Allah'ın Sıfatları Ve Kainat

ALLAH'IN SIFATLARI VE KÂİNAT

Allah'ın takdiri, bu evrensel sistem ve canlılığın ve fiilin asıl sebebi üzerinde düşünülünce; bu sistemin hayatı geliştirmek, devamım sağlamak ve onda bulunan her gizli kapasiteyi korumak için ayarlandığı görülür. Güneş, ışık ve ısı vermek ve sistemli bir şekilde okyanuslardan suyu çıkarmak için vardır. Rüzgârlar serinlik ve sıcaklık üretmek için vardır. Bazen su zerreciklerini göğe sürükler ve onları bulut katmanlarına dönüştürürler; bazen bu bulutlan tekrar suya dönüştürür ve yere indirirler. Yer, bir gıda deposu gibi hizmet eder ve her bitkinin gelişimi için gerekli tüm mineralleri içerir. Kısacası varlığın atelyesi her zaman faaldir ve hayat sürecine doğrudan katılmaktadır. Her kuvvet etkisini sergilemekte ve her sebep sonucunu doğurmaktadır. Bir şey büyüme sürecine girdiği zaman, bütün hayat mekanizması dikkatini ona yöneltir. Güneşin faaliyetleri, mevsimlerin dönüşümü, yerin kuvvetleri ve elementler arasındaki etkileşimler bir karınca yavrusunun yumurtadan çıkışını, bir tohumun toprağa düşüşünü görmek için vardır sanki: "Göklerde ve yerde ne varsa hepsini kendinden (bir lütuf olarak) size boyun eğdirdi. Elbette bunda düşünen bir toplum için ibretler vardır." (45: 13).

Bütün bu kâinat manzarasında en çok dikkati çeken, altında yatan birlik ve uyumdur. Varolan her nesne için gerekli varlık koşullarının sağlanması her yerde aynıdır. Her şeyde tek ilke çalışmaktadır. Taş, güzel kokulu çiçekten farklı görünebilir; fakat ikisi de aynı şekilde varlıklarını sürdürmektedir. Bir insan çocuğu ve bir bitki fidanı, farklı iki sisteme ait gözükebilirler; fakat gelişme şekillerine bakarsanız aynı hayat sistemine göre büyüdüklerini görürsünüz. Bir taş parçasının, bir çiçek tomurcuğunun, bir insan çocuğunun veya bir karıncanın, hepsinin bir doğumu vardır; hayata başlar başlamaz devamları için gerekli maişet hazırdır. Hepsinin bir çocukluk aşaması ve bu aşamaya göre ihtiyaçları vardır. Yani insan çocuğu için olduğu gibi, tomurcuk için, taş için de ortaktır. Herşeyin bir çocukluğu vardır. Daha sonra hepsi için gençlik, erginlik, olgunluk ve yaşlılık aşamaları gelir. Yükseliş ve düşüş prensibi hepsi İçin aynıdır: "Sizi güçsüz yaratan, güçsüzlükten sonra size güç veren; güçlülüğün arkasından da sizi yine güçsüz ve ihtiyar duruma getiren Allah'tır. O, dilediğini yaratır. O, hakkıyla bilendir, herşeye gücü yetendir." (30: 54). "Görmüyor musun ki, Allah gökten su indiriyor ve onu yer altındaki kaynaklara sevkediyor, sonra onunla cinsleri başka başka bitkiler çıkarıyor; sonra bunlar soluyor ve sen onları sararmış görüyorsun. Sonunda da onu çer-çöp hâline sokuyor. Şüphesiz ki bunda aklıselim sahipleri İçin bir ibret ve uyan vardır." (39: 21).

Gıdaların tedarik edilişine bakınız. Hayvan türü içerisinde bazı hayvan yavruları süt ile beslenirken, bazıları diğer gıda maddeleri ile beslenmektedir. Onlar için tespit edilen beslenme sistemi üzerinde düşününüz. İnsanın-durumunu göz önüne alınız. Doğduğu anda ihtiyaç duyduğu besin, vücudunun hazmedeceği şekilde ve hemen yakınında mevcuttur. Anne, sevgisinin gücüyle onu kucağına alır, göğsüne dayar ve orada bebek besin pınarım bulur. Sürekli değişen besin ihtiyacının nasıl karşılandığına bakın. Aldığı besinler vücudunun gelişimiyle uyum içinde olmak zorundadır. Başlangıçta çocuğun midesi Öylesine hassastır ki, onun için çok hafif süt gereklidir. İşte bu yüzden anne sütü, diğer hayvanlar içinde bile başlangıç için oldukça yumuşaktır. Fakat zamanla çocuk büyür ve midesi güçlenir, anne sütü yavaş yavaş koyulaşır; bebeklik dönemi bitip, midesi normal besinleri sindirecek kadar gelişince annenin memeleri kurur. Bu, çocuğun artık anne sütüne ihtiyacı olmadığını ve diğer gıdaları yiyebileceğini gösteren İlâhî işarettir: "Anası onu zahmetle taşıdı ve zahmetle doğurdu. (Ana karnında) taşınması ile sütten kesilmesi otuz ay sürdü." (46: 15).

Yine, annenin fıtratına yerleştirilen ilâhi prensibi düşünün. Çocuklarına gösterdiği sevgi, bir insanın gösterebileceği duyguların en asilidir.

Anne, çocuğu büyüyünceye kadar kendisi için değil, onun için yaşar. Çocuğu uğrunda yapamayacağı fedakârlık yoktur. Çocuğuna duyduğu sevgi, kendisine duyduğu sevgiden çok daha büyüktür. Anne fedakârlığının örnekleri çoktur ve kimsede şaşkınlık uyandırmaz.

Bu ilâhi sistem üzerinde biraz derin düşünün! Çocuk büyüdükçe, annenin çocuğuna olan sevgisi gayriihtiyarî yavaş yavaş azalır. Bir zaman gelir, diğer canlılar arasında olduğu gibi bu sevgi tamamen ölmediği halde, eski sıcaklığında önemli bir azalma olur. Bu niçin böyledir? Niçin çocuk doğduğu an bu sevgi aniden yükselir ve niçin yavaş yavaş azalır? Çünkü ilâhî prensibin, varlığının şartının işleyişi böyledir. Allah'ın takdiri, çocuğun yardıma ihtiyacının bulunduğu merhalede başkaları tarafından beslenmesini gerektirir. Dolayısıyla, çocuğa yardım hissi annenin gönlüne yerleştirilmiştir. Çocuğun anne bakımına ihtiyacı kalmadığı zaman, annedeki itina azalmıştır zaten. Aslında bu titizliğin devamı annede gereksiz gerilime yolaçar ve çocuğun gelişimini engeller. Çocuğun sadece bebeklik döneminde müşfik bakıma ihtiyacı vardır. Bu yüzden bu dönemde anne sevgisi şiddetlidir. Fakat çocuk zamanla geliştikçe, her türlü yardıma olan ihtiyacı azalır. Hiç şüphe yok, annenin sevgisi yetişkin çocuklarına karşı devam eder. Fakat bu sadece sosyal bir değerdir. Bu sevgi, bebeğe olan itinadan farklıdır.

Bununla beraber, çocuğun bakımı ile diğer canlılardaki yavrunun bakımı arasında farklı-lık'vadır. Meselâ yumurtadan çıkan bir civcivin tabiatı, süt emmeye ihtiyaç duyan bir be-beğinkinden farklıdır. Daha başlangıçta normal veya basit besinleri yiyebilir. Bu besini nasıl temin edeceğini gösterecek biri hazırdır. Dikkat edilirse, civciv yumurtadan çıkınca yiyecek bulmaya çalışır ve annesi ona yiyeceği nasıl toplayacağını gösterir. Bazen ana tavuk, kendi ağzında yumuşattığı yiyeceği yavrusunun ağzına koyar.

[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın