Hz. Muhammed'in Askeri Liderliği

DEĞERLENDİRME

1- Hz. Muhammed'inn Askerî Lider Olarak Değerlendirilmesi

Rasulullah , doğduğunda öksüzdü, çocukluğunda çobanlık yapmıştı ve meslek olarak tüccarlığı seçmişti. O'na hayatının hiçbir döneminde savaş sanatı ya da dövüşme teknikleri öğretilmiş değildi. Ve O, peygamberlik mertebesine eriştirildeğinde insanları İslâm'a davet etmişti, fakat insanların çoğunluğu onu ve dinini reddetmişlerdi. Onu ve ashabını yaşadıkları şehir Mekke'den ayrılmaya zorlamışlardı. Rasulullah, bir savaş adamı değil, barış adamıydı. Fakat düşmanları onu ve dinini yok etmek için, yaşadığı şehir Medine'de bile saldırmışlar ve ona saldırganlara karşı dinini savunmaktan başka hiç şans tanımamışlardı. Böylece, savaşmak için hiç niyeti olmadığı halde, düşmanları tarafından savaşa zorlanmıştır. O, Allah'ın elçisi ve insanlara yaşamanın doğru yolunu öğretmek isteyen ve onları hakka, iyiliğe, adalet ve barışa yönelten bir insanlık eğiticisidir. Hiçbir zaman savaştan bahsetmiş veya askerî bir lider olmayı önermemiştir.

Mamafih, Peygamber bu savaşa zorlandığında, o birkaç sahabeyle beraber, tüm düşmanlarının birleştirilmiş güçleriyle son derece büyük bir azim ve beceri ile savaşmış ve onları tüm cephelerde yenmiştir. Rasulullan savaş planlarının yapılmasında, icrasında ve tamamlanmasında ve savaş alanındaki stratejik hareketler ve taktik manevralarında, eşsiz ve benzersiz bir kabiliyet ve feraset göstermiştir. Savaş planları basit ve pratik, fakat yer ve zamanın ihtiyaçlarına göre gerçekçi ve ayrıntılı idi. Savaş planları kolay anlaşılır, hemen kolayca değiştirilebilirdi. Uhud Savaşı'nda, okçuların hatasına bağlı olarak savaşın durumu müslümanların aleyhine değişince, Rasulullah derhal alternatif savunma planını işleme koymuş, ashabını kendi orijinal pozisyonlarından geriye yerleştirmiş, tüm dağınık kuvvetleri düzene "sokmuş ve düşmanın planlarım bozmuştu. Yine Huneyn Savaşı'nda, kaçan adamlarım toplayıp tekrar organize ederek karşı savunmasını büyük kabiliyet ve ferasetle gerçekleştirmiş ve yenilgiyi zafere dönüştürmüştü.

Peygamber , sadece savaş planlarını hazırlarken çok dikkatli olmakla kalmaz, aynı zamanda bunları gizlemek konusunda çok titiz davranırdı. Gerçek savaştan önce hiç kİm-se onun niyetinin ne olduğunu hiçbir zaman bilmezdi. Bazan, Bedir ve Mekke seferlerinde olduğu gibi en yakın arkadaşları bile gerçek niyetini bilmezdi. Aslında, savaş başlamadan önce düşmanın maneviyat ve şevkini tamamen yok etmede en büyük yardımcısı, planlarını aniden uygulamaya koyma-sıydı. Ve bu planların önemli bir özelliği savaşın kesinlik prensibi ile uyumlu olarak ta-sarlanmasıdır ve başka hiçbir saikin, politik olsun, başka konuda olsun onu etkilemesine izin verîlmemesİydi. Rasulullah 'ın esas amacı düşman saldırısını en az can kaybı ile durdurmaktı. Bu ilkeye sıkı sıkıya uyar ve düşman yenildiğinde, dövüşme gücü ve yeteneği yok edildiğinde, kaçan adamları öldürmek için asla takip etmezdi. Bu, hem büyük, hem küçük seferlerde bütün şartlar altında uygulanmıştı.

Rasulullah 'ın savaş stratejisinde ve askerî harekâtlarında çeşitli faktörleri etkili ve başarılı kullanmasındaki beceri ve bilgisi daima .profesyonel askerî liderleri şaşırtmıştır.

Hemen her savaşta, o taarruzunu düşmandan daha iyi ve daha başarılı olarak organize ederdi ve savaş planlarını büyük bir gizlilik içinde muhafaza ederdi. Kuvvetlerini savaş sırasında mümkün olan en az adam ve malzeme kaybıyla maharetle idare ederdi ve bu sırada makul bir emniyeti de sağlardı. Askerî operasyonlarında düşmana göre daha etkili olurdu. Küçük ve büyük seferlerinde sürpriz ve hız unsurlarını çok başarılı kullanırdı ve düşman çoğunlukla hazırlıksız yakalanırdı. Psikolojik faktörü düşmanlarının asla hayal bile edemeyeceği kadar iyi ve etkili kullanırdı. Bir istihbarat servisi ve düşman topraklarındaki muayyen ve sarih olmayan hedefleri ele geçirmek için komando birlikleri kurmuştu. Son olarak, o, daha önce tarihte hiç kimsenin yapmadığı şekilde adamlarına davalarının hak olduğu, hakikat olduğu inancını yerleştirebildi. Onların kendilerine güvenlerini artıran bir hedef vermiş ve karşılarında hiç kimsenin duramayacağı bir ruh aşılamıştır. Adamları onun emriyle ateşe ya da suya atlamaya hazırdılar ve onun için her fedakârlığı her şeyden daha değerli görüyorlardı. (4: 104). Kendi başlarına geleceklere bakmaksızın kahramanca çarpışarak düşman saflarına saldırıyorlardı. (9: 111). Davalarının hakikatinden emindiler (4: 125). Kaybedecek hiç bir şeyleri yoktu. Eğer savaşta öldürülürlerse, doğruca cennete gideceklerdi. Ve eğer savaşı kazanırlarsa muzaffer olacaklar, gazi unvanını alacaklardı (4: 174). Rasulullah 'ın düşmanı üzerindeki askerî üstünlüğü Bedir Savaşı'nda açıkça ispatlanmıştır. Planlarım sır olarak tutmuş ve en son ana kadar kendi niyetim açığa vurmamıştı. Rasulullah 'ın gerçek niyetini bilmeyen düşman çok zor bir duruma düşmüştü. Kervanlarını savunmak için kendi kuvvetlerinden ayrılmak zorunda kaldılar ve böylece orduları bölünmüş oldu. Ve yeterli zaman olmadığı için kervan geçip kurtulduktan sonra tekrar birleşemediler. Kervanın korunması için orduları Mekke'den ayrılırken, ileri gelenlerin çoğu, kervan kurtulduktan sonra savaşa devam etmeye karşı çıkmışlardı. Bunun yanında, yalnızca kervanı korumak için onlara katılmış olan müttefikleri de Kureyşli-leri bırakmışlardı: Böylelikle Kureyş psikolojik olarak savaş öncesi demoralİze olmuştu. Onlar yarım yürekle ilerlemişlerdi ve Rasulullah'ı, askerî açıdan, o vadideki en iyi pozisyonu tutmuş olarak bulmuşlardı. Onların sorunlarına yağmur da eklenmişti ve hayretle farketmişlerdi ki, kaygan ve çamurlu toprak onların silahı ve süvari saldırısı için uygun değildi. En önemli savaş silahlarını kullanamayacaklarını farkettikleri zaman, karmakarışık bir saldırıya kalkışmış, fakat o tür toprakta piyadelerin bile hareketlerinin zor ve tehlikeli olduğunu anlamışlardı. Rasulullah durumun avantajını kullanmış ve okçularına çamurlu arazide yavaş hareket eden hedeflere atış emri vermişti. Daha sonra düşmanın yorgun düşmüş askerlerine, asha-bıyla saldırarak onların tüm gücünü ve savaş kabiliyetlerini yok etmişti. Düşman karışıklık ve şaşkınlık içinde geri çekilmişti. Ancak, kaçan düşmanı takip etmedi, çünkü amacı öldürmek değil, düşmanın direncini kırmaktı.

Rasulullah , Uhud seferinin organizasyonunda çok büyük askeri başarı ve kabiliyet göstermişti. Yine kendi kararını sakladı ve niyetini açıklamadı. Gece kayalık arazide zorlukla ve büyük bir hızla ilerlemiş ve Uhud dağı ile düşman hatları arasında muhkem bir savunma konumunda yerleşerek düşmanı iyice şaşırtmıştı. Rasulullah'ın becerikli ve ince planı düşman planlarım tümüyle parçaladı. Muhammed 'ın önden gelerek 200 atın ayakları altına düşmesini bekleyen süvari birlikleri tesirsiz kaldı. Düşman onu bu yeni durumda gördüğü zaman, saldırdı ve hata yaptı. Halid, meslekdaşı İkrime b. Ebu Cehil'in desteğini beklemeden saldırdı ve sağdan, soldar okçular tarafıntan oklanarak geri çekilmeye zorlandı. Daha sonra İkrime ona yardım için ilerlediğinde Rasulullah Zübeyr'İn komutası altındaki diğer ordusuna saldırma emrini verdi. Stratejisinin etkili uygulanması ve doğru yerde ve zamanda gücünün azamisinin kullanımı ile Rasulullah @ düşmanın savaşma gücünü yok etti ve^düşman geri çekilmeye başladı.

Savaşın durumunu müslümanların aleyhine çeviren, okçular bölümündeki bir hataydı, fakat Rasulullah'ın yine, belirgin bir liderlik yeteneği durumu kurtardı. Alternatif planını yürürlüğe koydu ve Uhud dağının etekleri üzerindeki yüksek mevkiye savunma vaziyetinde kademeli olarak geri çekildi. Hz. Ali yanlarındaki geçidi tutmak için çok uğraştı ve o yönden gelen düşman saldırısını durdurdu. Hz. Hamza, Eyneyn dağı yönünde bir karşı saldırıya kalkıştı. Daha sonra Rasulullah m kaçan ashabı etrafında toplandı ve şiddetle dövüştüler. Bu, düşmanın maneviyatını kırdı ve zaferi tamamlayamadan düşman savaş alanından ayrıldı. Rasulullah'ın askerî lider olarak büyüklüğünün bir başka delili, düşmanın fikrini değiştirip geri dönebileceği ihtimaline karşı onu takip etmesindeki stratejik ustalıktır. Gerçekten düşman hatasını anladı ve geri dönmeye kalkıştı, fakat Rasulullah'ın kuvvetlerinin takip ettiğini haber aldı ve Mekke'ye geri döndü.

Rasulullah'ın Hendek Savaşı'nda kullandığı yeni savunma tekniği düşmanı tamamen şaşırttı ve silah ve askerce ezici üstünlüklerine rağmen, onun savunma hatlarını yarmak için hiçbir şey yapamadılar. Müttefikler arasında şüphe ve anlaşmazlığa yol açan başarılı hareketi ve onların birliğini bozması diğer bir hünerli askerî stratejisidir. Yine, sayıca üstün bir kuvvete karşı küçük bir kuvveti akıllıca, tutumlu ve maharetle kullanması onun askerî bir lider olarak büyüklüğünü gösteren canlı bir delildir. Umre ziyareti için çıktığı Hudeybiye Seferi, Rasulullah'ın ordusunun en müthiş darbesiydi.

Kureyş, Bedir'de askerî olarak, Uhud ve Hendek savaşında da maneviyat olarak yenilmişti. Bu sefer, Rasulullah için psikolojik bir seferdi, düşmanın maneviyatını tamamen yıkmıştı. Kureyş, Rasulullah'ı yolundan çevirmek için bir süvari ve onları destekleyen bir piyade tümeni gönderdi. Bu hareketi haber alan Rasulullah , rotasını de-

ğiştirdi ve güç ve değişik bir yol takip ederek, Hudeybiye'ye büyük bir hızla ulaştı ve düşmanı şaşkına çevirdi. Mekke savunmasızdı, süvari ve piyade birlikleri uzakta dağlar arasında Rasulullah'ı aramaktaydı, Başka bir askerî lider olsaydı, Mekke'ye saldırırdı ve onu kendi zaferi ve şâm için işgal ederdi. Fakat Rasulullah sıradan bir askerî lider değildi. O aynı zamanda Allah'ın elç...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın