara oğîuna Peygamber (sa.v.)´in durumu ile ilgili haberler gönderiyordu. Üsame (r.a), Allah bir yol gösterinceye kadar daha fazla ilerlemeyip Curf´ta kalmaya karar vermişti. Takat bir sabah ulaşan kötü haberler nedeniyle Mc dine´ye geldi ve ağlayarak, şuuru yerinde olduğu halde konuşamayacak kadar hasta olan Peygamber (s.a.v)´in yanına gitti Üs.ame (r.a), onun üzerine eğildi vo öptü. Peygamber (s.a.v.) elini Sema´dan rahmet dilercesine yukarı doğru kaldırdı ve. Daha sonra elinin İçindekileri, üzüntü içinde kampa dönen Üsame´nin eline boşaltırmış gibi bir hareket yaptı.

Ertesi gün Hicret´in onbirinci yılının Rebiül-Evvel ayı Tam Pazartesiye denk gelen onikinci günü idi, yani M. S 632 Haziranının sekizinci günü. O sabah erkenden Peygamber (s.a.v.)´in ateşi düştü ve çok güçsüz olmasına rağmen ezan onun Mescid´e gitmeye karar vermesine neden oldu. O içeri girdiğinde namaz başlamıştı ve insanlar onu gördüklerinde sevinçten neredeyse namazdan çıkacaklardı, fakat Peygamber, (s.a.v) onlara devam etmelerini işaret etti. Bir süre onları seyretti ve davranışlarmdaki takvayı görerek yüzü sevinçten parladı. Yanında Fadl (r.a) ve azatlı kölesi Sevban (r.a)´in-yardımıyla ilerlerken yüzü hâlâ parlıyordu. «Peygamber (s.a.v)´in yüzünü o andaki kadar güzelken hiç görmemiştim» dedi Enes (r.a) Ebu Bekir (r.a) arkasındaki´saflarda bir hareket olduğunun farkındaydı. Bunun sadece bir tek Sebebinin olabileceğini "Ve arkadan yak-" lastiğini duyduğu adamın Peygamber (s.a.v.)´den başkası olmadığını biliyordu. Bu nedenle başını çevirmeden bir adım geri çekildi. Fakat Peygamber (s.a.v.) elini onun omuzuna koydu ve «Namazı sen kıldır» diyerek onu tekrai cemaatın önüne doğru itti. Kendisi de Ebu Bekir´in sağına oturdu ve oturarak namaz kıldı.

Onun bu iyileşmesi büyük bir sevinç yaratmıştı. Namazdan kısa bir süre sonra Usaine, Peygamber (s.a.v)´i daha kötü bulacağını umarak dönmüştü, fakat onu daha iyi görünce çok sevindi. Peygamber (s.a.v.) «Allah´ın rahmeti ile yola çık» dedi Bunun üzerine Üsame ona veân etti ve Curf´a geri dönerek adamlarına kuzeye yürümek için hazırlanmalarını emretti. O sırada Ebu Bekir (r.a) yukarı Medine´ye doğru yola çıkmıştı. Esma (r.a) ile evlenmeden çok önce Ebu Bekir (r.a), on yıl önce vahaya geldiğinde yanında kaldığı Hazreçli Hârise´nin kızı Habibe ile nişanlanmıştı. Uzun süre nişanlı kaldıktan sonra evlenmişlerdi. Habibe hâlâ Sunh´ta ailesinin yanında kalıyordu. Ebu Bekir (r.a) ´do onu orada görmeye gidiyordu.

Peygamber (s.a.v.) Fadl (r.a) ve Sevban (r.a)´ın yardımıyla Aişe (r.a)´nin odasına döndü. Ali (r.a) ve Abbas (r.a) da oraya kadar peşlerinden gittiler, fakat çok kalmadılar. Dışan çıktıklarında oradan geçen bazı adamlar AH (r.a)´ye Peygamber (s.a.v.)in nasıl olduğunu sordular. «Allah´a hamdolsun» dedi Ali (r.a) «O iyi.» Fakat soranlar gittikten

dinle!» Ömer (r.) buna aldırmadı ve devam etti. Fakat Ebu Bekir´in sesini tanıyanlar Ömer´i -bırakıp ne söyleyeceğini duymak için ona döndüler. Ebu Bekir (r.a) Allah´a hamd ettikten sonra şöyle dedi: «Ey insanlar, kim Muhammed e tapıyor idiyse gerçekten Muhammed ölmüştür; kim d 2 Allah´a tapıyor idiyse gerçekten Allah Diridir ve ölmez.» Daha sonra Uhud´dan son/a indirilen şu âyeti okudu:

«Muhammed, yalnızca bir Peygamberdir. Ondcn önce nice Peygamberler gelip geçmiştir. Şimdi o ölürse ya da öldürülürse siz topuklarınız üzerinde gensin geriye mi döneceksiniz? İki topuğu üzerinde gerisin geri dönen kimse, Allah´a kesinlikle zarar veremez. Allah, şükredenleri pek yakında ödüllendirecektİr.» (Al-i İmran: 144)

Sanki Ebu Bekir (r.a) okuyuncaya kadar bu âyeti hiç kimse duymamıştı. Ondan bu âyeti aldılar ve bu âyet dillerde dolaşmaya başladı. Ömer (r.a) daha sonraları şöyle anlattı:

«Ebu Bekir´in o âyeti okuduğunu duyunca o kadar şaşırmıştım ki yere düştüm. Ayaklarım artık beni taşımıyordu ve Allah´ın Rasulünün ölmüş olduğunu anlamıştım.»

Ali, (r.a) Zübeyr (r.a) ve Talha (r.a) ile birlikte evine çekilmişti. Muhacirlerin geri kalan kısmı Ebu Bekir´in etrafında toplanmışlardı. Useyd ve kabilesinden bir çok kişi de onlara katılmıştı. Fakat Evs´li ve Hazreçli Ensarm büyük çoğunluğu Sa´d İbn Ubade (r.a)´nin başkanı bulunduğu Beni Sa´ide´nin toplantı yerinde toplanmıştı. Ebu Bekir (r.a) ve Ümer (r.a)´e, onların Peygamber (s.a.v.) irtihal ettiğine göre yönetimin kime ait olacağı konusunda tartıştıkları haberi ulaştı. Onun otoritesini memnuniyetle kabul etmişlerdi; fakat onu kaybettikten sonra çoğu Kayle oğullarının Yesrib´li bir adamdan başkası tarafından yö-neltilmemesi gerektiğini düşünüyorlardı. Çoğu Sa´d´a biat etmek üzere idi.

Ömer (r.a), Ebu Bekir (r.a)´i toplantı yerine kendisiyle beraber gelmesi için zorladı. Ebu Ubeyde de onlarla birlikte gitti. Sa´d hastaydı ve toplantı yerinin ortasında bir Örtüye sarınmış yatıyordu. Üç Kureyşli içeri girdiğinde Ensar´dan biri onun adına insanlara hitap etmek üzereydi. Onları görünce Allah´a hamdettikten sonra konuşmasına onları da dahil ederek başladı: «Bizler Allah´ın Ensanyız ve İs´âm´m savaşa!, gücüyüz, ey Muhacirler, sîzler de bizdensiniz. Çünkü simden bir grup bizim aramızda yaşıyor» Konuşmacı aynı tonda konuşmaya devam etti. Muhacirleri de biraz övmesine vagmen, onların ilk İslâm toplumu olarak önemlerini gözönünde bulundurmaksızm sürekli Ensa-rı överek göklere çıkarıyordu. O konuşmasını bitirdiğinde Ömer (r.a) tam konuşmaya başlamak üzereydi. Fakat Ebu Bekir (r.a), onu susturdu ve nazikçe, fakat kesin bir şekilde konuşmağa başladı. Ensann önemini kabul ettiğini söyledi. Fakat. İslâm´ın Arabistan´da yayıldığını ve Arapların tüm olarak Kureyş´tcn başka birinin otoritesini kabul etmeyeceğini, çünkü Kureyş´in tüm Araplar arasında eşsiz bir konumu olduğunu da belirtti. Konuşmasını bitirerek iki adamdan birini öneriyorum. Hangisini dilerseniz ona biat edin dedi. Daha sonra Ensar´dan biri kalkarak iki otoritenin olması gerektiğini söyledi. Bu ateşli bir tartışmaya yol açtı. Ömer (r.a) bu tartışmayı şu sözleriyle susturdu: «Ey Ensar, Allah´ın. Rasulünün namazlarda imamlık yapma görevini Ebu Bekir´e verdiğini bilmiyor musunuz? «Biliyoruz» diye cevap verdiler. Ömer "Peki aranızda kim-onun önüne geçmek istiyor?» dedi. Allah korusun, onun önüne geçemeyiz»[1] dediler. Bunun u/erine Ömer (r.a), Ebu Bekir (r.a)´ın elini tuttu vo ena biat etti. Arkasından da Ebu Uheyde (r.a) vo diğer Muhacirler biat ettiler. Daha sonra Sa´d hariç orada bulunan Ensann tümü de biat ettiler, Sa´d hiçbir zaman Ebu Bekir´i bir halife[2] olarak kabuî etmedi ve Suriye´ye hicret etti.

Orada ne karar almış olurlarsa olsunlar Medine´de hiç kimse Mescid´de, o orada olduğu müddetçe Ebu Bekir´in önüne geçmeyi kabul etmezdi. Ertesi gün sabah namazında, namazı kılmadan önce Ebu Bekir (r.a) minbere oturdu. Ömer (r.a) ayağa Kalkıp, cemaate Ebu Bekir´e biat etmelerini emretti ve onu şöyle tanımladı: «Sizin en iyiniz, Allah´ın Rasulünün arkadaşı,» îkisi mağarada oturduklarında ikinin ikincisi» (Tevbe: 40)

Yeni nazil olan âyetlerden birinde Ebu Bekir (r.a)´in bu önemli anda Peygamber (s.a.v.)´in tek arkadaşı olduğu belirtiliyordu[3]. Daha sonra biat eden Ali hariç tüm cemaat bir ağızdan ona bağlılık yemini ettiler[4].

Daha sonra Ebu Bekir (r.a), Allah´a hamd ve şükr...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın