Hücum

2- Hücum

Çoğunlukla, bir savaşı kazanmak için hücumun zorunlu olduğunu bütün askerî uzmanlar kabul eder. Hakikaten, hücum başarının bir garantisidir. Bunun zarurî olması yalnızca savaşın taktik bir manevra olması dolayısıyla değil, fakat hücum eden tarafın ne istediğini ve gayesinin ne olduğunu bilmesi, savunmada kalan tarafın ise gayesinin ne olduğunu belirleyememesi dolaylıyladır. Hücum eden tarafın komutanı planlarını hazırlayabilir, kendi muhakemesini yürüterek hedeflerini, gayelerini ve neyi arzulayacaklarını seçebilir, her cephede düşmana bir sürpriz yapabilir. Hücum politikasının avantajı, taktik insiyatifinin hücum eden tarafta bulunmasıdır; hücum eden taraf dilediği zaman ya da askerî harekâtın lehlerinde seyretmediğini gördükleri zaman en az can ve mal kaybıyla geri çekilebilir. Bu nedenle, hücum eden tarafın büyük bir psikolojik avantajı vardır, bu onların cesaretlerini ve güvenlerini artırır. Aynı zamanda savaşçılara kuvvet verici bir ilaç rolü oynar.

Hücum kullanışlı bir savaş vasıtasıdır ve imkân bulunur bulunmaz kullanılmalıdır. Bununla beraber, hücumun bütün detaylarını dikkatle planlamak, hatta işler kötü gittiğinde uygulanacak alternatif planlar dahi hazırlamak açık bir zarurettir. Ayrıca, harekete geçmeden evvel tam bir hazırlığın yapılmış olması esastır. Bir hücum harekâtının başarılı ve zayiatın da az olması için sürat ve gizlilik çok önemlidir. Ve eğer, düşman plandan haberdar olursa veya yaptıkları hücum püskürtülürse o zaman vazgeçmeksizin harekâtın devam ettirilmesi için alternatif bir plan olmalıdır.

Şunu da vurgulayalım ki hücum planı, hazırlığı ve icra edilmesiyle İlgili bütün meselelerde karar vermek komutanın görevidir.

Muharebenin nasıl yapılacağına, hücum ve savunma savaşının hangi prensiplerinin uygulanacağına, harekâtta hangi savaş stratejilerinin ve askerî taktiklerin kullanılabileceğine, planın tamamlanması için hangi hazırlıkların yapılacağına ve ne kadar süreye ihtiyaç duyulacağına komutan karar verir. Komutan, herhangi bir hücum veya müdafaa planı yaparken bu tip bütün meseleleri düşünmelidir.

Bir hücum sırasında, düşman sürpriz halinde yakalandığında, dengesini kaybetmeye meyleder, adam ve silah gücünü değerlendi-remeyerek askerî operasyonlarında hataya düşer. Başarılı bir komutan böyle hatalardan tam bir avantaj elde eder ve düşmanın askerî gücüyle birlikte savaşma ruhunu da yıkarak, onu bütün gücüyle cezalandırır.

Rasulullah ve sahabeleri Kureyş'in elinde uzun bir süre sıkıntı çektiler ve doğdukları şehri, evlerini ve mallarını bırakarak Medine'ye sığındılar. Askerî veya daha başka bir ihtirasları yoktu. Sadece müdahaleden uzak olarak dinlerini gereği gibi yaşamak istiyorlardı; fakat Kureyş onlara ne bir düşünce Özgürlüğü, ne de din özgürlüğü tamdı. Müslümanlar Medine'ye gelince, Kureyş muhalefetini sürdürdü ve düşmanlıklarını, tecavüzlerini durdurmadı, aksine artık suikast, yağmalama, baskın şeklinde askerî saldırılar düzenlediler. Müslümanların sahip oldukları bir tek şeyleri vardı ve o da her şart altında korumak ve sürdürmek istedikleri dinleriydi. Bu korku ve rahatsızlık halinin belirsiz bir şekilde sürüp gitmesine izin veremezlerdi. Savaş arzu edilir bir şey değildi, fakat zulüm, zorbalık ve baskı çok daha kötü bir şeydi. Çünkü bunlar normal yoldan iyilik, hak ve adaletin gelişmesine imkân vermezdi. (2: 191). Kan dökülmesi kötü bir şeydir, fakat insanlara, dinlerini, inançlarını ter-ketmeleri için baskı ve zulüm yapılması ve onların dinlerinden vazgeçip istemedikleri başka şeylere tapmaya zorlanması, bunları durdurmak için bazı insanların öldürülmesinden çok daha beterdir.

Peygamber ve ashabı Medine'ye hicret ettiklerinde işler işte bu vaziyetteydi. Müslümanların gayesi yalnızca inançlarını sürdürmek ve hiç kimseyi İslâm'ı kabul etmeye zorlamadan, rahatsız etmeden ve kimse tarafından da zorlanmadan kendi şehirlerinde İslâm'ı yaşamaktı. 10 yıl boyunca Kureyş.'in elinde zulüm altında yaşamışlardı; fakat artık bu zulme, baskıya ve taciz edilmeye katlanamazlardı ve her zulmü, karşılarına çıkan bütün engellemeleri durdurmak için iyice hazırlanmışlardı. Gayeleri dinlerim Medine şehrinde tesis ve müdafaa etmekti ve bVneden-le şunlara gerek gördüler: Birincisi, şehrin müdafaa sistemini muhtemel bütün tehlike ve riskleri karşılayacak şekilde düzenlemek; ikincisi, müslümanların yolunda duran bütün engelleyici güçleri durdurmak; üçüncüsü, dinlerini güçlenmeden, daha tomuruk halindeyken yok etmeye karar vermiş bütün düşman güçleri yok etmek; dördüncüsü, İslâm'a karşı dünmanca faaliyetlerde aktif olarak rol alan ve insanları Medine'ye saldırılar ve baskınlar düzenlemeye kışkırtan liderleri yok etmek; ve beşincisi İslâm'a meyleden toplulukları tehdit edip taciz eden güçlere darbe indirmek.

Amaç insanları öldürmek veya gereksiz yere kan dökmek değildi. Amaç, zorbalığa kalkışanları gerektiğinde dirençlerini en etkili bir şekilde zayıflatarak tam bir güvenlik sağlamaktı. Bu, Hakk'ın. kuvvetleriyle, bâtılın kuvvetleri arasında ideolojik bir mücadeleydi ve bu amaçla da yerinde oturup müdafaada kalmak da kâfi değildi. Medine'de oturup, düşmanların saldırmasını beklemek ve ondan sonra kendilerini savunmak ne şartlara uygun düşerdi, ne müdafaa anlayışıyla bağdaşır, ne de askerî olarak akıllıca bir davranış olurdu. Rasulullah , dışardan Kureyş ve müttefikleri tarafından ve içerden de Yahudi kabileleri tarafından tehdit altında bulunurken böyle bir politikanın tehlikelerinin farkındaydı. Rasulullah düşmanların üzerine cüretle ve cesaretle yürümenin hayatî bir gereklilik olduğunu düşündü; aksi halde ta-ğutun ve zulmün güçleri birleşerek Hakkı ebediyyen yıkıp yok etmeye kalkışacaklardı. İnsanlar düşmanlardan korkuya kapılıp, kafalarındaki Allah korkusu yok olabilirdi. Bâtılın güçlerine İslâm'ı anlamaları İçin yeterince zaman tanınmıştı; fakat onlar bunu hiç dikkate almamışlardı. Artık Hakk'ın kuvvetlerinin teşkilatlanıp tüm güçleriyle ve kararlılıkla ortaya çıkmaları ve bâtılı yok edip, güç kaynaklarını kurutmanın zamanı gelmişti.

Bu amaç, etkili ve başarılı bir şekilde ancak hücum yoluyla gerçekleştirilebilirdi; çünkü bu politika müslümanlara azamî güvenlik avantajı sağlamakla kalmıyor, fakat aynı zamanda can kaybının asgarî olmasına yarıyordu. Bu sebeple, Rasulullah hücumu, böyle bir işi becerip aynı zamanda da savunmasını güçlü tutabileceği bütün savaşlarda askerî stratejisinin ana silahı olarak benimsedi. Düşman savunmada veya saldırıda ne zaman bir yanlış yapsa ya da taktik bir hataya düşse, Peygamber asla etkili bir avantaj olarak kullanmadan fırsatın elinden kaçmasına müsaade etmedi. Büyük muharebelerde çoğunlukla düşmanı kendi askerî planı doğrultusunda hareket etmeye zorlamada başarılı oldu.

İlk üç büyük savaşta hücum hareketinin mahiyeti değişikti; çünkü, müslümanlar zayıf bir pozisyondaydılar. Sayıca ve silahça düşmanlarından çok azdılar. Bu nedenle Peygamber hücum hareketini düzenledi, ama tümüyle yeni prensipler üzerinde. Her muharebe için herkesten gizli savunma planlarını yaptı. Aynı zamanda gizli servisi sayesinde düşmanın planları ve hareketleri hakkında bilgi elde etmeyi başardı. Peygamber her zaman düşmanın vaziyeti ve planlarından haberdardı; oysa diğer taraftan düşman onun niyetlerinden tamamen habersizdi. Bu sebeple, çoğunlukla her seferinde yaptığı sürpriz hareketlerle düşmanın savaş stratejisini ve askerî taktiklerini boşa çıkarmaya muvaffak olurdu.

Bedir Savaşı'nda müslüman kuvvetlerinin gücü çok küçük olduğu halde Peygamber düşman topraklarına girmeyi başaramadan onunla karşılaşmak için Medine dışına çıktı. Güvenlik meselesi nedeniyle kasdî olarak Medine civarında savaşmaktan kaçındı; kısmen hareketlerinin hedefi konusunda düşmanı şüphede bırakmak, kısmen de onlarla karşılaştığında sürpriz unsurunu elinde bulundurmak için. Bu sayede düşman ne müslüman kuvvetlerinin hareketlerinden haberdar oldu, ne de niyetlerinden. Rasulullah @ Bedir kuyularına erişinceye kadar niyetinin ne olduğunu tahmin etmeye çalışıp durdular. Bazıları onun, Ebu Süfyan'ın Suriye'den dönen kervanının peşinde olduğunu düşündü; bazıları da Kureyş'in esas kuvvetleriyle çarpışmak için gelmekte olduğu izlenimine kapıldılar. Peygamber 'ın hareketleri veya hedefi konusunda kimse emin değildi; bu nedenle belirli hiçbir askerî strateji ya da hiçbir askerî taktik tesbit edemediler. Rasulullah kervan ve asıl kuvvet konusundaki niyeti hakkında onları şüphede bıraktı. Bu belirsizlikten dolayı ne hücum planlarını müşahhas bir temele oturtabildiler, ne de savunma planlarını hazırlayabildiler. Diğer taraftan, Rasulullah çok iyi biliyordu ki, onların başarısı Halid b. Velid komutası altındaki süvarilere ve Ebu Cehil'in komutası altındaki piyadelere bağımlıydı. Rasulullah Bedir vadisinde dilediği yerde savunma hattını yerleştirmekte serbestti. Bu sebeple, kendi planlarına göre düşmanın süvarilerini etkisiz ve işe yaramaz bırakacak bir şekilde savunma hattını düzenledi.

Çarpışmadan bir önceki gece, vadiyi çamur deryasına döndüren ve yapışkan, kaygan bir hale getiren yağmur yağdı. Vadinin aşağı ucunda bulunan Kureyş hareket güçlüğü içine düştü. Diğer taraftan Rasulullah savaş alanına düşmandan evvel ulaştı ve en iyi pozisyonu alarak vadideki su kaynaklarını kontrolü altına aldı. Kureyş vadinin çamurlu yerinden kurtulunca kuru görünen kumlu bir yerde savaş düzeni aldılar; fakat burası yumuşak kumla kaplıydı ve üzerine konan ağır şeyler kuma gömülüyordu. Kureyş bundan habersizdi. Savaş başlayınca süvariler çarpışmada tamamen etkisiz kaldılar. Müslüman kuvvetlerinin üzerine genel bir saldırı başlatmak için piyadelerini savaş alanına sürmeliydiler...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın