Sayfayı Yazdır - Kuvvet haktadır

Kuvvet haktadır

Kuvvet Hakta her zaman, kuvvet; kuvvette değil,
Hakkın karşısında, sen; teslimiyetle eğil.

Felsefe esasında; kuvvet hep müstahsendir,
“El-hükmü li’l-galib”; düstur-i zâlimendir.

Galebede bir kuvvet; kuvvette de hak var der,
Kuvvetlinin hükmünden; dünya oldu derbeder.

Zulmü alkışlayıp da; zâlimi teşcî etmiş,
Cebbarları; ulûhiyet davasına, sevk etmiş.

Riyâ-kârlar alkışlanmış; hod-fürûşlar hoş olmuş,
Sanem-misâl âbideler; nefse âbide bulmuş.

Kuvve-i gadabiye; ağaçların dalında,
Nemrut, Firavun, Şeddad meyveleri oldurmuş.

Kuvve-i akliye dalında; insanlık dimağında;
Dehriyyun, maddiyyun, tabiiyyun, meyveleri yeşermiş.

Felsefenin şakirdi; mütemerrid, inatçı;
Küçük bir lezzet için; zillet kılan fesatçı.

Hasîs menfaat için; öper şeytan ayağın,
Değdiremez tövbeye; o morarmış dudağın.

Sevmez nefsinden başka; ciddi-ciddi kimseyi,
Fedâ eder nefsine; mukaddes her bir şeyi.

Felsefenin şakirdi; kardeşlerinden kaçar,
Onların aleyhine; tutar davalar açar.

Âciz, cebbar-ı hod-fürûş ve felsefe şakirdi,
Halîm-selîm bir abd-i aziz, Kur’ânımın tilmizi.

Parça-parça eylemiş, beşeriyet beynini,
Îmân ile bulmalı, her bir parça yerini.

Eşyaya demiş güzel; inkâr etmiş Sâni’-i,
Kendine ma’bûd kılmış, geçici bir fânîyi.

Ne güzel yapılmış de; sâni’ini hatırla,
Bir saatlik tefekkür, yazılmaz üç satırla.

Amma, Kur’ân tilmizi; bir abd-i küllidir ki;
Mahlûkat âzamına; serfûru etmez Velî.

Cennet gibi âzam bir; menfaati, yapmaz gaye,
O bir Abd-i azizdir ki; ubûdiyet sermaye.

Tezellüle yok tenezzül!.. Halîm-i âlihimmet,
Mâlik-i Kerîmine; baş eğen, müstağnîyet.

Bir zayıf-ı kavîdir, cennet bile; maksûd değil;
Bu zâil-i, fâni dünya; gâye, maksat, hiç değil.

Böyle bir şakirt olmak, şükreylemek her daim,
Sâhil-i selâmete, kavuşalım sağ-salim.

Eyüp OTMAN

๑۩۞۩๑ Kitap Dünyası - İlim Dünyası Kütüphanesi ๑۩۞۩๑ => Şiir Dünyası => Konuyu başlatan: Sefil üzerinde 06 Mayıs 2012, 21:06:34