Hâkimlerin, insanların meseleleri ile meşgul olurken ihtiyatlı ve itidalli olabilmelerini sağ­lamak amacıyla Rasûlullah hâkimler yara­rına bazı genel emirler ortaya koymuştur.

1- Öfkeli iken hiç kimse iki kişi arasında hük­metmesin. (Buharı).

2- Hâkim hüküm verirken içtihadda bulunur; isabet ederse ona iki ecir ulaşır. Fakat içtihad­da bulunarak hükmeder ve hata eylerse ona bir ecir vardır. (Buharî ve Müslim).

3- Hâkimler üç çeşit olup ikisi cehennemde, biri cennettedir. Hakkı bilerek onunla hükme­den cennette; hakkı bildiği hâlde onunla hük­metmeyerek hükümde zulmeden cehennem­de; hakkı bilmediği halde cehaletle hüküm veren de cehennemdedir. (Ebu Davud ve İbni Mâce).

4- İnsanlar arasında hüküm irad eden her hâkim kıyamet gününde boynunun ardını tu­tan bir melekle gelecek, sonra melek onun ba­şını cennete yükseltecek; ancak Allah indir­mesini emrederse melek onu kırk yıl derinli­ğindeki boşluğa iteleyecektir. (Ahmed, İbni Mâce ve Beyhaki).

5-  Kıyamet gününde adaletsiz hâkim çağrıla­rak o derece şiddetli hesaba maruz kalacak ki, önünde iki kişi arasında bir kuru hurma hak­kında bile hüküm vermemiş olmayı dileye­cektir. (Ahmed).

6- Allah, zâlim olmadığı müddetçe hâkimle birliktedir; ancak zulme başlarsa onu terkeder. Artık şeytan da kendini ona rapteder. (Tirmizi ve İbni Mâce).

7- Görevini adaletle tamamlayan hâkim kı­nanmadan, nüfuz elde etmeden ondan yüzünü çevirsin. (Tirmizi).

8- Rasûlullah hüküm için rüşvet verene de alana da lanet etti. (Ebu Davud, İbni Mâce, Ahmed ve Beyhaki).

9- Şefaat ettiği kişiden hediye kabul eden, muhakkak tefecilik yapmıştır. (Ebu Davud).

10- Her kim hâkimliği üzerine alırsa muhak­kak bıçaksız kesilmiştir. (Ahmed, Tirmizi, Ebu Davud ve İbni Mâce).