Aişe Bintü Ebu Bekr

3- Aişe Bintü Ebu Bekr

Aişe, Hz. Ebu Bekr'in kızıdır. Peygamber ile nübüvvetin onuncu yılında altı yaşında iken evlendi. Fakat evliliğin tamamlanması dokuz yaşında iken oldu. Bu evlilik hususunda Havle Bintü Hakim önayak oldu. Ebu Bekr düğün merasimini yaptı. Peygamber'ın verdiği mehir miktarı dörtyüz dirhemdi. Fakat Aişe'nin rivayetine göre Peygamber'ın hanımlarına ödenen mehir miktarı her zaman beşyüz dirhem olurdu. (Müslim ve Ahmed). Aişe validemizin Peygamber'ın vefatından sonra bile öğrenip uyguladıklarını yayarak İslam'a büyük hizmetinin geçtiği gözönüne alınırsa, muhtemeldir ki, Peygamber'ın Aişe ile yaptığı evliliğe ilahi vahiy ile işaret edildiği intibaına varılabilir. Aişe'nin bizzat kendisinin bildirdiğine göre Rasulullah ona, rüyasında Aişe'nin kendisine gösterildiğini ve üç gece ardarda meleğin onun resmini bir ipek kumaşa iliştirmiş olarak getirip "bu senin zevcendir" dediğini söyledi. Yine dedi ki: "yüzünden örtün çekildiği zaman o senin ta kendindi." Daha sonra da "Eğer bu Allah'tan ise onu hakikat kılsın." dedi. (Buharı ve Müslim). Tirmizi bunu Aişe'den şu ifadelerle nakletti: "Cibril benim resmîmi yeşil ipek bir bezde Rasulullah'a getirdi ve dedi ki: 'Bu senin dünya ve ahirette zevcendir."

Rasulullah'ın hususi hayatını ve.İslam'ı nasıl yaşadığını bize en iyi tanıtan Aişe validemizdir. Diğer validelerimizin ne kadar hadis rivayet ettiklerini gördükten sonra rahatlıkla diyebiliriz ki, şayet Hz. Aişe olmasaydı, Rasul-i Ekrem'in hayatının pek çok safhası bize kapalı kalacaktı. Hz. Peygamber'in neden O'nu en çok sevdiğini, diğer hanımlarının odalarında değil de,. neden sadece O'nun yanında iken vahiy geldiğini, Hz. Aişe'nin Üstün zekasına, derin ilmine ve anlayışına, muazzam hafıza gücüne bağlamak gerekir. Hafızasında yüzlerce şiir bulunan, 160 beyitlik uzun bir kasideyi ezbere okuyabilen (Tabaqat, İbn Sa'ad) Hz. Aişe, Resul-i Ekrem'in en büyük talebelerinden biridir. Vahyin ışığıyla aydınlanan evinde, dokuz küsur yıl boyunca İslam eğitimi görmüştür. Ensab ilmine ve Arap Edebiyatı kültürüne büyük ölçüde aşina bir babanın kızı olarak, ilim ve kültür atmosferinde yetişmiştir. Allah Rasulü'nün en yakın arkadaşının kızı sıfatıyla, İslam'ın ilk yıllarındaki zor ve çileli hayat, çocukluk yıllarının bütün safhalarında derin izler bırakan çekirdekten yetişme idealist bir müslümandır. Mekke'nin zengin tüccarlarından biri olan babasının, bütün servetini İslamiyet uğrunda harcadığını görmüş ve her şeyini Allah için vermenin engin zevkini ve şuurunu ailece yaşamışlardır. Böylece O, iki gün ard arda arpa ekmeğinden bile karınlarını doyuramayan, üç ay boyunca evlerinde yemek pişmeyen Peygamber evinin mütevazı havasını yadırgamayacak bir görgüye sahipti. Rasulullah'ın o genç ve şuurlu talebesi, işte bu sebeple Hz. Peygamber'le beraber olduğu yıllar boyunca, daha müreffeh bir hayat sürmek için değil, islam'ı daha iyi öğrenip öğretmek için gayret sarfetmiştir.

Hz. Peygamber'in O'na neden çok değer verdiğini, O'nu neden daha çok sevdiğini işte bu gibi sebeplerde aramak gerekir. Görevi, sadece ve sadece İslam'ı tebliğ etmek ve muslümanlara ideal yaşama biçimini göstermek olan Rasul-i Ekrem'in, diğer ashabı kiram'ın vakıf olmadığı hayat safhalarını bir objektif hassasiyeti ile tes-bit edecek genç ve uyanık bir talebe edinmesi gerekiyordu. O da çevresindekilerin içinde Aişe'yi buldu. Bu tesbitinde ne kadar isabet ettiğini, Hz. Aişe gibi değil, ona yakın vasıfta bir diğer hanımın daha çıkmamasında görmek mümkündür. Hz. Aişe ile dokuz yaşında iken evlenmesi, o devrin icaplarına göre elbette son derece tabii idi; zira o zamanlar böyle bir evliliğin yadırgandığına dair kaynaklarda bilgi yoktur. Bu evlilik birkaç sene daha gecikseydi, Hz. Peygamber'in hayatından yüzlerce sahne meçhulümüz olacaktı. (Doç. Dr. M. Yaşar Kandemir, Hanımlarının dilinden Hz. Peygamber, İSAV'a tebliğinden, İstanbul, 1988).

Alimler arasında evliliğin yapıldığı zamana dair görüş farklılıkları vardır. Fakat, en doğru olanı Aişe'nin, Hz. Hatice'nin vefatından sonra altı yaşında iken evlenmiş olması ve evliliğin Medine'de Hicretten sonra dokuz yaşında iken tamamlanmış olmasıdır. Şevde ve Hatice ile ilgili hadisler yukarıda nakledildi. Aişe, Hatice'yi görmediğini fakat Peygamber'ın sık sık onu hatırladığını ve zaman zaman kurban kesip parçalarını Hatice'nin arkadaşlarına dağıtılması için gönderdiğini bildirmektedir. (Buharı).

Aşağıda yer alan hadise Aişe'nin ve diğer zevcelerin Peygamber'ın sevgisini kazanmaya nasıl iştiyaklı olduklarını göstermeye yeterlidir. El-Kasım, Aişe'den rivayetle anlatıyor: Peygamber her ne zaman sefere çıkacaklarsa hanımları arasında kur'a çekerdi. Bir seferinde kur'a Aişe ve Hafsa'ya çıktı. Sefer sırasında Peygamber gece olunca atını Aişe'nin devesinin yanına sürer, onunla sohbet ederdi. Yolculuk bu şekil sürüp giderken Hafsa Aişe'ye develerini değiştirmeyi teklif etti, o da kabullendi. Peygamber, Hafsa'nın sürdüğü Aişe'nin devesinin yanına gelir. O gece konakladıklarında Aişe Hafsa'nın planının farkma varır ve Peygamber'in yanına gelmemesi üzerine ayaklarını yılan yuvası olarak bilinen izhir otlarının arasına sokarak: "Ya Rabbi, beni ısırması için yılan veya akrep gönder ki, ben Rasulullah'a birşey söylemeğe muktedir olmayayım." diye dua etti. (Buhari).

Aişe'den rivayete göre, şöyle demiştir: "Bir kere Rasulullah bana: "Ey Aişe benden memnun olduğun zamanı ve bana karşı gazabh bulunduğun vakti pek iyi anlarım' buyurdu. Aişe der ki ben de "Ey Allah'ın Rasulü bunu nasıl bilirsin?" diye sordum. Resul-i Ekrem şöyle cevap verdi: 'Benden razı ve memnun olduğun ve birşey inkar ederken (Muhammed'in Rabb'i hakkı için öyle değildir) dersin. Bana karşı asabı olduğun zaman da (İbrahim'in Rabb'i hakkı için öyle değildir) dersin, adımı anmazsm' Aişe der ki: 'Ben de: "Evet ya Rasulullah, vallahi öyledir. Fakat ben asabi halde yalnız sizin adınızı bırakırım. Sevginizse gönlümde yaşar.' diye arzettim." (Buharı). Hz. Aişe'nin peygamberler arasında İbrahim'in ismini anması Peygamberimiz'in ve tevhid dininin atası olması yönüyledir ki bu seçim Aişe'nin yüksek fetanet ve zekasının bir delilidir. Bir bayram gününde Mescid-i Nebevi'nin avlusunda gösteri yapan Habeşîleri seyretmek için izin isteyen Aişe'ye Peygamber hem izin vermiş, hem de uzun süre orada kalarak seyretmesine yardımcı olmuştu. Muhtelif seferler Aişe ile koşu yarışı yapıp bazen Aişe'nin, bazen de Peygamber'in geçtiği bu meyanda hatırlayabileceğimiz hadiselerdir. (Ebu Davud).

Hz. Peygamber'ı öteki ortaklarından kıskanma konusundaki duygularını anlatan ve hatta zaman zaman kendini tenkid eden Aişe validemiz, bir defasında yine Peygamber'ı yanında göremeyince karanlıkta eliyle araştırdığını, secde etmekte olan Peygamber'ın ayağını tuttuğunu bir başka gece, yine O'nun diğer bir eşinin yanına gitmiş olabileceğini düşünürken, secde veya rükuda dua etmekte olduğunu görünce, kendi kendine: "Anam babam sana feda olsun» ya Rasulullah! sen ne yapıyorsun, ben "e düşünüyorum" dediğini itiraf ediyor. (Müslim, Nesei ve Ahmed). Bir başka seferinde Aişe, Rasulullah'a kendilerini teklif eden kadınları kıskanarak şöyle diyor: "Hiç kadın, kadınlığını mehirsizhîbe eder mi? derdim. Ne zaman ki Allahu Teala'nın: "(Ey Rasulüm) kadınlarından dilediğini geriye bırakabilirsin, dilediğini de yanına alır (Aralarında nöbete mecbur değilsin) Geri bıraktığından yanına almak istediğin olursa (onu almakta da) sana bir günah yoktur. Onların gözlerinin aydınlanıp tasalanmalarına ve hepsinin, senin verdiklerine razı olmalarına en elverişli olan budur. Allah sizin kalblerinizde olanı bilir. Allah alimdir, Ha-lim'dir." (33:51) ayetini inzal buyurdu. O zaman anladım ki, Allah Peygamberi'ne mü'min-lerin üzerinde bir hak ve yüksek irade vermiştir. Ben Rasulullah'a; Rabb'in Teâlâ, kadınlarının değil, ancak senin arzun cihetinde acele davranıyor" dedim. (Buhari ve Müslim).

Aişe bir seferinde O'na şöyle sorduğunu söyledi: "Ya Rasulullah, lütfen bana bildirir misin? Sen bir vadiye insen de orada iki çeşit ağaç bul-san 1) Üzerindeki mahsulü yenmiş. 2) Mahsulü yenilmemiş. Deveni hangisinde yayar, otlatırsın?" Peygamber: "Başkası tarafından otlatılmayan ağaçta" deyince Aişe: "Ben işte o ağacım." dedi. Hz. Aişe bu sorusu İle Rasulullah'in kendisinden başka bakire olarak kimseyle evlenmediğini kastediyordu (Buhari).

Aişe ile Peygamber arasında derin bir muhabbet bağı vardı. Bu samimi ve içten ilişkinin mahiyetini hadis ve siyer kitapları yeri geldikçe izah ederler. Peygamber hoşnut etmek için ashabı hediyelerini Aişe'nin hanesinde takdim etmek isterlerdi. Aişe, Rasûlullah'in hanımlarının teşkil ettiği grubtu. Aİşe'den rivayet edilen hadiseyi başından nakledelim: "Ashabın takdim etmek istediği bir hediyesi bulunursa o hediyesini Rasûlullah Aişe'nin hanesinde iken gönderirlerdi. Bu haliyle Ümmü Seleme grubu dedikoduya başladı da bunlar, Ümmü Seleme'ye: (Var, Rasûlullah'a söyle! Halka ilan etsin! Ve her kim Rasûlullah'a bîr hediye vermek İsterse, o kimse Rasûlullah kadınlarından hangisinin odasında bulunursa bulunsun hediyesini versin) demişlerdi. Ümmü Seleme; kadınların kendisine söyledikleri bu sözü Rasûlullah'a söyledi. Fakat Rasûlullah ona cevap vermedi. Ümmü Seleme grubuna dahil olan kadınlar Ümmü Seleme'den durumu sorduklarında, o da: 'Rasûlullah bana bir-şey söylemedi" diye cevap verdi. Onlar da Ümmü Seleme'ye: 'Artık Rasûlullah sana bir cevap verinceye kadar bu dileğimizi arzet! dediler. Hakikaten Ümmü Seleme de Rasûlullah'a kendi nöbetinde dönüp geldiğinde söyledi. Bu defa Rasûlullah cevaben : 'Sakın Aişe hakkında söylenip bana eza verme, baha hiçbir kadının nöbetinde iken vahiy gelmez de yalnız Aişe'nin odasında iken gelir' buyurdu, Ümmü Seleme,...
[Bu mesajın devamını görebilmek için kayıt olun ya da giriş yapın