Seni Anlatmak
 
Zaman bir başka zaman, dünya “Dünya” değildi

Zulmün önünde dallar yaprak döktü, eğildi

Git gide çirkinleşen, kabalaşan duygular,

Her yanda cahiliye, her yanda kötülük var


Kapkara bir çağ içre, gerçeği görmeyen göz

Küfür kokan bir mekân; cehennemden gelen köz


Gökyüzü yere küskün, putevi olmuş şehir

Denize doğru değil, tersine akar nehir


Ve ruhlar kilitlenmiş, taşlaşmış, başkalaşmış

İçlerde günah mührü, yüzlerde donuklaşmış


Gün sana hasret kaldı, hasret kaldı sana çağ

“Gel!” dedi yürek yürek, haber saldı sana çağ


Atılan taşlar seni, şerha şerha yaralar;

Tutar beni elimden, derinden sana bağlar


Bilâller, Sümeyyeler, her yanımı dağlasın,

Cihat ırmaklarıyla, şelaleler çağlasın


Çile ve sabır ile yeşerdi gün gün fidan,

Mekke’de gözyaşıyla aklandı kıpkızıl kan


Destanlaşır Bedirler, bir hüzün taşır Uhut,

Döner gözyaşlarına, başındaki ak bulut


Çilelerle, sabırla, Sıddık’la sürer hicret,

Eyyûb’un evi nurdan, bir ev olur nihâyet


Kanat kanat yükselip, göklerden güller derdi,

Mekke’de açan çiçek, Medine’de renk verdi


Gül yüzünden gül saçtı, kızgın çöle sundu su,

Öteleri getirdi, bülbüllerin “Yâ Hû”su


Bu sesler, “Hû Hû” diye, beni sana bağlasın,

Gül gül yeşeren bahçen, kokularla çağlasın


Gözlerim aydınlansın, ışıktan gözlerinden,

Şu taşlaşan yüreğim, incelsin sözlerinden


Sözlerin ki, mü’mine hayat verir, cân verir,

Şehâdet iklimine; istek, heyecân verir


Işıktan bir yol çizer, ışıtır derin derin

Ruha kapılar açar, o mübârek gözlerin


Güzel seninle güzel, iyi seninle iyi

Gönül gönül taşısam, sana olan sevgiyi


Seninle güzelleşir, toprağımız açar gül,

O’nsuz hayat anlamsız, anlasana ey gönül!


Seni nasıl anlatsın, bu mısralar, bu kelâm

Ey Allah’ın Resûlü, sana selât ü selâm!