Zühd Ve Takvası

Zühd Ve Takvası

İnsanların Allah'a en çok bağlı, en muttakisi, en doğru ve hayırlısı şüphesiz ki Hz. Muhammed'dir. Medine Devleti'nin başkam olduğu zaman dahi Beytü'l-mal'(devlet hazinesinin bütün gelirlerini halka dağıtmış, kendisi ve ailesi ise fakirliğe yakın, sâde ve mütevazi bir hayat sürmüştür. Ebû Hureyre'den rivayet olunan bir hadîslerinde Rasûlullah; "Allah'ım, beni yoksul olarak yaşat, yoksul olarak canımı al ve yoksullarla haşreyle" diye dua etmiştir. Bir başka duası da; "Ey Rabbim! Âl-i Muhammed'e geçinecek kadar nzık ver!" şeklindeydi. (Buharî ve Müslim).

Hz. Aişe şöyle söylemiştir: "Biz âl-i Muhammed, ateş yakıp üzerine tencere koyarak sıcak yemek pişirmeden ay geçtiği olurdu. Bizim başlıca gıdamız hurma ve su idi." (Buhari). Yine Hz. Aişe'nin anlattığına göre Hz. Muhammed'in ailesi onun vefatına dek hiçbir zaman ardarda iki gün kâfi miktarda arpa ekmeğine sahip olmamıştır. Rivayetlerde daha çok hurma ve sudan ibaret bir yemeği dahi doyasıya yiyemedikleri, Rasûlullah'in vefatına kadar onun ve ailesinin yemeklerinden artakalan bir şey olmadığı belirtilmiştir (Buharî, Müslim ve Tabakat-ı İbni Saad).

Nu'mân b. Beşîr "Arzu ettiğiniz yiyecek ve içecekleri bulamadığınızdan mı yakınıyorsunuz? Ben, peygamberimizin karnını doyurmak için hurma bulamadığını gördüm" demiştir (Müslim). Sa'îd Makbûrî, Ebu Hureyre'nin Önlerinde kuzu kızartan kişilerin yanından geçerken davet edildiğinde bunu reddederek "Allah Rasûlü dünyayı karnını arpa ekmeği ile bile doyurmadan terketti" dediğini rivayet etmiştir (Buhari). Enes, Hz. Peygamber'in ailesinin akşamları bir sâ' buğday veya bir başka tahılları olmadığını rivayet etmiştir (Buhari).

Ebu Hureyre, Hz. Peygamber'in açlık sebebiyle karnına taş bağladığını rivayet etmiştir (Tabakat). Mesrûk b. el-Ecdâ bir gün Hz. Aişe'nin hadîs rivayet ederken aniden gözyaşlarına boğulduğunu rivayet etmiştir. Ümmü'l Müminin neyin ağlattığını sorduğunda Hz. Aişe "ben yiyecekle doymadım, fakat Allah Rasûlü'nün 4 ay ardarda buğday ekmeği yemediğini hatırlayınca ağladım" dedi (Tabakat).

Ebû Hureyre, bir ay boyunca ekmek veya yemek pişirmek için olsun ateş yanmadığım rivayet etmiştir. Bunun üzerine dinleyenler, "Ey Ebû Hureyre! Bu insanlar nasıl yaşıyordu?" diye sorunca, o da "hurma ve su ile. Bir de -Allah onları mükâfatların en iyisi ile mükâfatlandırsın- sağmal hayvanları olan bir Ensârî komşuları vardı, o biraz süt verirdi." dedi (Tabakat).

Nevfel b. İyaz el-Huzlî, Abdurrahman b. Avf m yakın arkadaşı olduğunu rivayet etmiştir. Bir gün onu evine götürdü. Misafir evde yıkanıp çıktıktan sonra beraber oturdular. Önlerine bir tepsi içinde ekmek ve et getirildi. Abdurrahman b. Avf gözyaşlarına boğuldu, el-Huzlî "Ey Ebu Muhammedi Seni ağlatan nedir?" dedi. Abdurrahman b. Avf "Allah Rasulü ne kendisi ne de ailesi arpa ekmeğiyle tam doymadan vefat etmişti. Bilmiyorum, geride bırakılan bizler için bu et ve ekmek hayırlı mıdır?" dedi (Tabakat).

İbni Şihâb'dan rivayette Ebu Hureyre Mugîre b. Ahnas'ın yanından geçerken ona yemeğinin ne olduğunu sordu. O da nekiy ekmeği ile iyi et dedi. Ebu Hureyre "nekiy nedir?" dedi. O da "elenmiş buğday ekmeği" dedi. Ebu Hureyre hayretle; "Ey Mugîre! Sana şaşıyorum; Rasûlullah (vefatına kadar) ekmek ve zeytinyağı ile bile olsa bir günde iki öğün yememiştir, halbuki sen ve arkadaşlarınız burada dünyayı israf ediyorsunuz" dedi. Ve kendi çocukları imişçesine parmaklarına vurdu (Tabakat).

Hz. Aişe, Allah Rasûlü'nün hiçbir vakit karnında iki çeşit yiyeceği bir arada bulundurmadığını rivayet etmiştir. Et, hurma veya ekmek yemişse onlara başka bir şey eklemez, çeşitlemezdi (Tabakat). Hamd b. Hutel, Hz. Aişe'nin şöyle söylediğini rivayet etmiştir: "Bir gece (babam) Ebu Bekr bir keçi butu getirdi. Onu Rasûlullah ile birlikte doğradık. Birisi 'onu yağ kandili olmadan mı doğradınız?' dedi. Ben de 'eğer yağımız olsaydı onunla ekmek yerdik' dedim." Hz. Muhammed'in ailesinin hiç ekmek veya yiyecek pişirmeden geçirdiği aylar olurdu. Hamd b. Hutel bunu Süfyan'a söylediğini, bunun da arka arkaya iki ay vaki olduğunu anlattığını rivayet eder (Tabakat).

Ümran b. Zeyd el-Mednî babasından rivayetle şu olayı anlatmıştır: "Hz. Aişe'nin yanına gittik ve es-selâmû aleykûm ya ümmü'l mü'minîn!' dedik. O da aleykûmu's-selâm dedi ve gözyaşlarına boğuldu. Ağlamasının sebebini sorduk. O da 'sizlerden bazısı pek çok çeşit yiyecek yiyor ve sonra da yediklerini eritmek için ilaç arıyor. Bundan sebep Rasûlullah'i hatırladım; bu hâtıra beni ağlattı. O bu dünyayı terkettiğinde bir günde iki kere yemek yemiş değildi. Hurma yediğinde ekmek yemez, ekmek yediğinde hurma yemezdi. Beni ağlatan işte budur' dedi." (Taba-kat).

Enes, (annesi) Ümmü Süleym'in Rasûlullah'a gönderdiği bir tepsi hurmayı hanımlarına dağıttığını, kendisinin ise çömelerek ancak açlığını giderecek kadar yediğini rivayet etmiştir (Tabakat). Ebu Hureyre, Hz. Peygamber'in aç durduğunu söyledi. Râvi bunun sebebini sorduğunda Ebu Hureyre şöyle cevapladı: "Daima etrafından bulunan insanların çokluğu, misafirleri ve onunla sadece bu gayeyle beraber bulunanlar sebebiyle. O as-habdan veya mescidden onu takib eden muhtaçlar olmaksızın hiçbir öğün yemek yememiştir." Allah ona Hayber'de zafer nasib ettiği zamandır ki insanlar biraz rahatladılar. Fakat bundan önce geçim zor ve kazanç azdı. Arabistan kum, taş ve kayalarla kaplı ve dolayısıyla ziraate elverişli olmayan bir yer idi. Halk genellikle hurma yerdi. Allah Rasûlü Medine'ye hicret ettiğinde insanların durumu buydu. O günden Hz. Peygamber'in vefatına kadar Sa'd b. Ubâde'nin cömert eli O'na daima uzanmıştı; pekçok ensârî de. aynı yardımı yaptı. Hz. Peygamber'in ashabı çok yumuşak başlı idi. Buna karşı Hz. Peygamber'in mükellefiyetleri pek fazla idi ve Medine'ye hicret edenlerin sayısı da devamlı artıyordu; hayat zordu. Esas mahsûl, insanların omuzlarında ve develerde taşman meyvalar ve hurma idi. Kuraklık olduğu zaman meyva ve hurmanın bile kıtlığı oîurdu. (Tabakat).

Ömer b. Hattab şöyle rivayet eder: "Rasûlullah'ı görmeye gittim ve onu hasır üzerinde uzanırken buldum. Hasırla arasında bir örtü yoktu ve hasırın izi vücudunda görülüyordu. 'Ey Allah'ın Rasulü! Ümmetini zengin etmesi için Allah'a dua et; Allah'a inanmamalarına rağmen, Allah Rumları ve Acemleri zengin kılmıştır' dedim, O da: 'Böyle mi düşünüyorsun ey İbn-i Hattab? Onlar mükâfatları bu dünyada verilenlerdir.' buyurdu." Bir başka rivayete göre ise şöyle buyurmuştur: "Onların bu dünyaya, bizimse anirete sahip olmamızdan hoşnut değil misin ey Hattaboğlu?" (Bu-hari ve Müslim).

Ebu Talha, "Biz Allah Rasulüne açlıktan şikâyet edip, açlığımızı bastırması için karnımıza bağladığımız taşları gösterince Allah Râsulü elbisesini kaldırdı ve karnı üzerine bağladığı iki taşı gösterdi." dedi. (Tirmizi). Bu hadîs Hz. Muhammed'in sâde, zâhidâne ve yüksek faziletlerle dolu hayatım yansıtır.

Ayakkabısı: Hz. Peygamber'in çarığının iki tasmalı olduğu (Buhari) ve çift bağı olduğu (Tirmizi) rivayet edilmiştir. Hz. Peygamber dikilirken ayakkabı giyilmemesini söylemiştir (Ebu Davud, Tirmizi ve İbni Mace). İbni Abbas, bir kişinin otururken ayakkabılarını çıkarması ve yanma koymasının sünnetten oduğunu söylemiştir (Ebu Davud). Hz. Peygamber'in "Sizden biriniz ayağmda tek çarığı olduğu halde yürümesin; ya yalın ayak yürüsün ya da bir çift çarık giysin" buyurduğu rivayet edilmiştir (Buhari).

Ebu Hureyre'den rivayetle Allah Rasulü şöyle buyurmuştur: "Sizden birisi çarıklarını giyerken önce sağ tekini giymeli, çıkarırken de ön-, ce sol tekini çıkarmalı" (Buhari ve Müslim). Habeş hükümdarının Hz. Peygamber'e bir çift siyah mest hediye ettiği ve O'nun da onları giydiği rivayet edilmiştir (İbni Mace).

Hz. Peygamber'in saçlarını taraması:

Hz. Peygamber saçlarını tarardı. Başkalarının da saçlarını dağınık vaziyette bırakmalarından hoşlanmazdı. "Saçı olan ona baksın" buyurmuştur (Ebu Davud). Hz. Peygamber sıklıkla saçlarına yağ sürer ve sakalını tarardı (Şerh-üs Sünne). Ümmü Hani şöyle rivayet etmiştir: "Bir keresinde Mekke'de iken Allah Rasûlü bize geldğinde saçlarında dört örgü vardı." (Ahmed, Ebu Davud, Tirmizi, İbni Mace). Hz. Aişe, kendisi âdet halindeyken Hz. Peygamber'in saçlarını taradığını rivayet etmiştir (Buhari ve Müslim).

Hz. Aişe, Hz. Peygamber'in saçlarım kendişinin ayırdığını ve ortadan ayırıp perçemini gözlerinin üstüne düşürdüğünü rivayet etmiştir (Ebu Davud).

Meclis âdabı: Hz. Peygamber meclislerde izzet ve incelik eseri tavırlarla otururdu. Bütün ashabı bu edep ve nezaketi müşahade ederdi. Birşey söylediği vakit ashab ilgiyle ve sessizce Hz. Peygamber'i dinlerdi. Bir kişi konuştuğu vakit konuşmasını bitirmeden bir başkası konuşamazdı. Bazen fakir ve muhtaç olanlar dertlerini anlatmak için gelir ve meclisin usûlünü bozarlardı. Fakat Hz. Peygamber yine de onları sessizce ve rahatsızlık belirtisi göstermeden dinlerdi. Hz. Peygamber kimsenin sözünü kesmezdi ve eğer bir kişinin konuşması hoşuna gitmezse onu sadece na-zar-ı itibara almaz ve asla sözle reddetmezdi.

Daima meclisteki konuşmaya katılırdı. Meclistekiler ne konuşuyorsa O da onu konuşurdu. Ashabın neşesine ve edep dahilindeki latifelerine katılır ve kendisi de latifeli şeyler konuşurdu. Kendisini ziyarete bir kabile reisi geldiği vakit onu mevkii ve makamına uygun olarak ağırlardı. "Her kavmin saygıdeğer insanlarına itibar gösterin" buyurmuştur. Daima insanların ihtiyaçlannı soruşturmuştur. "İhtiyaçlarından beni haberdar etmemiş olanlar bana durumlarını bildirsinler" buyurmuştur. İnsanların bir başka insana tazim için ayağa kalkmasını hoşlanmazdı (Ebu Davud). Ancak sevdiği insanlar için ayağa kalkmıştır. Kızı Fâtıma O'na geld...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın