|
Konu Başlığı: Ümmeti Meydana Getiren Unsurlar Gönderen: Vatan Var Olsun ! üzerinde 27 Temmuz 2012, 13:25:41 Ümmeti Meydana Getiren Unsurlar Şu söylenebilir ki: İnsanoğlunun birliği, Kur'ân'da anlatıldığı şekliyle, insana herşeyden daha değerli gelen ve onu korumak için fertlerin ve ulusların herşeyini feda edebileceği hatta gerekirse ölebileceği belli prensipler, inançlar ve temel değerlerden oluşur. Bu birlik, prensibler, inançlar ve değerlerle karşılaştırıldığında önemsiz olan zaman, mekân, ulus, soy, ırk ve renk farkına isnat etmez. Ve bu önemsiz olan farklılıklar genel inanç ve değerlerin karşısında bir anlam ifade etmez. insanlar genel inanç ve prensiplere sahip olduğunda, farklı renk, ulus, zaman ve mekânlara ayrılsalarda, tek ümmete ve düşünceye mensupturlar. Bu durumda aynı his ve düşünceleri paylaşırlar. Ayrıca düşünce ve davranışlarını muhafaza etmek için her şeyi göze almaya hazırdırlar. Kur'ân'da bu durum konu edilerek şöyle denilir: "Rabb'in, Âdem oğullarından, onların bellerinden zürriyetleri-ni almış ve onları kendilerine şahit tutarak: 'Ben sizin Rabb'iniz değil miyim?' (demişti). 'Evet, (buna) şahidiz!' dediler. Kıyamet günü 'Biz bundan habersizdik!' demeyesiniz." (7:172). Bu, bütün insanlığın tek ilâh olarak Rablerini tanıdığı ve aynı inançlarla tek bir ümmet olduğu başlangıç safhasıydı. Fakat, sonraları zaman geçtikçe insanlar inanç ve düşüncelerini değiştirmeye başladılar. Bu sebeple Allah, insanları doğru yola iletmek üzere peygamberlerini gönderdi. Allah'ın nihai mesajı, en mükemmel şekliyle Peygamber Hz. Muhammed tarafından getirildi. Ve O, insanları aslî tek Allah inancına davet etti. Kur'ân insanlara peygamberin dünya çapındaki misyonunu şu sözlerle anlatır: "(Ey Muhammedi) De ki: 'Ey insanlar! Ben sizin hepinize, göklerin ve yerin sahibi Allah'ın elçisiyim. O'ndan başka ilâh yoktur. O, diriltir, öldürür. Gelin Allah'a ve O'nun ümmî peygamberi olan Elçisine inanın -ki o (peygamber) de Allah'a ve O'nun sözlerine inanmaktadır-, O'na uyun ki doğru yolu bulaşınız!" (7: 158). A'râf sûresinin bundan önceki ayetinde ise peygamberin fonksiyonu anlatılır: "... O (Peygamber) ki, kendilerine iyiliği emreder, kendilerini kötülükten meneder; onlara güzel şeyleri helâl, çirkin şeyleri haram kılar, üzerlerindeki ağırlıkları, sırtlarındaki zincirleri kaldırıp atar..." (7:157). Kur'ân'ın bu âyetleri peygamberin şerefli misyonunu vurgular. Peygamber, İnsanları anlamsız ve gereksiz âdet ve geleneklerin yüklerinden, bâtıl ilâhlardan ve beşerî kanun ve kuralların bunaltıcı külfetinden kurtardı. Onları Rableri ve Yaratıcıları olan Allah'ın şeriatı altında topladı. Kötü ve murdar bir hayatın İçinde boğulmuşlardı; Peygamber onlara faziletli ve dürüst bir hayatı, iyi şeylerin faydalarını ve cehaletlerinden dolayı yaptıkları kötü şeylerin zararlarını öğretti. Peygamberin misyonu insanları Rablerine temiz, muttakî bir hayata, hayra ve kendi faydalan için adalete getirmekti. Bu misyon Kur'ân'da tekrar tekrar anlatılmaktadır. Hac sûresinde şöyle buyurulmaktadır: "(Ey Muhammed!) De ki: 'Ey insanlar! Ben sizin için ancak apaçık bir uyarıcıyım. İman edip salih ameller işleyenlere mağfiret ve bol rızık vardır. Âyetlerimizfi red ve iptal etmek için, onları kabul edenlere karşı) yarışa girenlere gelince, onlar da cehennemin halkıdır." (22: 49-51). Ve Sebe' sûresinde de şu ayeti görürüz: "(Ey Muhammed!) Biz, seni ancak bütün insanlara bir müjdeleyici ve uyarıcı olarak gönderdik; fakat insanların çoğu bilmezler." (34: 28). Hiç şüphe yok ki Hz. Peygamber, vahyi öncelikle Araplara tebliğ etmişti. Onlar da bu mesajı dünyanın dört bir yanma ulaştırarak, insanlara Rabblerine olan görevlerini hatırlatmışlar; onları iyi bir hayata, takvaya ve adalete davet edip, kötülükten, günahtan ve doğru olmayan bir hayattan men etmişlerdi. Bu sebeple Peygamber Hz. Muhammed gerçekte hayatın evrensel prensiplerini Öğreten ve bir dünya toplumunun temelini atan ilk insandı. Bu prensiplerin ışığında, Hz. Peygamber başlangıçtan beri varolan aslî dini yenilemek ve tekrar gün ışığına çıkartmakla kalmayıp, Önceki peygamberlerin zamanında ümmet-i müslimin olarak bilinen bu topluluğu yeniden kurdu. Farklı kabilelerden, ailelerden ve dinlerden bu inancı kabul eden insanlar Hz. Peygamber'in vasıtasıyla genel bir kardeşlik bağlan altında toplandılar. Ve Hz. Peygamber onları birbirlerinin destekçisi, yardımcısı ve dostları yaptı. Her birinin canı, malı ve ırzı aynı şekilde mukaddes ve tecavüzden masundu; eşit hak ve sorumluluklara sahiplerdi. Şeriat önünde kimsenin ayrıcalığı yoktu. Bu sebeple bu evrensel kardeşliğin bütün üyeleri eşit konuma getirilmiş oldu, İbni Zeyd'in rivayetine göre Hz. Peygamber'in amcası Ebû Leheb bir gün kendisine; "Dinini kabul edersem kazancım ne olacak?" diye sordu. Hz. Peygamber; "Diğer bütün iman sahiplerinin kazandıklarını kazanacaksınız." buyurunca Ebû Leheb; "Benim için (Hz. Peygamber'in amcası olması hasebiyle) bir ayrıcalık yok mu?" diye sordu. "Daha ne istiyorsunuz?" karşılığına Ebû Leheb; "Bu din, beni diğer insanlarla eşit mi tutuyor?" diye bağırdı. (İbni Cerîr). Kur'ân şu sözlerle akraba kayırmaya açıkça karşı durmuştur: "Kıyamet günü akrabalarınız ve çocuklarınız size fayda vermez. (Allah) aranızı ayırır..." (60: 3). Yakınlarının bir kimse üzerinde hiç bir faydası olmayacaktır. Kişiye fayda verecek şey sadece imandır. Bu sebeple makûl olanı, dünyevi ilişkiler ve bağların bu temeller üzerine tesis edilmesidir. "Sizin dostunuz, ancak Allah, O'nun Elçisi ve namazlarını kılan, zekâtlarını veren, rükû'a varan mü'minlerdir. Kim Allah'ı, O'nun Elçisini ve mü'minleri dost tutarsa, (bilsin ki) galip gelecek olanlar, yalnız Allah'ın taraftarlarıdır." (5: 55-56). Ve Hucurât sûresinde şu ifadeleri görürüz: "Muhakkak mü'minler kardeştirler. Kardeşlerinizin arasını düzeltin ve Allah'tan korkun ki size rahmet edilsin." (49: 10). Kur'an'daki bu ve benzeri pek çok âyet, dünyadaki bütün müslümanları evrensel bir ailenin fertleri olarak ilân etmektedir. Böylesine gerçek bir kardeşlik dünyada hiç bir ideolojide ve herhangi bir dinde görülemez. Hz. Peygamber, İslâm kardeşliğinin bu meziyetlerini müteaddit defalar beyan etmiştir. Ebû Musa'nın rivayetine göre bazı kişiler Hz. Peygamber'e hangi tip insanın daha dindar olduğunu sordular. Hz. Peygamber: "Müslümanlara eliyle ve diliyle zarar vermekten kaçınan kişi" diyerek cevap verdi (Buhari). Cerir b. Abdullah, Hz. Peygamber'in: "Birincisi namaz kılmak, ikincisi zekat vermek ve üçüncüsü bütün müslümanlar hakkında hayır dilemek üzere üç hususta kendisinden biat aldığını" nakleder (Buhari). Abdullah b. Mesud Hz. Peygamber'in şöyle buyurduğunu rivayet eder: "Müslümana sövmek fısk (günah), ona karşı savaşmak ise küfürdür (imansızlıktır)." (Buhari). Ebû Hureyre'den rivayet olunduğuna göre Hz. Peygamber: "Bir müslümana başka bir müslümanm canı, malı ve ırzı haramdır." buyurmuştur (Müslim, Tirmizî). Ebû Said el-Hudrî ve Ebû Hureyre'nin rivayet ettiğine göre Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur: "Müslüman müslümanın kardeşidir. Ona zulmetmez, onu yalnız bırakmaz, ona hakaret etmez. Bir kimse için bir müslüman kardeşini hakir görmesi kadar büyük bir kötülük yoktur." (Müsned, Ahmed). Sehi b. Sa'd es-Saidî'nin rivayetine göre Hz. Peygamber şöyle buyurmuştur: "Bir mü'minin cemaat ile münasebeti baş ile bedenin irtibatı gibidir. Öyle ki, mü'min, cemaatinin çektiği eziyeti, bir başın vücudun herhangi bir kısmındaki acısı gibi duyar." (Müsned, Ahmet). Nu'man b. Bişr de Hz. Peygamber'in şöyle dediğini rivayet eder: "Bütün mü'minleri birbirlerine merhamette, muhabbette, lütuf ve atıfet hususlarında sanki bir vücut misali görürsün. O vücudun bir uzvu hastalanınca, vücûdun öbür azaları birbirlerini hasta âzânın elemine, uykusuzlukla, hararatle iştirake çağırırlar. Hasta uzvun elemini paylaşırlar." (Buhari ve Müslim). Ebû Mûsâ el-Eş'arî, Rasûlullah'in şöyle dediğini rivayet eder: "(İslâm camiasında) mü'minİn mü'mine bağlılığı, taşlan birbirine kenetli (yalçın) duvar gibi (metîn)dir." Rasûlullah bunu söylerken, parmaklarım birbirine kenetledi. (Buhari ve Müslim). Abdullah b. Ömer'den rivayetle, Rasûlullah şöyle buyurmuştur: "Müslüman müslüma-nın kardeşidir; ne ona zulmeder, ne de onu terk eder. Kim bir müslümanın ihtiyacını giderirse Allah da onun ihtiyacını giderir. Kim bir müslümanı musibetten kurtarırsa, Allah da onu kıyamette musibetten kurtaracaktır. Kim bir müslümanm ayıbım örterse Allah da kıyamet gününde onun ayıbını örtecektir." (Buhari ve Müslim). Câbir b. Abdullah'dan rivayetle, Rasûlullah şöyle buyurmuştur: "Bir müslümana, hakarete uğradığı ve namusuna dil uzatıldığı sırada yardım etmeyen kimse, ençok yardıma muhtaç olduğu sırada Allah'ın yardımını göremeyecektir. Yardımcı olana da, Allah en çok muhtaç olduğu anda yardım elini uzatacaktır." (Ebû Dâvud). Ebû Bekre, Rasûlullah'in Veda Haccı sırasında Mina'da îrâd ettiği hutbede şöyle buyurduğunu rivayet eder: "Ey insanlar! Aklınızı başınıza toplayınız da benden sonra birbirinizin boynunu vuracak surette dalâlete, vahşete düşerek (cahiliyet devrine) dönmeyiniz!..." (Buhari ve Müslim). Enes b. Mâlik'ten şöyle dediği rivayet edilmiştir: "Bir kere Rasûlullah: '(Ey mü'min! Mü'min) kardeşine, ister zâlim olsun, İster mazlum olsun, yardım et!' buyurmuştu. Birisi: 'Yâ Rasûlullah! Şu mazlum olan kişiye yardım edebiliriz. Fakat o zâlime nasıl nusrat ederiz?' diye sordu. Rasûl-i Ekrem: 'Zâlimin iki elinin üstünü tutarsın!' diye cevap verdi." Câbir'in rivayetinde; "yardım edilen kişi zâlim ise müslüman kardeş o zâlimi zulmetmekten men etsin! Bu da zâlim için nusrattir" buyurulmuştur. (Buhari ve Müslim.) Abdullah b. Amr, Rasûlullah'in şöyle dediğini rivayet etti: "Mü'minlerin kanı aynı değerdedir. Mü'minler düşmanlanna karşı bir el (sıkılmış yumruk) gibidirler." (Ebû Dâvud). Enes b. Mâlik, Hz. Peygamber'den şu sözleri rivayet eder: "Ben insanlarla, Allah'tan başka ilâh olmadığına ve Muhammed'in Allah'ın elçisi olduğuna şehâdet edinceye kadar savaşmakla emrolundum. Şayet onlar bu şe-hadetten sonra bizim kıblemize dönerlerse ve bizim kestiğimiz hayvanları yerlerse (zebh) ve bizim gibi ibadet ederlerse, yalnızca bize vermekle yükümlü oldukları hâriç, onların kanı ve malı bize haramdır. Bu durumda onlar müslümanlarla aynı hak ve sorumluluklara sahiptirler." (Müsned-i Ahmed ve Neseî). |