Savaşın İlkeleri Ve Hikmeti

SAVAŞIN İLKELERİ, SİYASET VE HİKMETİ

1- Savaş Politikası Ve Askerî Operasyonlar

Rasulullah'ın kimseyle, Kureyş'le, yahu-dilerle veya diğer Arap kabileleriyle hiçbir husumeti yoktu. Onların hakiki velinimeti, onları Allah yoluna, merhamet yoluna, iyilik ve sadakat yoluna çağıran Muhammed'dı, Kureyş, ona muhamefet etti, onu tahkir etti, ona ve ashabına memleketlerini ter-kedip, Medine'ye sığınmak zorunda kalıncaya kadar son derece ağır zorluklar çıkardı. Orada bile onları barış içinde yaşamaya bırakmadı, müslümanlan ve dinlerini yok etmek maksadıyla diğer Arap kabilelerinin de yardımıyla üzerlerine saldırdılar. Bu şartlar altında ölmek ya da dinlerini korumak için düzenli müdafaa savaşı başlatma seçeneklerinden başka tercih kalmayınca, Rasulullah tabiî ki ikinci yolu tercih etti. Rasulullah'ın amacı insanları öldürmek değil, fakat onları Doğru Yol'a getirmekti. Ve onun savaş politikasının temeli, yalnızca düşmanı zayıflatmak, korkutmak ya da vazgeçirmekti. Böylece düşman, Rasulullah 'ın davasına direnmekten, muhalefet etmekten ve saldırmaktan vazgeçebilirdi. Rasulullah , hiç bir düşmanını öldürmeyi veya yok etmeyi asla düşünmedi; yalnızca düşmanın askerî gücünü zayıflatarak veya yok ederek onu etkisiz ve güçsüz bırakmak istiyordu. Bundan "Fİine kalmayıp, yalnız Allah'ın dini ortada kalana kadar onlarla savaşın. Eğer vazgeçerlerse, arlık zâlimlerden başkasına düşmanlık yoktur." Kur'an-ı Kerîm, Bakara Suresi (2): 193. âyet.

dolayı, Rasulullah'ın savaş politikasının esas ilkesi, askerî kuvvetini yalnızca gerekti, ğindc ve düşmanın saldırganlığını durdurmak için zaruret hasıl olduğunda kullanmak ve yine kendisine pratik olarak savaş açmış ya da en azından böyle bir faaliyete girişmeye teşebbüs eden insanlara veya güçlere karşı kullanmaktı. Diğer bütün insanlar savaşın etkilerinden korunmalıydı, hatta düşmanın askerî gücüyle ilgili olmayan herkes ve her şey de korunmalıydı.

İslâm, bu mücadeleye "cihad" ismini verir ve bu bütün nefsî âmillerden bağımsızdır. Cihad yalnızca ve yalnızca Allah rızası için yukarıda sözünü ettiğimiz amaç uğruna yapılır; kişisel bir şan, şeref saiki, saldırganlık ya da ulusal şeref elde etme gibi hususların ci-hadda yeri yoktur. Ebu Musa, Rasulullah'a bir adamın şöyle sorduğunu rivayet etmiştir: "Bir adam yiğitliğini göstermek için, bir diğeri de şöhret için dövüşüyor olsa, bunlardan hangisi Allah yolundadır?" Rasulullah şu cevabı verdi: "Bir adam dövüşerek yalnız Kelimetullah'ı yüceltiyorsa Allah yolundadır!' (Mişkat). Ebu Umame Bahili rivayet ediyor: Bir adam Rasulullah 'a gelerek ganimet elde etmek için veya kendi şöhreti için çarpışan bir adamın ne kazanacağı hakkında sordu. Peygamber: "Ona hiçbir mükâfat yoktur!' buyurdu. Sorana bu cevap garip geldi. Geri dönerek aynı soruyu tekrar sordu, yine aynı cevabı aldı. Buna rağmen tatmin olmamıştı. Aynı soruyu üç-döri kere sordu. Sonunda Rasulullah, onu tatmin etmek için şu cevabı verdi: "Allah, sırf Allah adına ve rızasına olmadıkça hiçbir ameli kabul etmez." Ubâde b. es-Samit Rasulullah'ın şöyle dediğini rivayet etmiştir: "Allah yolunda savaşa giden ve bir deve yuları elde etmeye niyet eden kişinin kazancı yalnızca o deve yuları olur. Başka bir mükâfat kazanmaz." Ebu Hureyre (r.a) şu hadisi rivayet etmiştir: "Bir adam Rasulullah'a gelerek: 'Ya Rasulullah, bir adam Allah yolunda savaşa dünyalık arzusuyla katılmak istiyor.' dedi. Peygamber : 'Ona hiçbir mükâfat verilmiyecektİr.' cevabını verdi." Muaz b. Cebel, Rasulullah'ın şöyle söylediğini rivayet etmiştir: "Savaşmak iki türlüdür. Allah'ın rızasını gözeten, emirine itaat eden, mallarından sadaka veren ve günah işlemekten korunan kimse uykudayken ve uyanıkken sevap kazanır. Fakat böbürlenerek gösteriş için ve şöhret kazanmak için savaşan, emirine itaatsizlik eden ve yeryüzünde günah işleyen kimse cezasız kalmayacaktır." (Miş-kât).

Savaşın bu ilkesi, bütün dünyevî arzu ve menfaatler için çarpışmayı reddeder ve savaşı tümüyle Allah uğruna ve O'nun rızası için yapmaya tahsis eder. Çarpışmak bütün dünyevî menfaatlerden arındırılınca artık kimse savaşmayı istemez. Hatta düşman tarafından zulüm ve saldırı yapılsa bile, ancak, diğer bütün barış ve zulmü önleme yolları işe yaramadığında silaha başvurulur. Savaş en son başvurulacak yoldur. Peygamber: "Asla savaşı dilemeyiniz, fakat Allah'a selâmet ve emniyetiçin dua ediniz. Ve düşmanla çarpışmak zorunda kaldığınızda sebatla çarpışın ve şunu bilin ki cennet kılıçların gölgesi altındadır." (Riyaz us-Salihin).

Bu amaca binaen, Rasulullah hazırlıklara girişti ve asker, materyal ve silah yönünden askerî kuvvetim artıracak mümkün olan bütün kaynaklardan kuvvet topladı. Sahabelerini okçuluk, kılıç kullanma ve binicilik konularında eğitmeye başladı. Savaş sanatı ve askerî taktikler hakkında talimatlar verdi. Rasulullah'ın bütün askerî hazırlıklarının amacı düşmana askerî hazırlıklarını ve askerî kuvvetini göstererek müslümanların dinlerini müdafaa etmek için her yolu deneyeceklerini hatta zor kullanacaklarını anlamalarım sağlamaktı. Rasulullah, daima savaştan kaçınmaya ve amacına kan dökmeden ulaşmaya çalıştı; fakat buna rağmen zorla savaşmak zorunda bırakılınca da her iki taraftan da can kaybını en aza İndirmek için her gayretini gösterdi. Ashabına barışçı bir şekilde boyun eğen veya kılıcını bırakarak savaşmayan ya da direnç göstermeyen hiç kimseyi öldürmemeleri talimatını verdi. Aynı zamanda düşmanın kadın, çocuk ve yaşlılarını öldürmeyi yasakladı.

Rasulullah aynı amaçla, daima hücum harekâtı yaptı ve-planlarını büyük bir gizlilik, sürat ve esneklikle gerçekleştirdi ve düşmanı çarpışmak için gücünü toplayıp, organize olma fırsatı vermeden tam bir sürpriz halinde yakaladı. Mekke, Hayber ve Tebük seferleri, büyük seferleri arasından buna Örnektir. 20 küçük gazvesinden, 15'i de kansız sonuca ulaşmıştı. Yalnızca Benî Mustalık ve Vadi'ul Kura seferlerinde zayıf bir dirençle karşılaştı. Geri kalan 8 gazvenin üçü yahudî kabilelerine karşı yapılmıştı ve hiçbir çarpışma ve kan dökülmesi meydana gelmemişti. Hayber savaşında yalnız 111 kişi hayatını kaybetti (93 yahudilerden, 28 müslümanlardan) Diğer beş gazve, Rasulullah'ın hayatı boyunca yaptığı hakiki büyük muharebelerdir: Bedir, Uhud, Ahzab, Huneyn ve Taif savaşlarında toplam 298 can kaybı oldu (117 müslümanlardan ve 181 kâfirlerden). Bu büyük gazvelerin dördünde Rasulullah hücum pozisyonundaydı ve düşmanın üzerine yürümüştü. Sadece Ahzab savaşında düşman hücum etti, fakat onda bile Rasulullah'ın stratejik müdafaa planı sayesinde insiyatif müslümanların elindeydi. Rasulullah, aslında, savaşları boyunca can kaybmı en aza indirmede çok başarılıydı. Yaptığı bütün savaşlarda toplam can kaybı 1.014'dü (255 müslümanlardan, 759 gayri müslimlerden). Ve alman savaş esiri sayısı toplam 6.564'dü. Bunların 2'si hariç hepsi serbest bırakıldı. Bu ikisi de işledikleri cinayetlere karşılık öldürüldü. Böyle küçük bir kayıpla bütün Arap Yarımadası'nın Allah'ın kanunu altına sokulması muazzam bir başarıydı. Bu yarımadanın tarihinde ilk defa tağutların idaresi ve insanın insana zulmü son buldu ve halk iyilik, fazilet ve adalet yönetimini toprakları üzerinde gördü.

Rasulullah aynı zamanda, benzer gayeyle, kısmen askerî düzenlemelerle, kısmen de Medine'nin Yahudi kabileleriyle karşılıklı savunma muahedesi yaparak Medine'nin müdafaa sistemini sağlamlaştırdı. Bu tedbirler en azından çok yakın komşularla geçici bir barış güvenliği sağladı ve Kureyş'in onlardan yardım alma ümidini boşa çıkardı. Rasulul-lah çevre kabilelerle birçok çeşitli barış antlaşması da yaptı. Bunların bazıları destek vaat ederken bazıları da Kureyş'le müs-lümanlar arasındaki mücadelede tarafsızlık vaatettiler. Aynı zamanda, .Rasulullah, Kureyş'in Suriye'ye olan ticaret yollarını kontrolü altına alarak onun güç ve kudretini zayıflatmaya çalıştı. Bunun Kureyş'in ona olan muhalefeti konusunda yavaş yavaş şevk ve direncini zayıflatarak böylece barışa meyletmelerini sağlayacağını düşünüyordu. Bu konuda da tamamen haklıydı, çünkü beş yıl gibi bir süre zarfında Kureyş'in bütün direnci eridi gitti ve Hicret'in altıncı yılında Hudey-biye'de barış antlaşması yapıldı.

Can kaybını ve kan dökülmesini Önlemek maksadıyla, Rasulullah insanları kışkırtan liderleri yok etmeye çalıştı. Bazı liderler insanları Rasulullah'a karşı savaşmaya kışkırtıyorlardı. Benî Amir'den Ebu Afk, şiirleriyle insanları Rasulullah'a ve islâm'a karşı kışkırtıyordu. Böyle kişilerin kışkırtmalarıyla çıkacak savaşlarda öldürülebilecek diğer yüzlerce insanın hayatını kurtarmak için bu, türden iki kişinin hayatlarına son verildi. "Eğer antlaşma yaptıktan sonra andla-nnı bozarlar ve dininize dil uzatırlarsa, o küfür Önderleriyle hemen savaşın. Çünkü onların andları yoktur; belki (böylece küfürden) vazgeçerler." (9: 12).

Bu savaş politikasının bir başka neticesi mümkün olduğunca maddî tecavüz unsurlarının düşmanın elinden alınmasıydı. Bu, müslümanların vurucu gücünü kuvvetlendirdi ve aynı zamanda düşmanı kötürüm bıraktı, buna bağlı olarak da onun savaş gücünü zayıflattı, ve şevkini kırdı. Müslümanlar toplam 70 Sefer düzenlediler {5 büyük sefer hariç) ve bunların 20'sine Rasulullah komuta etti. 50'si sahabe komutanlar emrinde yapıldı. Bu seferlerin çoğunda çarpışma olmadı, çünkü düşman sürpriz halinde yakalanmıştı ve direnmeye cesaret edemeyerek sığırlarını ve diğer mallarını müslümanların ellerine bırakıp kaçtı. Bu seferlerin yalnızca 4 veya 5'inde az miktar can kaybıyla seyreden hafif çarpışmalar meydana geldi: Asıl hedef, düşmanın araçlarını ele geçirmek böylece de onun direnme gücünü zayıflatmak ve savaşma şevkini kırmaktı ve bu da başarıyla gerçekleştirildi. Rasul...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın