Hayberden sonra

Hayber'in fethinden sonra biri Ali (r.), diğeri Ebu Bekir (r.) yönetimindeki nisbeten küçük iki ordu, Yemen'e giden yolu kapatan iki düşman Havazin kabilesi üzerine yürüdü. Hayber'den sonra düzenlenmiş küçük çapta toplam altı seferden ikisi bı alardı. Diğer ikisi doğuda ve kuzeydeki Gatafan kabileljri, geri kalan iki sefer de şimdi Peygamber'e ait olan Fedek Oyası'na yakın bir yerde yerleşik olan Beni Mürre üzerine yapıldı. Fedek yahudileri Medine'den, bedevilere karşı yardım ve koruma istemişlerdi. Bu çapulcuların sayısı Medine'de tam tahmin edilemediği için otuz kişilik bir grup gönderildi. Fakat düşman umulandan fazla idi ve otuz kişinin hemen hemen hepsi öldürüldü. Bunun üzerine Peygamber (s.a.v.) gecikmeksizin ikiyüz kişilik bir ordu gönderdi. Düşman çok adam kaybederek kaçmalr zorunda kaldı. Develerin ve koyunların yanısıra birkaç da esir ele geçirildi. Onyedi yaşında olan Üsame (r.) de bu sefere katılmıştı. Hendek'te de orduyla birlikteydi, fakat bu onun tam anlamıyla ilk seferi oluyordu. Çarpışma sıracında Mürre'li bir adam onun çok genç oluşuyla alay etti. Ona haddini bildirmeye kararlı olan Üsame, daha önceden hep birlikte savaş yerinde kalma emri verilmiş olmasına rağmen, adamı çölün içlerine kadar izledi. Sonunda onu yakalayıp yaraladı. Bunun üzerine Mürre'li Lailahe iiallah (Allah'tan başka ilah yoktur) diye bağırdı. Fakat adam şehadet getirmesine rağmen Üsame onu öldürdü.

Seferin lideri Galib İbn Abdullah[1] idi, çarpışma bittikten sonra liderin ilk sorusu «üsame nerede?» oldu, O ve bütün ordu Resulullah (s.a.v.) 'm Zeyd'in oğlunu ne kadar çok sevdiğini biliyordu. Bu nedenle zafere rağmen ordu çok üzüntülüydü. Üsame (r.) hava karardıktan bir saat sonra geldi. Galib ona sert bir şekilde çıkıştı. «Benimle alay eden bir adamı kovalıyordum» dedi genç, «tam onu yakalayıp yaraladığımda da La ilahe illallah dedi.» Galib: «Sen de bunun üzerine kılıcını kınına koydun değil mi?» dedi. -Hayır, dedi Üsame CrJ, ancak ona ölüm şerbetini içirdikten sonra koydum». Bunun üzerine bütün kamptakiler onu kötüleyen laflar söylediler. Üsame (r.) utanç içinde başını elleri arasına aldı. Eve dönerken hiçbir' şey yiyecek gücü de kendinde bulamadı. Mü'min bir adamın kâfiri tam öldüreceği sırada Müslüman olduğunu açıklaması ile ilgili meydana gelen birkaç olay nedeniyle nazil olan âyetleri yaşlılar iyi biliyorlardı. Bu olaylardan birinde silahlan ve zırhı ganimet olarak almak isteyen mü'min, «Sen bir mü'min değilsin'» deyip karşısındakini öldürmüştü. Üsame (r.)' nin durumunda dürtü ganimet değil şeref idi, fakat prensip aynıydı. Bu konuda inen vahy şöyle diyordu:

«Ey iman edenler, Allah yolunda adım attığınız (savaşa çıktı-ğmtz) zaman, iyice açtkhk kazandırın ve size (İslâm geleneğine göre) selâm verene, dünya hayatının geçiciliğine istekli çıkarak: 'Sen mü'min değilsin' demeyin. Asıl çok ganimetler, Allah katındadır. Bundan önce siz de böyle İdiniz; Allah size lütufta bulundu, öyleyse iyice açıkltk kazandırın. Şüphesiz Allah, yapmakta olduklarınızdan haberi olandır» (Nisa: 94),

Medine'ye vanr-varmaz Üsame (r.) doğruca Peygamber (s.a.v.)'e gitti. Onu sevinçle kucakladıktan sonra Peygamber fs.a.vj: Sana seferi anlat» dedi. Bunun üzerine Üsame yola çıkışlarından başlayıp, û adamı öldürdüğü zamana kadar tüm olanları anlattı. Tam o olayı anlattığı sirada Peygamber (s.a.v.): «Ey Üsöme, O Lailahe illallah dediği halde öldürdün mü?» diye sordu.' Üsame: «Ey Allah'ın Rasulü, o sadece öldürülmekten kurtulmak için böyle söyledi» diye cevap verdi. «Sen de» dedi Peygamber (s.a.v.), «Onun yalan mı, doğru mu söylediğini anlamak için kalbini açtan!- Üsame: «Lailaheillallah diyen bir kimseyi daha öldürmeyeceğim» dedi. Daha sonraları: «O gün İslam'a girmiş olmayı isterdim» derdi[2]. Çünkü Resulullah (s.a.v.) dine girildiği anda tüm eski günahların affolunacağını söylemişti.

Hayber'den döndükten sonra Peygamber (s.a.v.) dokuz ay boyunca Medine'de kaldı. Güneye ve kuzeye yapılan küçük seferlere rağmen bu aylar barış ve zenginlik dolu aylardı. Fakat Hicaz'ın bostanından elde edilen, bu zenginlik birçok sorunları da beraberinde getirmişti.

Ömer, (r.) bir gün Peygamber (s.a.v.)'in evine geldi ve yaklaştığında Peygamberin (s.a.v.) huzurunda bağınl-mayacak kadar yüksek sesle bağıran kadın sesleri duydu. Bunun yanısıra kadınlar bir de Kureyş'liydi, yani Muhacirlerdendi. Bu da Ömer'in onların Mekke'li kadınlara nazaran daha serbest ve kendine güvenen Medine'li kadınlardan kötü şeyler öğrendikleri konusundaki görüşünü doğruluyordu. Hepsinin de bildiği gibi Peygamber (s.a.v.) bir ricayı geri çevirmekten nefret ederdi. Bu nedenle Peygamber (s.a.v.)'den savaşta kendisine beşte bir olarak düşen çeşitli giysileri kendilerine vermesini istiyorlardı. Odanın bir köşesini Örten bir perde vardı. Ömer (r.)'İn içeri girme izni isteyen sesi duyulur duyulmaz ses tamamen kesildi ve kadınlar o kadar hızla perdenin arkasına saklandılar ki Ömer içeri girdiğinde Peygamber (s.a.v.) gülüyordu. Ömer (r.): «Ey Allah'ın Rasulü, Allah tüm hayatını gülme ile doldursun» dedi. Peygamber (s.a.v.h «Biraz Önce benimle birlikte olan kadınlar, senin sesini duyunca nasıl da şaşılacak derecede hızla perdenin arkasına gizlendiler» dedi. «Bu benim değil, senin hakkın, benden değil senden korkup saygı duymalılar»' dedi Ömer. Daha sonra kadınlara hitap ederek: «Ey kendilerine düşman olanlar, benden korkuyorsunuz da, Allah'ın Rasulünden korkmuyor musunuz?» dedi. «Evet Öyle» dediler, «Çünkü sen Resulullah fs. a.vJ'tan daha sert ve kabasın.» Peygamber ts.a.v.): «Bu doğru ey Hattab'zn oğlu» dedi ve sonra şunları ekledi: «Nefsimi kudret elinde tutana yemin olsun ki, eğer Şeytan senin belirli bir yoldan gittiğini farketse, mutlaka o yoldan başka bir yol seçer.»[3].

Yeni kazanılan servet ve durumun çok rahatlaması Ümmü Eymen (r.)'i bile bir istekte bulunmaya teşvik etti. Uzun süreden beri kendinin olduğunu söyleyebileceği bir deveye ihtiyaç duyuyordu. Bu nedenle Peygamber (s.a.vJ 'e gidip bir binek istedi. Peygamber (s.a.v.} ona ciddi ciddi baktı ve «Seni bir devenin yavrusuna bindireceğim» dedi. Onun yavru deveyi kastettiğini sanarak: «Ey Allah'ın Rasulü, bu bana uygun değil. Ben bunu istemem» dedi. Peygamber (s.a.v.) yine: «Seni bir devenin yavrusundan başka birşeye bindiremem» [4]dedi. Bu konuşma Ümmü Eymen (r.)' İn Peygamber (sa..v.)'in yüzündeki gülümsemeden onun her devenin mutlaka başka bir devenin yavrusu olduğunu demek istediğini ve şaka yaptığını anlayana dek sürdü.

Başka bir gün Ömer (rj, Peygamber (s.a.v.)'i elini yanağına koymuş bir şekilde üzüntülü dururken gördü. «Ey Ömer,» dedi Peygamber (s.a.v.) «Benden sahip olmadığım şeyleri istiyorlar». Hayber'e giderken bu seferin zaferle sonuçlanacağını ve Medine'ye zenginlikler getireceğini vadederek: «Bu sizin için iyi olmayacak» demişti. Bu söylediği diğerleri kadar kendi ev halkı için de geçerliydi. O zamana kadar Peygamber (s.a.v.) ve ailesi' son derece sade bir hayat sürüyordu. Aişe, (r.) Hayber'den önce hiçbir zaman doyuncaya kadar hurma yediğini hatırlamadığını söylerdi. Bakmakla yükümlü oldukları fakir Muhacirlerin sayısındaki sürekli artış, Peygamber (s.a.v.) hanımIarın sadece ihtiyaçları olan şeyleri istemelerine, bazan onu bile istememelerine neden oluyordu. Verilebilecek olan şeyler dağıtılıyor, verilemeyecek olanlar da satılıp parasıyla birtakım ihtiyaçlar karşılanıyordu. Fakat Peygamber (s.a.v.) şimdi hanımlarına hediyeler verebiliyordu. Bu da birçok problem doğuruyor ve onların daha fazla istemesine neden oluyordu. Çünkü eşitlik, birine verilen şeyin diğerine verilmesini gerektiriyordu.

Aynı zamanda diğer yönlerden de onun hoşgörüsünü kötüye kulanıyorlardı. Birgün Ömer Cr.) bir sebep yüzünden karısını azarladı, o da karşı cevap verdi. Ömer (r.) onu uyardığında ise karısı Peygamber (s.a.v.)'in hanımlari bile kocalarına karşı cevap verdiklerine göre kendisinin neden vermeyeceğini sordu. Kızlarını kastederek de: «Onlardan biri var ki o, sabahtan akşama kadar utanmak-sızm tüm kafasındakileri söylüyor» diye ekledi. Buna çok üzülen Ömer Cr.) doğruca Hafsa'ya gitti. Hafsa annesinin doğru olduğunu belirtti. Ömer, (r.) kızının kendine olan güvenini sarsmak için: «Sende ne Aişe'nin zerafeti, ne de Zeyneb'in güzelliği var» dedi. Bunun da bir etki uyandırmadığını görünce: «Siz Peygamber Cs.a.v.)'i kızdırdığınızda, Allah'ın sizi kendi gazabından helak etmeyeceğinden bu kadar emin misiniz?»[5] sözlerini ekledi. Daha sonra kuzeni Ümmü Seleme'ye gitti ve: «Tüm düşüncelerinizi Allah'ın Rasulüne söylediğiniz ve ona saygısızca cevap verdiğiniz doğru mu?» diye sordu. Ümmü Seleme Cr.) «Allah aşkına sen Allah'ın Easulü İle hanımları arasına nasıl girersin? Evet, Tanrı'ya andolsun, biz ona düşüncelerimizi söylüyoruz. Eğer bizim bu söylediklerimizi çekiyorsa bu kendi bileceği bir şeydir. Eğer bize böyle yapmayı yasaklarsa biz ona, sana itaatimizden daha fazla itaat ederiz»[6] dedi. Ömer (r.) çok ileri gittiğini ve Ümmü Seleme (r.)'nin sitem etmekte haklı olduğunu anladı. Fakat Peygamber'in (s.a.v,) evinde birşeylerin iyi gitmediğinde şüphe yoktu.

Son günlerdeki bu zenginlik beklenmedik bir olayla daha da arttı. Peygamber Cs.a.v.) 'in Mukavkıs'a gönderdiği İslâm'a çağrı mektubuna Mukavkıs kaçamak bir cevap yazmıştı. Fakat cevapla birlikte Mısır kralı yüz ölçek altın, yirmi tane iyi kumaştan elbise, katır, dişi at ve iki kop-tik hristiyan cariye ile birlikte bir de yaşlı harem ağasından oluşan zengin bir hediye göndermişti. Adlan Mariye ve Şirin olan kızlar kardeştiler ve ikisi de güzeldi. Fakat Mariye.daha da güzeldi, Peygamber Cs.a.v.) onun güzelliğine hayran oldu. Şirin'i Hassan îbn Sabit (r.)'e verip Ma-riye'yi, Mescide bitişik odası yapılmadan önce Safiye (r.)'-nin oturduğu eve yerleştirdi. Gece ve gündüz onu ziyaret ediyordu. Fakat Peygamber (s.a.v.)'in eşleri o kadar kıskançlık gösterdiler ki cariye çok mutsuz oldu. B...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın